[Βίντεο] Κουκάκι: Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις (23 Δεκέμβρη 2019)

Βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=aTHjL3HOqyU

"Ενημέρωση από τη διαδήλωση αλληλεγγύης στις καταλήψεις στο Κουκάκι τη Δευτέρα 23 Δεκέμβρη

Πάνω από 400 άτομα συμμετείχαν στη διαδήλωση αλληλεγγύης στις καταλήψεις στο Κουκάκι την Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Η διαδήλωση καλέστηκε από την Κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ και κινήθηκε σε κεντρικούς δρόμους της περιοχής. Ο παλμός ήταν ιδιαίτερα δυναμικός και οι αντιδράσεις των γειτόνων-ισσών μας πάρα πολύ θετικές. Σε όλη τη διάρκεια της πορείας μοιράζονταν κείμενα σε περαστικούς και μαγαζιά.

Ισχυρές κατασταλτικές δυνάμεις είχαν παραταχθεί έξω απο το αστυνομικό τμήμα και οι οποίες μετά το τέλος της διαδήλωσης ενοχλούσαν και τραμπούκιζαν μεμονωμένα άτομα που αποχωρούσαν από την πορεία ή κυκλοφορούσαν στη γειτονιά του Κουκακίου.

Ενάντια στη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον κανιβαλισμό χτίζουμε κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά."

Πηγή κειμένου αντιπληροφόρησης: https://askpthk.espivblogs.net/2019/12/25/enimerosi-apo-ti-diadilosi-allileggyis-stis-katalipseis-sto-koykaki-tin-deytera-23-dekemvri/

ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΠΡΕΖΕΜΠΟΡΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Μεσάνυχτα Πέμπτης 26/12 συντονισμένο σώμα συντρόφων εκδίωξε ομάδα ναρκέμπορων απο την οδό Κάνιγγος στην κατοχή των οποίων βρέθηκε ποσότητα ηρωίνης.Η συγκεκριμένη ομάδα εμφανίστηκε στην πλατεία έπειτα απο μισή ώρα ενισχυμένη απο άλλα 5-6 άτομα με σκοπό να επιτεθούν στους σκορπισμένους εκείνη την ώρα συντρόφους.Εκδιώχθηκαν ομως ξανά και αυτήν τη φορά ισωπεδόθηκαν στα γύρω στενά των Εξαρχείων ενώ όσοι πρόλαβαν να ξεφύγουν φυγαδεύτηκαν απο τους ματάδες της Τοσίτσας οι οποίοι τους επιβίβασαν σε ταξί.Τα σκουπίδια αυτά που με την στήριξη των μπάτσων λυμαίνονται το κέντρο τής Αθήνας δεν μας είναι άγνωστα καθώς είναι η ίδια ομάδα πού διατηρεί πιάτσα στα Προπύλαια και έξω από την Νομική απο όπου έχουν εκδιωχθεί πολλάκις φορές.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΟ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Αναρχικοί/Αναρχικές

Περί εκκενώσεων, ανακατασκευών και άλλων δαιμονίων

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2005 από μια παρέα ανθρώπων με σκοπό την κάλυψη των στεγαστικών τους αναγκών. Λειτούργησε για κάποια χρόνια –μερικώς ως στεγαστική κατάληψη- και το φθινόπωρο του 2014 άρχισε μια σειρά συζητήσεων από συντρόφους-ισσες μαζί με τους/τις καταληψίες της Βανκούβερ με σκοπό το «άνοιγμα» του χώρου της κατάληψης και την χρήση του από και για τις ανάγκες του α/α χώρου. Σήμερα λειτουργεί ταυτόχρονα ως πολιτική και στεγαστική κατάληψη αναρχικών/αντιεξουσιαστών.
Στις 4/7/19, τελευταία εργάσιμη πριν τις εκλογές (!), ο πρύτανης του ΟΠΑ Εμμανουήλ Γιακουμάκης απέστειλε υπηρεσιακό σημείωμα στον τότε υπουργό παιδείας και ζήτησε την εκ νέου δημοπράτηση του έργου για την ανακατασκευή του κτηρίου όπου στεγάζεται η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, ευελπιστώντας στην αλλαγή της κυβέρνησης. Στις 30 Αυγούστου, η Σύγκλητος με απόφασή της επικυρώνει το παραπάνω, ζητώντας παράλληλα την στήριξη από το νέο πια υπουργείο Παιδείας και αναζητώντας την απάντηση για το ποια υπηρεσία θα αναλάβει την επανεκκίνηση της διαδικασίας. Τους ενημερώνει δε, ότι έχουν ξεκινήσει οι ενέργειες για την εκ νέου αδειοδότηση της δημοπράτησης του έργου.
Όλοι οι προηγούμενοι πρυτάνεις έχουν προσπαθήσει να κάνουν τις αντίστοιχες κινήσεις με σκοπό να πάρουν το κτήριο, είτε όλα τα χρόνια που λειτουργούσε αποκλειστικά ως στεγαστική κατάληψη, είτε όσο λειτουργεί ως στεγαστική και πολιτική (από το 2015 και μετά). Παρόλα αυτά, είναι η πρώτη φορά που ένας πρύτανης το επιχειρεί ξανά και ξανά, καθώς είναι η τρίτη κατά σειρά προσπάθεια του Γιακουμάκη να εκμεταλλευτεί το κτήριο της κατάληψης.
Η πρώτη προσπάθειά του έληξε άδοξα, καθώς ο αλληλέγγυος κόσμος που στήριξε την κατάληψη άσκησε σοβαρή πίεση στους ιθύνοντες. Οι πολυάριθμες παρεμβάσεις (ακύρωση του πρώτου διαγωνισμού, παρεμβάσεις στο πανεπιστήμιο, πορείες γειτονιάς, παρεμβάσεις στις ανάδοχες εταιρείες κλπ.) ώθησαν τη σύγκλητο να πάρει απόφαση για ανάκληση του διαγωνισμού στις 22/12/16, παρόλο που η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί. Η δεύτερή του προσπάθεια έγινε το Γενάρη του ΄17, αποστέλλοντας υπηρεσιακό σημείωμα στο υπουργείο, το οποίο αυτή τη φορά του ρίχνει πακέτο με πρόφαση ότι έχουν πολλές δουλειές και δεν προλαβαίνουν(sic). Οι προσπάθειες αυτές συνεχίζονται μέχρι σήμερα, όπου στις 3/10/19 αναρτάται στη Διαύγεια η τελευταία απόφαση της συγκλήτου.
Είναι εμφανές, ότι η επιμονή του Γιακουμάκη για τη συνδρομή του υπουργείου στο έργο της ανακατασκευής δεν είναι τίποτα άλλο από την αποποίηση της ευθύνης του σχετικά με αυτήν. Ρίχνοντας σε κάποιον άλλο το μπαλάκι, ο ίδιος θεωρεί ότι θα ξεχαστεί η ανάμειξή του και ευελπιστεί ότι το υπουργείο θα πάρει τις πρωτοβουλίες που χρειάζονται. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και τις εγγυήσεις που μπορεί να του έχει δώσει η νέα κυβέρνηση, γι’ αυτό και επανεκκινείται η διαδικασία αυτή τη χρονική στιγμή. Επειδή ο ίδιος φαίνεται να έχει κοντή μνήμη, να τον ενημερώσουμε πως εμείς δεν έχουμε. Δεν ξεχνάμε το ρόλο του στο πασοκικό κράτος, τις καρέκλες του σε υπουργεία, τις διοικητικές του θέσεις, τα κονέ με τους μεγαλοεργολάβους και τους επιχειρηματίες, την αγαστή συνεργασία με τους μπάτσους (καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα πέριξ του πανεπιστημίου), την εκκένωση του στεκιού ΑΣΟΕΕ και του 98FM το 2012 και με τη δική του συναίνεση ως μέλος της συγκλήτου, τα υπέρογκα ποσά που διαχειριζόταν και διαχειρίζεται ως πρύτανης και τις επισφαλώς εργαζόμενες καθαρίστριες του ΟΠΑ. Ως γνήσιος καρεκλοκένταυρος φαίνεται να ξεχνάει το “σοσιαλιστικό” του παρελθόν και να εναρμονίζεται πλήρως με τις επιταγές της δεξιάς κυβέρνησης.
Το συγκεκριμένο κτήριο αποτελεί φιλέτο, επομένως τόσο η εκκένωση όσο και η ανακατασκευή του είναι ζήτημα πρεστίζ για την σύγκλητο. Ταυτόχρονα, δεν είναι καθόλου αμελητέα τα κεφάλαια που διαχειρίζεται και θέλει να διαχειριστεί το πανεπιστήμιο για το συγκεκριμένο έργο. Ενδεικτικά να αναφέρουμε, ότι οι προηγούμενες μελέτες κοστολογήθηκαν στα 3.000.000 ευρώ, με τα 500.000 από αυτά να παρέχονται από το ταμείο του πανεπιστημίου και τα 2.5 εκ. από προγράμματα ΕΣΠΑ. Να σημειώσουμε εδώ ότι το ΟΠΑ έχει στον προϋπολογισμό του την κατάληψη και εισπράττει για αυτήν 80.000 ευρώ ανά έτος για την διατήρηση και διαχείριση της, χρήματα που μπαίνουν στις τσέπες τους. Σε μία συνθήκη που επιχειρείται η εξίσωση πανεπιστημιακών χώρων με μπίζνες εκατομμυρίων και η μετατροπή τους σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, ο Γιακουμάκης βρήκε φυσικά πρόσφορο έδαφος. Αξιοποίησε τα κονέ του αναλόγως, εντάσσοντας το ΟΠΑ σε λίστες κατάταξης πανεπιστημίων (rankings), με ψευδείς αξιολογήσεις, και με το χαρακτήρισε ως ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως, κάτι το οποίο αποτελεί στην ουσία τίποτα περισσότερο από μία φούσκα. Εισήγαγε δε, μεταπτυχιακά προγράμματα αμφιβόλου ποιότητας, τα οποία κοστίζουν χιλιάδες ευρώ, χωρίς βέβαια να έχουν το αντίστοιχο αντίκρισμα και κανένα ουσιώδες κριτήριο εισαγωγής. Στόχος, η εμφάνιση πολυάριθμων συμμετοχών στα προγράμματα αυτά και η απόσπαση επιχορηγήσεων. Επίσης, έχει τη διακαή επιθυμία να προσελκύει εκατοντάδες φοιτητές Erasmus για την βελτίωση της εικόνας του ΟΠΑ και του ίδιου προσωπικά, την ίδια στιγμή που θεωρεί παράλογη την ελεύθερη πρόσβαση όλων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωσή του. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούμε την επανεκκίνηση της δημοπρασίας του έργου φυσική συνέχεια της ΟΠΑ ΑΕ και την εκκένωση προσωπική φιλοδοξία του πρύτανη με σκοπό την προσθήκη της στο κατά τα άλλα “πλούσιο” βιογραφικό του. Πού ξέρεις, αφού μας τελείωσε το ΠΑΣΟΚ, μπορεί να μπούμε στη ΝΔ.
Το υπουργείο παιδείας – που σε λίγο καιρό θα μετονομαστεί σε υπουργείο εθνικής συνείδησης – αναμένεται να απαντήσει στο σχετικό αίτημα του Γιακουμάκη για ανάληψη και αποπεράτωση του έργου. Δεν είναι η πρώτη φορά που απλώνει χείρα βοηθείας στο ΟΠΑ, αφού το 2016 εμφανίστηκε ως εγγυητής ασφαλείας της τότε διαδικασίας. Πιο συγκεκριμένα, όταν ομάδα συντρόφων και συντροφισσών ακύρωσαν το διαγωνισμό που γινόταν σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών, το υπουργείο ανέλαβε να τον κάνει τις ημέρες του Πάσχα κεκλεισμένων των θυρών στους χώρους του. Αυτή τη φορά, μπαίνει ως μπροστάρης στην ιστορία και όχι ως σεκιούριτι ή απλός παρατηρητής. Ευελπιστώντας ίσως, σε μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση, θα προσπαθήσει να παρουσιάσει το έργο αυτό ως ευεργέτημα προς τη φοιτητική κοινότητα. Βέβαια, δεν ξέρουμε τι ακριβώς ευεργέτημα αποτελεί η χρήση του κτηρίου ως γραφεία φοιτητικών κομματικών παρατάξεων, μιας και αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός.
Φυσικά, ούτε το πανεπιστήμιο ούτε το υπουργείο παιδείας είναι οι αρχιτέκτονες του αφηγήματος. Όλο αυτό ξεκινάει από τα πάνω, από την κρατική διαχείριση και πέρα από το οικονομικό αλισβερίσι όλων των εμπλεκόμενων, η κίνηση αυτή εντάσσεται στο δόγμα νόμος-τάξη-ασφάλεια που εκτός των άλλων χρησιμοποίησε προεκλογικά η σημερινή κυβέρνηση. Γνωρίζοντας πως το κράτος έχει συνέχεια, η προτίμηση των εκάστοτε εξουσιαστών, από όπου κι αν προέρχονται, στην καταστολή των καταλήψεων, μένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ για λόγους διεύρυνσης της εκλογικής του βάσης, δεν χρησιμοποίησε ως προεκλογική καμπάνια τις εκκενώσεις και την κατάργηση του ασύλου, έπραξε τα δέοντα: χειρουργικά κατέστειλε και εκκένωσε 28 πολιτικές, μεταναστευτικές και στεγαστικές καταλήψεις. Οι περισσότερες από αυτές τις εκκενώσεις, δεν έτυχαν αντίστοιχης προβολής με αυτή που θα περίμεναν, με αποτέλεσμα οι συριζαίοι να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το έργο που επιτέλεσαν ως υπερασπιστές της νομιμότητας.
Αντίθετα, η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ χρησιμοποίησε τεχνηέντως το μάρκετινγκ, πράγμα που έπαιξε βασικό ρόλο στην εκλογή της. Ταΐζοντας τους χειροκροτητές και τους οπαδούς της με έθνος (π.χ. μακεδονικό, σύνορα), νομιμότητα (π.χ. μεταναστευτικό), τάξη (π.χ. Εξάρχεια), ασφάλεια (π.χ. κατασταλτική ομάδα “μαύροι πάνθηρες”!) και ανάπτυξη (π.χ. επενδύσεις, κονέ με το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο, φοροελαφρύνσεις) κέρδισε τις ψήφους που της υπολείπονταν, δημιουργώντας κλίμα έντονης πόλωσης τόσο πριν, όσο και μετά τις εκλογές. Προκειμένου να τις κερδίσει, αλλά και να επιτευχθεί η κοινωνική συναίνεση για ό,τι ακολουθήσει, αφύπνισε τα συντηρητικά, ξενοφοβικά και φασιστικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων της, μεταξύ άλλων. Και ενώ με το μακεδονικό έγινε μία ωραία κωλοτούμπα, με το θέμα των Εξαρχείων, το άσυλο, τις καταλήψεις και τους-τις μετανάστ(ρι)ες ήταν συνεπείς στις προεκλογικές τους φανφάρες. Η αρχή έγινε με ψήφιση τροπολογίας για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, μες το κατακαλόκαιρο, με σκοπό την αποφυγή αντιδράσεων εκ μέρους της φοιτητικής κοινότητας και όχι μόνο. Στη συνέχεια, και θέλοντας να καταστήσουν σαφές ότι το κράτος έχει τον πλήρη έλεγχο σε όλα τα επίπεδα, σειρά είχε το μεταναστευτικό και τα κονδύλια που αυτό αποφέρει. Αποφάσισαν εκκενώσεις καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας, στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτός αστικών κέντρων με σκοπό την αορατοποίηση των υποκειμένων, απαγόρευση της επανεξέτασης του ασύλου, μη απόδοση ΑΜΚΑ (καμία πρόσβαση στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία και ώθηση στην εξαθλίωση). Ως δήθεν φιλεύσπλαχνοι, προμόταραν την πλασματική αποσυμφόρηση των νησιών υποδοχής, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι η διαμόρφωση νέων κλειστών κέντρων κράτησης με σκοπό την απέλαση των μεταναστ(ρι)ών, και ταυτόχρονα η διατήρηση κολαστηρίων όπως αυτό της Μόριας (14.400 άτομα), ώ πόσο ανθρωπιστικό ακούγεται αυτό!!. Παρόλα αυτά, το επικοινωνιακό δεν τους βγήκε τόσο καλά όσο θα ήθελαν. Αυτό που έμεινε μέχρι στιγμής από αυτή την ιστορία είναι φωτογραφίες από παιδάκια με τις μανάδες τους, βγαίνοντας από εκκενωμένες καταλήψεις, να σέρνονται μέσα σε κλούβες από μπάτσους που φοράνε γάντια για να μην “μολυνθούν”, με κατεύθυνση το άγνωστο, είναι ο εξαγριωμένος όχλος αγανακτισμένων κατοίκων των εκάστοτε περιοχών ανά την Ελλάδα, που δεν δέχεται την μετεγκατάσταση μεναστ(ρι)ών και που είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής (π.χ. Βρασνά) και να πάρει τα όπλα (π.χ. Σκύδρα), είναι οι χλωρίνες και οι δενδροφυτεύσεις στην πλατεία Εξαρχείων συνοδεία πάνοπλων εκαμιτών!.
Και μιας και λέμε για χλωρίνες στην πλατεία, η συνδρομή του δήμου Αθηναίων στην “ανάπλαση” της γειτονίας των Εξαρχείων ήταν και είναι καταλυτική. Με τις δηλώσεις του δημάρχου Κ. Μπακογιάννη “όταν βγω θα τους τελειώσω”, πήραμε μία πρώτη γεύση του τι θα επακολουθούσε. Από τα συνεργεία του δήμου, επιφορτισμένα με το χτίσιμο των εκκενωμένων καταλήψεων μέχρι τις καινούργιες λάμπες και τα βαψίματα στις ζαρντινιέρες, φτάσαμε στην εκδικητική άρνηση άδειας στο Δ. Κουφοντίνα, που ακολουθείται από την επικείμενη φωτογραφική διάταξη στην τροποποίηση του ποινικού κώδικα, ικανοποιώντας τις επιθυμίες της γνωστής οικογενείας (που δεν αποτελεί την μοναδική διάταξη που αφορά όποιον/α στέκεται και θα σταθεί απέναντί τους) και την απομάκρυνση του πολιτικού περιπτέρου από την πλατεία Εξαρχείων με την καταστροφή εκατοντάδων “εχθρικών” βιβλίων που αυτό περιείχε. Για να μην σχολιάσουμε την παραλίγο μετονομασία του σταθμού του Ευαγγελισμού σε Π. Μπακογιάννης (που δεν θέλανε, αλλά τους ανάγκασαν!). Η οικογενειοκρατία δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο.
Στοχοποίησαν λοιπόν τον α/α χώρο ως τον νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο που ως από μηχανής θεοί θα εξαλείψουν σε ένα μήνα και αν ήταν δυνατόν θα μας έστελναν και στη Μακρόνησο. Συνεπώς, η γειτονιά των Εξαρχείων πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη αστυνομοκρατία, με κάθε γωνία να έχει και από μία διμοιρία, ικανοποιώντας έτσι τις ονειρώξεις μερίδας κατοίκων που έσκουζαν για βοήθεια και λύτρωση από τα ναρκωτικά, τους μετανάστες, τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις. Και ενώ έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι το πρωταρχικό πρόβλημα της γειτονιάς είναι η απουσία της αστυνόμευσης, το ουσιαστικό τους σχέδιο είναι να εξαφανιστούν οι καταληψίες μετανάστ(ρι)ες από το κέντρο και πόσο μάλλον από τα Εξάρχεια, γιατί χωρίς αυτούς-ές, ο κόσμος που θα επηρεαστεί και θα εξεγερθεί ενάντια στην αστυνομική κατοχή στην περιοχή, είναι πολύ λιγότερος. Απώτερος και ανομολόγητος στόχος τους, το πνίξιμο από τη γέννα, οποιασδήποτε επαναστατικής ανατρεπτικής ιδέας και στάσης μέσα στην καθημερινότητα της αυτοοργάνωσης, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Ας γνωρίζουν όμως ότι η αναρχία δεν ζει μόνο στα Εξάρχεια.
Ο εξευγενισμός έχει ξεκινήσει και έπεται συνέχεια. Επιθυμούν να μετατρέψουν τα πάντα σε ένα απέραντο ξενοδοχείο που θα καλύπτει τις ανάγκες και την ασφάλεια των τουριστών και του εναλλακτισμού. Που θα τους βγάζει λεφτά με όλους τους τρόπους. Το αν δημιουργηθεί έτσι, εκτός των άλλων, ένα ακόμα μεγαλύτερο στεγαστικό ζήτημα, τόσο για τους/τις ντόπιους-ες όσο και για τους/τις μεταναστ(ρι)ες, δεν είναι κάτι που φαίνεται να τους απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Για να μην πούμε ότι πιθανώς να το επιδιώκουν κιόλας. Αν αναλογιστούμε τον αριθμό των άδειων κτηρίων σε όλη την έκταση της μητρόπολης και τον αριθμό των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, η μόνη λύση είναι να μπούμε στα άδεια σπίτια.
Αν μιλήσουμε για την επιβίωση και την κάλυψη των βασικών αναγκών του ατόμου γενικά, αυτό που το καπιταλιστικό μοντέλο επιβάλλει ως μονόδρομο είναι η μισθωτή σκλαβιά. Ουσιαστικά, το άτομο που δεν συμμορφώνεται με όλους τους νόμους και τα πρέπει της εκάστοτε εποχής, αποτελεί είτε εχθρό του κράτους και της κοινωνίας, είτε περιθωριακό-παραβατικό στοιχείο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πρόσφατο λαμπρό παράδειγμα είναι το εξής: ο αναρχικός Χ.Κορτέσης απαλλοτριώνει πρίζες και ασφάλειες αξίας 180 ευρώ από κατάστημα του Leroy Merlin και προφυλακίζεται διότι, σύμφωνα με τον ανακριτή, θα ξανακλέψει επειδή είναι φτωχός (διώκονται μαζί του και άλλοι-ες σύντροφοι-ισσες). Λίγο αργότερα, γόνος της οικογένειας που ανήκει η Leroy Merlin, διεμβολίζει και σκοτώνει με το σκάφος του 2 ανθρώπους, στο Πόρτο Χέλι. Αφήνεται ελεύθερος με εγγύηση 50.000 ευρώ. Συμπυκνώνεται έτσι, όλη η βαρβαρότητα και ο ρατσισμός απέναντι στη φτώχεια.
Η ανάγκη των κατώτερων τάξεων για στέγαση στα σύγχρονα αστικά κέντρα αποτελούσε και αποτελεί καίριο ζήτημα και αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού που κατοικεί σε αυτές. Ιστορικά, σε όλη την Ευρώπη, από τις δεκαετίες του 60 και του 70 και στον ελλαδικό χώρο από τη δεκαετία του 80, οι καταλήψεις αποτέλεσαν αφενός διέξοδο για εκατοντάδες ανθρώπους που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις βασικές τους ανάγκες, αφετέρου επιλογή για αυτούς που ήθελαν να καλύψουν την ανάγκη τους για συλλογικοποίηση και πολιτική δράση, δημιουργώντας και προωθώντας ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, ικανό να απειλήσει τη φαινομενικά ομαλή λειτουργία του συστήματος. Επίσης, οι καταλήψεις αποτέλεσαν κέντρα αγώνα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών δίνοντας τη δυνατότητα στα αγωνιζόμενα κομμάτια να συσπειρωθούν και να δράσουν. Για εμάς, οι καταλήψεις είναι χώροι δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης, είτε ως στεγαστικά εγχειρήματα που σκοπό έχουν να αποδομήσουν κάθε έννοια ιδιοκτησίας, είτε ως κοινωνικοί χώροι. Χώροι μέσα στους οποίους οι επιθυμίες γίνονται πράξη μέσω σχέσεων συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ισότητας. Λειτουργώντας συλλογικά, αντί-ιεραρχικά, οριζόντια και αυτοοργανωμένα, ο κόσμος που επιλέγει να βρεθεί μέσα σε αυτούς πραγματώνει μια ζωή στηριζόμενη στην αξιοπρέπεια, χωρίς αφέντες και δούλους.
Είναι λοιπόν αυτοί οι λόγοι που οι καταλήψεις (είτε είναι πολιτικές, είτε στέγης) βρίσκονται συνεχώς στο στόχαστρο της καταστολής, καθώς το εκάστοτε κράτος θέλει μια κοινωνία πειθήνια που δεν «υπονομεύεται» από εστίες αμφισβήτησης και αντίστασης. Έτσι και στη δική μας περίπτωση, βρισκόμαστε ξανά αντιμέτωπες-οι με μία τέτοια συνθήκη, καθώς το κράτος και τα τσιράκια του επιχειρούν να εκκενώσουν την κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Όντας στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στο “λαμπερό” οικονομικό πανεπιστήμιο και το πεδίο του Άρεως, μια περιοχή έτοιμη για ανάπλαση, είναι προφανές ότι μία πολιτική-στεγαστική κατάληψη αναρχικών, όχι μόνο στέκεται εμπόδιο στις επενδυτικές τους βλέψεις, αλλά και ενοχλεί αυθύπαρκτη. Έχουμε χορτάσει από δημοσιεύματα καθεστωτικών ΜΜΕ που χαρακτηρίζουν την κατάληψη από αποθήκη λαθραίων τσιγάρων και ρούχων έως ορμητήριο ναρκοδιακινητών. Το τελευταίο διάστημα δε και ενώ το κράτος φαίνεται “πρόθυμο” να ασχοληθεί με το θέμα της πιάτσας της Αντωνιάδου, γίνεται ορατή σε εμάς η τακτική του να τη εγκαθιδρύσει έξω απ’ την κατάληψη, κι αν είναι δυνατόν, στην πόρτα της. Μέσω της πλάγιας οδού λοιπόν, μια κατασταλτική επιχείρηση φαντάζει ευκολότερη για αυτούς. Πλανώνται πλάνην οικτράν αν πιστεύουν ότι με αυτούς τους γελοίους χειρισμούς θα μας εκκενώσουν. Δεν πρόκειται να αφήσουμε οποιοδήποτε κρατικό και παρακρατικό σκουπίδι και κανέναν πρύτανη να μας πουλήσει, καμία κατασκευαστική να μας χτίσει, κανένα υπουργείο και καμία κυβέρνηση να μας εκκενώσει. Και το κόστος ας το αναλογιστούν όλοι αυτοί, όχι εμείς. Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 15 χρόνια ζωής χωρίς ιδιοκτήτες και αποτελεί ένα από τα σπίτια του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Μια κατάληψη που έχει δώσει στέγη σε εκείνους που τη ζήτησαν και αλληλεγγύη σε όσους την χρειάστηκαν. Θα συνεχίσει να υπάρχει με κινητήρια δύναμη τον κόσμο που τη στηρίζει. Όσο για τις ανακαινίσεις και τις ανακατασκευές, αυτές τις έχουμε αναλάβει μόνες-οι μας προ πολλού.
ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ
ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Κατάληψη Vancouver Apartman,
Νοέμβριος 2019

Παρεμβάσεις ενόψει της διαδήλωσης το Σαββάτο 2 Νοέμβρη,πλ.Βικτωρίας-Αλληλεγγύη στις καταλήψεις/Φωτιά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Παρεμβάσεις ενόψει της διαδήλωσης του Σαββάτου 2 Νοέμβρη, στην πλατεία Βικτωρίας, 12μμ - Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές / Φωτιά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Παρεμβάσεις ενόψει της διαδήλωσης του Σαββάτου 2 Νοέμβρη 2019 πραγματοποιούνται στις γειτονιές των Πετραλώνων, του Κουκακίου, της Νέας Σμύρνης και του Νέου Κόσμου. Αφισοκολλήσεις, τοποθέτηση πανό, μοιράσματα κειμένων σε σταθμούς ΜΕΤΡΟ, ΗΣΑΠ και σε σχολεία πραγματοποιούνται από την αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti και θα συνεχιστούν και τις επόμενες μέρες. Στις παρεμβάσεις εκτός από κείμενα στα ελληνικά, μοιράζονται και μεταφρασμένα κείμενα στα αραβικά, στα αγγλικά, στα φαρσί και στα ρουμάνικα, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθούν κοινότητες αγώνα μεταξύ ντόπιων και μεταναστών και να παλέψουμε μαζί ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Οι κινήσεις της συλλογικότητας εντάσσονται στο πλαίσιο προπαγάνδας της διαδήλωσης στις 2 Νοεμβρίου και προτάσσουν την αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές, την καταστροφή των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τους κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στη φτώχεια, τον φασισμό, τον πόλεμο, την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Διαδήλωση Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019, πλατεία Βικτωρίας, 12μμ

Ακολουθεί το κείμενο της συλλογικότητας:

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τις αυτοοργανωμένες δομές-Φωτιά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών

Να στήσουμε αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα

Σε ένα κρεσέντο αστυνομοκρατίας και επίδειξης δύναμης και κινητοποιώντας τεράστιες δυνάμεις ενόπλων η νέα δεξιά κρατική διαχείριση έχει πραγματοποιήσει εισβολή και εκκένωση πολλών καταλήψεων, όπου διέμεναν κυρίως μετανάστριες-ες (Σπύρου Τρικούπη 15-17, Όνειρο, 5ο Σχολείο, Αχαρνών και Μάγερ) ή που αποτελούν κέντρα αγώνα (GARE, Rosa de Foc) στην περιοχή των Εξαρχείων και του κέντρου της Αθήνας. Οι πάνοπλοι αστυνομικοί οδήγησαν εκατοντάδες μετανάστες-τριες και ανήλικα παιδιά στα κρατητήρια της ΕΛΑΣ στην Πέτρου Ράλλη και στη συνέχεια σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης (αυτά που το κράτος βαφτίζει ως κέντρα φιλοξενίας), προκειμένου να ζήσουν απομονωμένοι-ες από τον κοινωνικό ιστό και εξαρτημένες-οι αποκλειστικά από τους μηχανισμούς του κράτους και των θεσμικά αναγνωρισμένων ΜΚΟ. Στη συνέχεια, οι είσοδοι των κτιρίων χτίστηκαν και στήθηκαν μόνιμες ένοπλες φρουρές εντείνοντας περαιτέρω το κλίμα τρομοκρατίας και αστυνομοκρατίας που επιχειρείται να επιβληθεί στη γειτονιά των Εξαρχείων και ευρύτερα στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας. Παράλληλα, στην περιοχή των Εξαρχείων σημειώνονται από τους μπάτσους, οι οποίοι λειτουργούν σαν στρατός κατοχής, πλήθος επιθέσεων, λεκτικών προκλήσεων, χρήση χημικών εναντίον κατειλημμένων χώρων και αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Η επιλογή του κράτους να θέσει ως πρωτεύον κατασταλτικό στόχο τη γειτονιά των Εξαρχείων δεν είναι τυχαία. Τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή που φιλοξενεί ένα κράμα ατόμων και συλλογικοτήτων που αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και στην οποία εντοπίζονται χώροι ριζοσπαστικοποίησης, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Οι χώροι αγώνα και αυτοοργάνωσης, όπως είναι και οι καταλήψεις, αποτελούν ανάχωμα στα καταστροφικά σχέδια και ταυτόχρονα την εδαφικοποιημένη αμφισβήτηση του κόσμου της εξουσίας. Ενός κόσμου που βασίζεται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου όλα αποτελούν εμπόρευμα και η μέγιστη αξία είναι το κέρδος των αφεντικών. Οι καταλήψεις, λοιπόν, βρίσκονταν και θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής καθώς αμφισβητούν το υπάρχον και ταυτόχρονα προεικονίζουν έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Η επίθεση στοχεύει στον εκφοβισμό των πολιτικών υποκειμένων και την κάμψη των αγώνων, ενώ παράλληλα κανονικοποιεί την μπατσοκρατία στο κέντρο της μητρόπολης και την ασύμμετρη βία από το κράτος.
Οι κατασταλτικές κινήσεις δεν έρχονται ως κεραυνός εν αιθρία. Το δόγμα «νόμος και τάξη» αποτέλεσε κεντρική αντιπολιτευτική γραμμή του κυβερνώντος κόμματος και επιχειρήθηκε συστηματικά να παρουσιαστεί ως το σημαντικότερο πολιτικό διακύβευμα, για να αποπροσανατολίσει από το γεγονός πως τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά (όλο το αστικό πολιτικό φάσμα) συμφωνεί στην ουσιαστική πολιτική γραμμή που εφαρμόζεται την τελευταία δεκαετία. Στην πραγματικότητα, στην κοινωνική πλειοψηφία δεν έχουν να υποσχεθούν τίποτα περισσότερο από ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης, αποκλεισμούς, εξαθλίωση και καταστολή. Η συνθήκη της φτώχειας, της έντασης της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, της καταστροφής του περιβάλλοντος στο όνομα της «ανάπτυξής» που εφαρμόστηκε τα προηγούμενα χρόνια, μέσω των μνημονίων, παγιώνεται οριστικά και οι δύο πόλοι του αναστηλωμένου δικομματισμού διαγκωνίζονται για το προσωπείο της μεθόδου επιβολής. Με τα παραδοσιακά της χαρακτηριστικά του ανοικτού αυταρχισμού, της βίας, του ρατσισμού και της αστυνομοκρατίας, η δεξιά διαχείριση απευθύνεται στην συντηρητική εκλογική της βάση, στην οποία επαναπατρίστηκε εκλογικά το μεγαλύτερο μέρος των φασιστών. Συγχρόνως κλείνει το μάτι σε κάθε λογής ρατσιστές, φασίστες και σεξιστές από τις τάξεις της μπατσαρίας οπλίζοντας σκοπίμως τα δολοφονικά τους ένστικτα.
Οι συγκεκριμένες επιθέσεις δεν είναι τυχαίο ότι στρέφονται ενάντια στο πιο υποτιμημένο και κατατρεγμένο κομμάτι της κοινωνίας, τις μετανάστριες-ες. Από την πρώτη στιγμή ανάληψης της εξουσίας πάρθηκαν μέτρα που έκαναν ξεκάθαρη την επιλογή συνέχισης της απομόνωσης, της παρανομοποίησης και της καταστολής των μεταναστών. Η διαχείριση του «μεταναστευτικού» πέρασε στο υπ. Δημόσιας Τάξης. Ο υπουργός εργασίας Βρούτσης αφαίρεσε τη δυνατότητα απόκτησης ΑΜΚΑ στους αιτούντες άσυλο και στα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, αποκλείοντας τους από στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας και μέσα βιοπορισμού. Καταργήθηκε η εξέταση σε 2ο βαθμό των αιτήσεων ασύλου, αποφασίστηκε η εντατικοποίηση των αστυνομικών ελέγχων στους δρόμους και τις πλατείες που κινούνται και ζουν μετανάστριες-ες, καθώς και η αναβάθμιση των τεχνικών μέσων επιτήρησης και η ενίσχυση της συνεργασίας με FRONTEX και NATO ώστε να κλείσουν τα θαλάσσια σύνορα, να μην μπορούν να περάσουν βάρκες με μετανάστες-ριες ή ακόμα και βυθίζοντας αυτές. Όλος ο σχεδιασμός του κράτους στοχεύει στην αποτροπή της μετανάστευσης με κάθε μέσο. Αυτό, όμως, δεν είναι δυνατόν εξαιτίας των συνεχιζόμενων πολεμικών και οικονομικών επιχειρήσεων των κυρίαρχων και της μετατροπής των μεταναστευτικών πληθυσμών σε «διαπραγματευτικό χαρτί» στον ανταγωνισμό του τουρκικού κράτους με το ελληνικό και την Ε.Ε.. Έτσι επιδιώκεται η απομόνωση, η παρανομοποίηση, η εξαθλίωση και ο πλήρης έλεγχος της ζωής των μεταναστριών-ων. Για αυτό κατασκευάστηκαν και συνεχίζουν να κατασκευάζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία διαχειρίζεται η αστυνομία και ο στρατός. Από τη Μόρια ως το Σκαραμαγκά και από την Πέτρου Ράλλη ως την Κόρινθο, χιλιάδες μετανάστες στοιβάζονται με τη βία σε απομονωμένους χώρους, σε άθλιες συνθήκες, μέσα σε κοντέινερ με τριπλάσιους ανθρώπους από τη χωρητικότητά τους, δίχως την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι η συνέχεια του πολέμου στη Συρία, το Αφγανιστάν, την Υεμένη, τη Λιβύη και σε διάφορα σημεία του πλανήτη, όπου τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη με τους συμμάχους τους διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις και οικονομικές επεμβάσεις, για τη λεηλασία του φυσικού πλούτου, την εκμετάλλευση των ανθρώπινων κοινωνιών και την παγκόσμια ηγεμονία. Είναι η συνέχεια των δουλεμπόρων, των ναρκών, των συρματοπλεγμάτων, του φράχτη του Έβρου, της Frontex, των συνοριοφυλάκων. Είναι η συνέχεια των πογκρόμ, της ρατσιστικής πολιτικής, των φασιστικών επιθέσεων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Το κράτος, λοιπόν, επιχειρεί να εξασφαλίσει τη ζοφερή του αποκλειστικότητα στη μοίρα των κατατρεγμένων.
Για εμάς ωστόσο, δεν υφίσταται η επιλογή ενός πιο «ανθρώπινου» στρατοπέδου συγκέντρωσης, αλλά μόνο η απαίτηση να κλείσουν τα camps του θανάτου και να απελευθερωθούν οι μετανάστριες-ες από το καθεστώς εγκλεισμού και απομόνωσης. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε, να μην βλέπουμε την πραγματικότητα και να λέμε μετά «δεν ήξερα τι γινότανε πίσω από τα συρματοπλέγματα». Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών είναι πραγματικότητα και οι μετανάστες-ριες σε αυτά είναι δίκαιο να εξεγείρονται και να επιδιώκουν την καταστροφή τους. Η Μόρια στη Λέσβο δεν είναι το μόνο στρατόπεδο, αλλά διεκδικεί επάξια τον τίτλο του απεχθέστερου κολαστηρίου. Για αυτό πρέπει να σταθούμε δίπλα στους σημερινούς εγκλείστους των στρατοπέδων συγκέντρωση, γιατί αυτή είναι η ζοφερή μοίρα που επιφυλάσσουν τα ευρωπαϊκά κράτη στις κατατρεγμένες-ους και τους φτωχούς-ες αυτού του κόσμου.
Εμπόδιο σε αυτούς τους σχεδιασμούς αποτελούν και οι καταλήψεις στέγασης μεταναστών και μεταναστριών και οι αυτοοργανωμένες δομές αγώνα που βρίσκονται όχι μόνο στα Εξάρχεια, αλλά και σε κάθε γωνιά του ελλαδικού χώρου. Σε αντίθεση με ό,τι παρουσιάζουν οι δημοσιογραφικοί παπαγάλοι, οι μετανάστες που μένουν στα απελευθερωμένα κτίρια ζουν σε συνθήκες αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Διαβιούν στις καταλήψεις λαμβάνοντας μέρος στις συλλογικές διαδικασίες διαχείρισης του χώρου, αναπτύσσοντας επαφές και σχέσεις με τον «ντόπιο» πληθυσμό, διαρρηγνύοντας με αυτό το τρόπο τις αντιλήψεις της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Γιατί το κοινό έδαφος που έχει κατακτηθεί στους κατειλημμένους χώρους από ντόπιες-ους και μετανάστες-ριες δημιουργεί την απαραίτητη συνθήκη να επικοινωνηθούν οι ανάγκες και από κοινού ντόπιοι-ες και μετανάστριες-ες να αγωνιστούν, μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιθεσμικές, αντιϊεραρχικές διαδικασίες, προς μια ριζοσπαστική κατεύθυνση. Να παλέψουμε όλοι και όλες μαζί ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς μας, που δεν είναι άλλοι από το κράτος και το κεφάλαιο. Να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα, ενάντια σε κάθε διαχωρισμό έμφυλο, θρησκευτικό, φυλετικό, εθνικό και να αγωνιστούμε για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι εικόνα από το μέλλον ή το παρελθόν. Είναι η διαχείριση που επιφυλάσσει το κράτος για κάθε καταπιεσμένο και εκμεταλλευόμενη, την οποία δεν χρειάζεται ή κρίνει ανεπιθύμητη.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στη φτώχεια, τον φασισμό, τον πόλεμο, την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Διαδήλωση Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019, πλατεία Βικτωρίας, 12μμ

αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutt

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 9/11, Μοναστηράκι, να υψώσουμε οδόφραγμα αλληλεγγύης & αντίστασης στην κρατική - καπιταλιστική επίθεση, NO PASARAN!

ενάντια στην κρατική καταστολή

ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ

αλληλεγγύη στις καταλήψεις

¡NO PASARAN!

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

Σάββατο 9 Νοέμβρη 2019, Μοναστηράκι, 12:00

ΝΑ ΥΨΩΣΟΥΜΕ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ

στον πόλεμο στην καπιταλιστική περιφέρεια και στις ρατσιστικές πολιτικές της Ευρώπης-Φρούριο, στις χιλιάδες δολοφονίες στα σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις εκκενώσεις των κατειλημμένων δομών προσφύγων και μεταναστριών

στις συνεχείς αντικοινωνικές πολιτικές αναδιάρθρωσης προς όφελος των αφεντικών, στην επίθεση στο άσυλο των πανεπιστημίων, στην προσπάθεια καταστολής του ταξικού συνδικαλισμού βάσης και του όπλου της απεργίας

στην αστυνομική κατοχή της γειτονιάς των Εξαρχείων, στις εισβολές σε κατειλημμένους χώρους αγώνα και στις δομές του κινήματος, στη συνεχή ενίσχυση του νομικού οπλοστασίου του κράτους, στην προσπάθεια εξουδετέρωσης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και στην τρομοκράτηση όλης της κοινωνίας

Αναρχικό – Αντιεξουσιαστικό Στέκι «ΑΝΤΙΠΝΟΙΑ», Κατάληψη ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37, Κατάληψη Στέγης Προσφύγων /Μεταναστών ΝΟΤΑΡΑ 26, Squat for Refugees/Migrants SPIROU TRIKOUPI 17, ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών), Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση ΑΡΟΔΑΜΟΣ, Κ*ΒΟΞ Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο, Αντιφασιστική – Αντιεξουσιαστική συνέλευση Ν. Ιωνίας – Ηρακλείου, Σύντροφοι και Συντρόφισσες

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της 17 Νοέμβρη 2018

Την Τρίτη 29/10/2019 δικάζονται οι -με πλημμεληματικές κατηγορίες- συλληφθέντες της πορείας της 17ης Νοέμβρη 2018. Πρόκειται για τις συλλήψεις που έγιναν κοντά στη ΓΑΔΑ κατά την προσχεδιασμένη αναίτια επίθεση των ΜΑΤ στα αντιεξουσιαστικά μπλοκ που διαλύονταν προς το μετρό και στο πλήθος των αγωνιζόμενων που αποχωρούσαν κατηφορίζοντας την Λ. Αλεξάνδρας.
Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρίσκεται και ένας σύντροφός μας που συμμετείχε μαζί με όλους και όλες μας (και) στην περσινή πορεία μνήμης και αγώνα για τη λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73 που παρά τις προσπάθειες της κυριαρχίας παραμένει ζωντανή και συνεχίζει να εμπνέει δείχνοντας τη μοναδική ελπίδα για το μέλλον.
Αυτού του είδους οι αστυνομικές επιθέσεις και συλλήψεις που στοχεύουν στην τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων και της κοινωνίας, όχι μόνο πέφτουν στο κενό αλλά δυναμώνουν το δίκιο μας.
Ο κόσμος του αγώνα δεν εκφοβίζεται, δεν υποχωρεί.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
στους συλληφθέντες της 17ης Νοέμβρη 2018
Τρίτη 29 Οκτώβρη, 9πμ, δικαστήρια Ευελπίδων, κτίριο 7
Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Pasamontaña

Η «Οκτωβριανή Επανάσταση» του Λιβάνου πρέπει να συνεχιστεί!

Από τις 17 Οκτωβρίου οι «δρόμοι» του Λιβάνου έχουν εκραγεί σε τεράστιες διαδηλώσεις. Μετά από μήνες λιτότητας και δύσκολων οικονομικών συνθηκών, η έλλειψη αμερικανικών δολαρίων¹ που προκάλεσε σοβαρή απειλή υποτίμησης του νομίσματος του Λιβάνου οδήγησε σε πιθανή κρίση βενζίνης και ψωμιού, σε συνεχείς διακοπές της ηλεκτρικής ενέργειας και του νερού και σε μια καταστροφική εβδομάδα με πυρκαγιές που μαίνονται στη χώρα² και εκθέτουν την κυρίαρχη τάξη, η κυβέρνηση συναντήθηκε την Πέμπτη και συμφώνησε να επιβάλει νέους φόρους στον λαό³, συμπεριλαμβανομένου κι ενός φόρου στις κλήσεις Whatsapp! Ενώ η εξέγερση δεν οφείλεται απλώς και μόνο στον φόρο Whatsapp, οι προσφάτως συμφωνημένοι φόροι (που αποσύρθηκαν αργότερα μετά τις πιέσεις του δρόμου) θεωρήθηκαν από τους περισσότερους Λιβανέζους ως μια «χυδαία» αντανάκλαση της συνολικής αδιαφορίας της κυβέρνησης για τις κακουχίες του λαού και της προτεραιότητάς της για την προστασία των συμφερόντων της ανώτερης τάξης που κυβερνά, εις βάρος της πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Όχι εντελώς απροσδόκητες, οι μαζικές διαδηλώσεις έχουν σαρώσεις τη χώρα. Ενώ ο Λίβανος έχει δει στην πρόσφατη ιστορία του παρόμοιες τεράστιες «εκρήξεις του δρόμου» εναντίον της άρχουσας τάξης (όπως το 2015), η Οκτωβριανή Επανάσταση του Λιβάνου του 2019 σηματοδοτεί μια σημαντική καμπή στην ιστορία της αμφιλεγόμενης πολιτικής τάξης πραγμάτων στην εποχή μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες νεοφιλελεύθερων πολιτικών που οδήγησαν στην εμβάθυνση των ταξικών διαιρέσεων, οι άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους αυτή τη φορά για να καταγγείλουν ξεκάθαρα την κυρίαρχη τάξη που στέκεται ως θεματοφύλακας του νεοφιλελευθερισμού (και των δικών της ταξικών συμφερόντων) πάνω από τις θρησκευτικές διαιρέσεις που αποτελούν συνήθως μια αποτελεσματική τακτική που αναπτύχθηκε από τους ηγέτες για να διασπάσουν τον δρόμο. Αυτή τη φορά, η επανάσταση άρχισε από τις φτωχότερες τάξεις των ανέργων ή των υποαπασχολούμενων –οι οποίες είναι συνήθως η ραχοκοκαλιά και η εκλογική περιφέρεια των ηγεμονικών σεκταριστικών κομμάτων μέσα από πολύπλοκα πελατειακά δίκτυα– και οι οποίες στρέφονται εναντίον των «προστάτων» τους.

Χιλιάδες «μοτοσικλετιστές» κινητοποιήθηκαν το βράδυ της Πέμπτης, ύστερα από την απόφαση της κυβέρνησης να επιβάλει νέους φόρους, αποκλείοντας τους δρόμους με καμμένα ελαστικά και παραλύοντας την κίνηση στην πρωτεύουσα Βηρυτό. Οι αποκλεισμοί δρόμων εξαπλώθηκαν γρήγορα σε άλλες περιοχές και ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται σε πλατείες και δρόμους σε ολόκληρη τη χώρα σε μια επίδειξη οργής που στόχευε ξεκάθαρα όλους τους ηγέτες – για πρώτη φορά, χωρίς καμία εξαίρεση. Οι αρχικές κινητοποιήσεις που πήραν τη μορφή μιας εξέγερσης έχουν –ίσως απροσδόκητα για ορισμένους– συγκεντρώσει εκατοντάδες χιλιάδες γύρω τους. Ενώ οι διαδηλώσεις του 2015 κθοδηγούνταν από μια ομάδα οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών που αντιπροσώπευαν κυρίως τις μεσαίες τάξεις και απέρριπταν τα περισσότερα σύμβολα εξέγερσης ή πολιτικής ανυπακοής υπό το πρόσχημα της προστασίας των διαδηλώσεων από «παρεισφρύοντες», οι πρόσφατες διαδηλώσεις ξεκίνησαν συγκεκριμένα από εκείνους που συνήθως (και εσφαλμένα στις περισσότερες περιπτώσεις) θεωρούνται οι ίδιοι «παρεισφρύοντες».

Όχι μόνο η τακτική των διαδηλώσεων είναι διαφορετική από τις προηγούμενες κινητοποιήσεις όσον αφορά τους αποκλεισμούς δρόμων και την πολιτική ανυπακοή, αλλά και το εύρος των διαδηλώσεων είναι επίσης μεγαλύτερο, με περιοχές όπως η Μπεκάα, η Τρίπολη, η Ναμπατίγια, η Τύρος και η Ζουκ να κινητοποιούνται σε τεράστιους αριθμούς. Αλλά και το λεξιλόγιο των συνθημάτων είναι σαφώς διαφορετικό, με τις κατάρες και τις βρισιές εναντίον των πολιτικών να αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των συνθημάτων! Η απήχηση τέτοιων «osé» [τολμηρών] συνθημάτων από την μεγάλη πλειοψηφία των διαδηλωτών στις πλατείες, πολλοί από τους οποίους θα είχαν απορρίψει και καταγγείλει τέτοια συνθήματα πριν από μερικά χρόνια, δείχνει ένα ακραίο επίπεδο οργής που μπορεί να αμφισβητήσει ταυτόχρονα την εξουσία και την ηθική (ακόμη και μεταξύ των μεσαίων τάξεων!). Αυτές οι διαφορές στο σημερινό κίνημα σε σύγκριση με τα προηγούμενα δεν είναι λεπτομέρειες, αλλά αντικατοπτρίζουν βαθύτερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που έχουν φτάσει στα άκρα και που αντικατοπτρίζονται στη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος. Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών δείχνουν την έναρξη της εμφάνισης μιας νέας ταξικής συμμαχίας μεταξύ ανέργων, υποαπασχολούμενων, εργατικών τάξεων και μεσαίων τάξεων εναντίον της κυβερνητικής ολιγαρχίας. Αυτό είναι μια σημαντική πρόοδος.

Παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος να παίξει το συνηθισμένο του χαρτί μιλώντας για «παρεισφρύοντες» και την παρουσία «πέμπτης φάλαγγας» (που στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή είναι το ίδιο το καθεστώς), είναι εντυπωσιακό το πόσο μικρή ήταν η απήχηση αυτών των ισχυρισμών μέχρι τώρα στους διαδηλωτές. Αυτό δεν σημαίνει ότι τέτοιοι ισχυρισμοί έχουν εξαλειφθεί εντελώς και έχουν αποκλειστεί τέτοια σενάρια, αλλά μάλλον ότι πρέπει να τονιστεί η σημασία μιας νεοαναδυόμενης ταξικής αντίληψης που επικεντρώνεται στη στοχοποίηση των κυβερνώντων ελίτ αντί να διασπάται. Εάν αυτό μπορεί να συνεχιστεί και να οργανωθεί τις προσεχείς εβδομάδες, θα σηματοδοτήσει πιθανόν το σημαντικότερο σημείο καμπής στη μεταπολεμική ιστορία των ανταγωνισμών στον Λίβανο.

Ενώ υπάρχουν μεγάλες ελπίδες και οι σκηνές από τους δρόμους είναι συγκινητικές, υπάρχουν τρία σημαντικά σημεία για το κίνημα που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη, προκειμένου να προχωρήσει μπροστά αυτή η σημαντική πρόοδος:

1. Η οργάνωση είναι ζωτικής σημασίας. Αυτό έχει ήδη αρχίσει και παίρνει διάφορα σχήματα και μορφές, ωστόσο το κίνημα χρειάζεται να αναπτύξει την οργάνωσή του χωρίς να αποφύγει να έχει μια ηγεσία. Τα κινήματα χωρίς ηγεσία είναι μη βιώσιμα και σπάνια μπορούν να προτείνουν σαφείς εναλλακτικές λύσεις. Επίσης, δεν είναι ακριβώς «χωρίς ηγεσία». Συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις, μια ηγεσία που δεν είναι δημόσια γνωστή παραμένει στο παρασκήνιο και συντονίζει το κίνημα, ωστόσο παραμένει ανεξέλεγκτη. Συνήθως, αυτή η «μη δημόσια γνωστή ηγεσία» είναι οι εκ των προτέρων πιό οργανωμένες ομάδες και αυτές που έχουν τα περισσότερα οικονομικά μέσα για να καλύψουν το κόστος των ηχητικών συστημάτων, τη μεταφορά, τη διανομή τροφίμων και νερού κλπ. Ωστόσο, η ηγεσία των κινημάτων δεν χρειάζεται να είναι εξαιρετικά ιεραρχική και παραδοσιακή ή εντελώς οριζόντια και αφανής. Η εμφάνιση μιας αξιόπιστης ηγεσίας που μπορεί να εκπροσωπεί μεγάλα τμήματα των διαδηλωτών, να συντονίζει σε περιφερειακό επίπεδο και να επισημαίνει τις προτεραιότητες της μεταβατικής περιόδου είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση των κινητοποιήσεων πέρα από το δρόμο στις πρώτες εβδομάδες.

Η οργάνωση είναι επίσης σημαντική και πέρα από την αμεσότητα των σημερινών διαδηλώσεων. Είναι καιρός η αντιπολίτευση στο Λίβανο να αντιληφθεί τον εαυτό της ως τέτοιο και να οργανώσει διαφορετικές ομάδες με βάση τα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντά τους και να τις συντονίσει μεταξύ τους (κάτι στο οποίο η κυρίαρχη ολιγαρχία υπερέχει!). Σε περιόδους τέτοιων εκρήξεων του δρόμου θρηνούμε την έλλειψη μιας προηγούμενης οργάνωσης και αισθανόμαστε την ανάγκη για την καλύτερη ενεργοποίηση και επέκταση των δικτύων μας. Η επανενεργοποίηση και η οικοδόμηση νέων συνδικάτων, η οργάνωση στους χώρους εργασίας μας, η οργάνωση των ανέργων, η οργάνωση των γυναικών, η οργάνωση στις γειτονιές μας, η οργάνωση των φοιτητών κ.λπ. είναι όλες σημαντικές μορφές οργάνωσης που μπορούν να αποτελέσουν τον οργανωτικό σκελετό της επόμενης περιόδου. Ορισμένες μορφές αυτής της οργάνωσης, όπως οι φεμινιστικές ομάδες και οι ομάδες φοιτητών, υπάρχουν ήδη και συγκαταλέγονται στις πιο όμορφες πτυχές αυτής της εξέγερσης. Περισσότερο κι απ' αυτό είναι απαραίτητος και ζωτικής σημασίας ο μεγαλύτερος συντονισμός μεταξύ των διαφόρων ομάδων και μεταξύ των διαφόρων περιοχών της χώρας.

2. Εγείροντας σαφείς διεκδικήσεις που να είναι αρκετά επαναστατικές αλλά και αρκετά συγκεκριμένες. Υπάρχουν πολλές διεκδικήσεις στους δρόμους, κυρίως κοινωνικοοικονομικές, αλλά το κίνημα δεν έχει αναπτύξει ένα σαφές σύνολο διεκδικήσεων που να μπορούν να διαμορφώσουν μια ελκυστική και πειστική εναλλακτική λύση. Αυτό δεν αποτελεί έκκληση για «ρεαλισμό», αλλά μάλλον μια έκκληση οι προοδευτικές διεκδικήσεις να υπερισχύσουν πάνω από ορισμένες από τις λαϊκιστικές διεκδικήσεις που είναι διαδεδομένες στους δρόμους. Οι εκκλήσεις πολλών διαδηλωτών να αναλάβει τον έλεγχο ο στρατός συγκαταλέγονται στις πιο επικίνδυνες διεκδικήσεις που κυκλοφορούν. Είναι ατυχές γεγονός να εξακολουθούμε να πρέπει να γράφουμε αυτές τις γραμμές το 2019 μετά από όλα αυτά που είδαμε στις αραβικές περιοχές όσον αφορά τις συνέπειες της επέμβασης του στρατού στις εξεγέρσεις. Είναι επίσης γελοίο να μιλάμε για την ανάληψη του ελέγχου από τον στρατό ή για στρατιωτική διακυβέρνηση σε μια χώρα όπου ο σημερινός πρόεδρος (Michel Aoun) είναι πρώην στρατιωτικός διοικητής και ο σημερινός στρατιωτικός διοικητής (Joseph Aoun) είναι ένας (στενός) συγγενής και (σιωπηρός) υποστηρικτής του προέδρου.

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι ήταν ειδικά ο στρατός του Λιβάνου (όχι μόνο οι δυνάμεις ασφαλείας) που εξαπέλυσε την πιο βίαιη καταστολή εναντίον των διαδηλωτών το βράδυ της Παρασκευής⁴. Πώς μπορούμε να εμπιστευθούμε έναν στρατό που υπερασπίζεται την κυρίαρχη τάξη και χρησιμοποιεί βάναυση βία εναντίον των διαδηλωτών; Μια άλλη, αλλά σχετική, μορφή λαϊκισμού που διαδίδεται στους δρόμους είναι η επικράτηση του λιβανέζικου εθνικισμού που είναι εμφανής με τις σημαίες, την επανάληψη του εθνικού ύμνου (που συχνά συνοδεύεται από τον «ναζιστικό χαιρετισμό») και τα εθνικιστικά τραγούδια του 2005 που παίζονται όλη μέρα από τα ηχεία ορισμένων ομάδων, κάνοντας να ακούγονται λιγότερο οι πιο ριζοσπαστικές και προοδευτικές φωνές. Βεβαίως, είναι καλό για τον λαό του Λιβάνου να ξεπεράσει τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς, αλλά ο λιβανέζικος εθνικισμός δεν είναι απαραίτητα το αντίθετο του θρησκευτικού σεκταρισμού, ούτε είναι συνήθως ένα προοδευτικό σύμβολο. Είναι ακριβώς αυτός ο εθνικιστικός λόγος που δικαιολογεί τον ρατσισμό εναντίον των Σύριων ή των Παλαιστινίων προσφύγων – ένας λόγος διαμορφωμένος και αναπτυγμένος από τις ίδιες τις κυβερνώσες ελίτ εναντίον των οποίων ο λαός διαδηλώνει (ο πρωταγωνιστής αυτού του ρατσιστικού και εθνικιστικού λόγου είναι το πιο συχνά εφανιζόμενο όνομα στα συνθήματα των διαδηλωτών: ο Υπουργός Gebran Bassil). Αυτός είναι ένας ολισθηρός δρόμος στον οποίο δεν πρέπει να πέσουμε. Αυτό που κινητοποίησε τους ανθρώπους κατά εκατομμύρια δεν είναι η έλλειψη ενότητας ή πατριωτισμού, αλλά μάλλον η έλλειψη δικαιοσύνης και κοινωνικοοικονομικών δικαιωμάτων.

Ας επικεντρωθούμε σε αυτό, αφού αυτός είναι ο μόνος κοινός παρονομαστής μεταξύ των 1,2 εκατομμυρίων που κινητοποιήθηκαν μέχρι στιγμής. Αυτά τα κοινωνικοοικονομικά αιτήματα μπορούν να περιλαμβάνουν (1) την άμεση περικοπή των μισθών των σημερινών και των προηγούμενων προέδρων, των βουλευτών, των υπουργών και των υψηλόβαθμων αξιωματικών, (2) η διεκδίκηση από τις τράπεζες του Λιβάνου να αποποιηθούν το δημόσιο χρέος που κατατρώει το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού της χώρας τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, (3) την επιβολή προοδευτικής φορολογίας, (4) την άμεση επίλυση του προβλήματος των διακοπών της ηλεκτρικής ενέργειας και του νερού (να πληρώσουν τα καρτέλ των ιδιωτικών εταιρειών των παραγωγών και των προμηθευτών νερού), (4) διεκδικώντας μια βιώσιμη και οικολογική λύση για τη διαχείριση αποβλήτων κ.λπ. Μπορούν να προκύψουν κι άλλα αιτήματα σε περιφερειακό επίπεδο που να σχετίζονται με την ιδιαιτερότητα κάθε περιοχής στη χώρα. Σε πολιτικό επίπεδο, ορισμένοι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση της κυβέρνησης και άλλοι απαιτούν την παραίτηση του προέδρου, ενώ πολλοί διεκδικούν και τα δύο. Μολονότι προσωπικά δεν έχω πειστεί ότι οι παραιτήσεις θα οδηγήσουν σε πραγματική αλλαγή (είναι μια κίνηση εξωραϊσμού που μπορεί να δώσει την εντύπωση μιας νίκης στους δρόμους ενώ το ίδιο το καθεστώς αναπαράγεται), είναι σημαντικό τα αιτήματα για παραιτήσεις να συνοδεύονται από αιτήματα για δίκες και διώξεις.

Δεν θέλουμε με την παραίτηση να μπορέσει η άρχουσα τάξη να ξεφύγει από τα εγκλήματά της, θέλουμε δικαιοσύνη! Οι δικαστές του Λιβάνου (πολλοί από τους οποίους διαδραμάτισαν ιστορικά σημαντικό ρόλο στην προστασία της άρχουσας τάξης) πρέπει να λογοδοτούν και να πιέζονται για να διαδραματίσουν το ρόλο τους. Μια σημαντική ανακοίνωση εκδόθηκε την Παρασκευή από τον Σύνδεσμο Δικαστών των Λιβάνων⁵, ο οποίος συντασσόταν με τον λαό κατά της άρχουσας τάξης. Αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να υπάρξουν οι ανάλογες δράσεις.

3. Ο κίνδυνος της ανάσχαισης και της χειραγώγησης δεν είναι ακόμη μηδαμινός. Ενώ είναι αλήθεια ότι αυτή η εξέγερση είναι εντυπωσιακή όσον αφορά το πώς οι εκλογικές περιφέρειες των πολιτικών κομμάτων έχουν στραφεί εναντίον των ηγετών τους, οι κίνδυνοι ανάσχαισης και χειραγώγησης υπάρχουν ακόμα εκεί (ακόμα και αν είναι λιγότερο πιθανό από ό, τι στο παρελθόν). Η κυρίαρχη τάξη έχει υιοθετήσει μέχρι στιγμής τον ίδιο λόγο στην αντιμετώπιση των διαδηλωτών: «έχετε δίκιο», «σας καταλαβαίνουμε», «σας νιώθουμε», αλλά «προσέχετε»! Ακόμη και η θεατρική κίνηση των υπουργών των Λιβανέζικων ενόπλων δυνάμεων να δώσουν την παραίτησή τους στον Πρωθυπουργό δεν μιλάει πραγματικά καμία άλλη γλώσσα. Όλοι έχουν αναγνωρίσει ότι έκαναν λάθος και ο καθένας προσπαθεί να συγκρατήσει τους δικούς του οπαδούς με τον δικό του τρόπο.

Το τελεσίγραφο 72 ωρών που ο πρωθυπουργός⁶ έδωσε ο ίδιος (ειρωνικά!) στον εαυτό του ξεκίνησε με σκληρή καταστολή στους δρόμους και εκατοντάδες συλλήψεις. Ακολούθησε την επόμενη μέρα μια βίαιη επίθεση στη νότια πόλη της Τύρου ενάντια σε ειρηνικούς διαδηλωτές από τους πολιτοφυλακές των οπαδών του κόμματος Αμάλ. Αυτή είναι η όψη των υποσχέσεων για αλλαγές που έρχονται μετά από το 72 ωρών τελεσίγραφο. Η ελπίδα της άρχουσας τάξης να συντρίψει το κίνημα με τη βία είναι μια παλιά τακτική. Αυτή η βία μπορεί να πάρει άμεση μορφή από τις δυνάμεις ασφαλείας ή της βίας και συλλήψεων από τον στρατό ή μπορεί να είναι έμμεση κρατική βία μέσω των «τραμπούκων» και των «πολιτοφυλάκων» (όπως συμβαίνει και με την «μπαλταγκία» στην Αίγυπτο ή τη Συρία). Παρόλο που αυτή τη φορά δεν μπορεί να λειτουργήσει πλήρως, το καθεστώς συνήθως χρησιμοποιεί τη βία δίπλα-δίπλα με το άλλο εργαλείο ανάσχαισης: τα πελατειακά δίκτυα. Οι σεκταριστές ηγέτες δεν απειλούν μόνο τις δουλειές και τις κοινωνικές παροχές του λαού αλλά απειλούν επίσης να αποσύρουν την προστασία τους και να κυνηγήσουν εκείνους που τους αντιτίθενται (ειδικά αν παραμείνουν στην εξουσία, όπως το 2015!). Η αποσυναρμολόγηση των πελατειακών δικτύων μπορεί να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά μόνο με την κατάργηση ολόκληρου του καθεστώτος του συναινετικού σεκταρισμού που αναμιγνύεται με τον νεοφιλελευθερισμό.

Η επανάσταση έχει ήδη πληρώσει ένα υψηλό τίμημα με τουλάχιστον 6 μάρτυρες και εκατοντάδες τραυματίες τις τρεις τελευταίες ημέρες. Ο Λίβανος έχει μια χρυσή ευκαιρία για το σχηματισμό μιας εναλλακτικής λύσης, δεν πρέπει να αφήσουμε την κυρίαρχη τάξη να αναπαραχθεί και πάλι. Η επανάσταση του Οκτωβρίου στο Λίβανο πρέπει να συνεχιστεί!

Μετάφρση: e la libertà

Rima Majed, «Lebanon’s “October Revolution” must go on!», Open Democracy, 20 Οκτωβρίου 2019. Alliance of Middle Eastern and North African Socialists, 20 Οκτωβρίου 2019. 

Η Rima Majed είναι Επίκουρος Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας, Ανθρωπολογίας και ΜΜΕ στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού.

Σημειώσεις

1 Lauren Holtmeier, «How Lebanon’s dollar shortage sparked an economic crisis», Al Arabiya, 7 Οκτωβρίου 2019.

2 Timour Azhari, «“It was like judgment day”: Lebanese devastated by wildfires», Al Jazeera, 17 Οκτωβρίου 2019.

3 «Lebanon protests: Five things you need to know», Al Jazeera, 19 Οκτωβρίου 2019. 

4 Tamara Qiblawi, «Thousands demonstrate in Lebanon despite crackdown on protesters», CNN, 19 Οκτωβρίου 2019. 

5 نادي قضاة لبنان Lebanese Judges Association 

6 Joseph Haboush, «Hariri drops gauntlet as protests rage», The Daily Star, 19 Οκτωβρίου 2019.

Η εξέγερση του Οκτωβρίου του 2019 στη Χιλή

Η κατάσταση στη Χιλή εξελίσσεται πολύ γρήγορα. Η ανακοίνωση αυτή εκδόθηκε την Κυριακή 20 Οκτωβρίου, μια ημέρα πριν από τη γενική απεργία.

Οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης άναψαν το φυτίλι μη πληρώνοντας εισητήριο στο μετρό του Σαντιάγο. Αυτό έγινε μια εβδομάδα πριν, ως αντίδραση στην αύξηση των τιμών των εισητηρίων που υπερέβη το ισοδύναμο ενός δολαρίου ανά μετακίνηση σε μια χώρα όπου ο ελάχιστος μισθός είναι μόνο 437 δολάρια ΗΠΑ ανά μήνα. Οι μη πληρωμές εισητηρίων πολλαπλασιάστηκαν γρήγορα και από τους υπαλλήλους που πηγαίνουν στους χώρους εργασίας τους. Η κυβέρνηση, κωφεύοντας στις διαμαρτυρίες, κατέλαβε τους σταθμούς του μετρό με στρατιωτική αστυνομία (ειδικές δυνάμεις) που αντιμετωπίστηκαν γρήγορα. Το δίκτυο του μετρό είναι η ραχοκοκαλιά των μεταφορών σε αυτή την πόλη των 6 εκατομμυρίων κατοίκων, με συνολικά 136 σταθμούς.

Έγινε έκκληση για μια ημέρα διαμαρτυρίας την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και ο κόσμος βγήκε στους δρόμους μαζικά στο Σαντιάγο, με οδοφράγματα, αποκλεισμούς δρόμων και βία. Εκείνη τη νύχτα άρχισαν οι πυρκαγιές του μετρό. Οι πρώτοι τέσσερις σταθμοί. Τώρα 41 σταθμοί έχουν καεί σε διαφορετικές γραμμές του δικτύου του μετρό.

Η κατάσταση γίνεται όλο και πιο τεταμένη από λεπτό σε λεπτό. Η κυβέρνηση αποφάσισε να επιβάλει κατάσταση έκτακτης ανάγκης (μια κατάσταση συνταγματικής εξαίρεσης που επιτρέπει τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών). Μετά από 30 χρόνια, η πόλη του Σαντιάγο είδε και πάλι τον στρατό στους δρόμους. Αλλά ο κόσμος δεν τρομοκρατήθηκε. Δεν υποχώρησαν αλλά συνέχισαν. Χθες ήμασταν χιλιάδες στους δρόμους φωνάζοντας, «έξω οι στρατιώτες». Οι στρατιωτικές αρχές σκλήρυναν τη στάση τους και αποφάσισαν την απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις 10 μ.μ. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας δεν έγινε σεβαστή. Ήμασταν στους δρόμους μέχρι τα μεσάνυχτα. Αποσυρθήκαμε για να ξεκουραστούμε γιατί ο αγώνας συνεχίζεται.

Η κυβέρνηση έχει εξαντλήσει κάθε δυνατότητα να δώσει πολιτική απάντηση. Χθες ανακοίνωσε την ακύρωση της τιμής των εισητηρίων, χωρίς να κατανοεί ότι το πρόβλημα των εισητηρίων είναι το σύμπτωμα ενός πολύ πιο διαρθρωτικού και βαθειού προβλήματος.

Είμαστε ένας λαός που πριν από 40 χρόνια υποβληθήκαμε στον πιο ακραίο νεοφιλελευθερισμό που έγινε γνωστός στον πλανήτη. Ιδιωτικοποίησαν την εκπαίδευση. Για να σπουδάσει κανείς πρέπει να δανειστεί από τις τράπεζες. Κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων της Concertación και της Nueva Mayoria και ως αποτέλεσμα τεράστιων εξεγέρσεων των φοιτητών (το 2006 και το 2011), θεσπίστηκαν ορισμένες απαλλαγές από εισητήρια που είναι εντελώς ανεπαρκείς. Οι νέοι ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Η επανάληψη ενός μαθήματος είναι πολύ ακριβή. Αυτοκτονούν αντιμετωπίζοντας τόσο μεγάλη πίεση.

Ιδιωτικοποίησαν την υγεία. Έχουμε υγεία για τους φτωχούς και για τους πλούσιους. Οι πλούσιοι έχουν πολύ ακριβές, πολυτελείς ιδιωτικές κλινικές. Οι φτωχοί μπορούν να πεθάνουν περιμένοντας ιατρική περίθαλψη. Πριν από δύο ημέρες το «νοσοκομείο Van Buren» στο Valparaíso κατέρρευσε, λόγω έλλειψης κρατικού προϋπολογισμού. Οι οικογένειες στις γειτονιές μας, υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον όταν κάποιος αρρωσταίνει πουλώντας πράγματα, διοργανώνοντας δείπνα και κάνοντας πράξη την αλληλεγγύη. Και οι υπουργοί μας διασκεδάζουν. Λένε ότι είναι καλό να περιμένουμε στην ουρά για χειρουργικές επεμβάσεις επειδή μπορούμε να «αλληλεπιδράσουμε κοινωνικά».

Ιδιωτικοποίησαν το νερό. Αυτό το ζωτικό στοιχείο είναι στα χέρια μιας μειοψηφίας επιχειρήσεων που ασχολούνται με τις εξορύξεις, την αγροτοβιομηχανία, τη δασοκομία και την καλλιέργεια αβοκάντο για εξαγωγή. Είναι δικό τους το νερό και έχουν προκαλέσει μια καταστροφή σε αδιανόητο επίπεδο. Οι πατρογονικές κοινότητες αγροτών (ιθαγενείς και χιλιανοί) βλέπουν τα ζώα τους να πεθαίνουν λόγω έλλειψης νερού και ζωοτροφών. Και αυτά τα ζώα είναι ο βιοπορισμός τους. Αποκομίζουν από αυτά γάλα, κάνουν τυριά και δημιουργούν μια βιώσιμη οικονομία αυτοσυντήρησης. Αυτές οι κοινότητες πεθαίνουν μπροστά σε αδιάφορες κυβερνήσεις και πολιτικές αρχές.

Προς όφελος των βιομηχανιών εξόρυξης καταστρέφουν τους παγετώνες που αποτελούν τα αποθέματα του γλυκού νερού μας. Ξεκίνησε η αφαλάτωση του θαλασσινού νερού, αλλά βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια και προβάλλεται ως νέα επιχείρηση. Και σήμερα, 20 Οκτωβρίου 2019, ως αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικής εξέγερσης, οι κλέφτες απελευθέρωσαν τα νερά πολλών ποταμών που μέχρι χθες ήταν ξερά, ενώ σήμερα τρέχει νερό μέσα από αυτά! Δεν ήταν ξηρασία, ήταν λεηλασία! Ιδιωτικοποίησαν την κοινωνική ασφάλιση. Καθιέρωσαν ένα μοντέλο αναγκαστικής αποταμίευσης 13% των μισθών για την καταβολή των συντάξεων, χρήματα που διαχειρίζονται εταιρίες που ονομάζονται AFP (Administradoras de Fondos de Pensiones / διαχειριστές συνταξιοδοτικών ταμείων). Για τη γενιά που άρχισε να εργάζεται στη δεκαετία του 1980, ήρθε η ώρα να συνταξιοδοτηθεί και το ύψος των συντάξεών της ισοδυναμεί με το ένα τρίτο του κατώτατου μισθού, περίπου 141 δολλάρια ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι πεθαίνει στη φτώχεια μετά από μια ζωή στην εργασία.

Εφαρμόζουν νομοθεσία για την απασχόληση που κονιορτοποιεί τους εργαζομένους. Οι επιχειρήσεις είναι κατακερματισμένες μέσω μιας αλυσίδας εργολάβων και υπεργολάβων, εξωτερικών και εσωτερικών, υποχρεώνοντας σε χωριστές διπραγματεύσεις. Το δικαίωμα στην απεργία έχει περιοριστεί σημαντικά. Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνική καταστροφή. Περισσότερο από το μισό του πληθυσμού κερδίζει λιγότερο από 563 δολάρια ΗΠΑ. Οι άνθρωποι που εργάζονται εδώ και χρόνια έχουν αρχίσει να εργάζονται περισσότερες ώρες για να αυξήσουν το εισόδημά τους. Η υπερβολική εργασία και το χρέος είναι δύο αλυσίδες που σφίγγουν τον λαιμό των συμπολιτών μας.

Η κοινωνική εξέγερση που άρχισε τον Οκτώβριο του 2019 στη Χιλή εκφράζει την απόρριψη, το μίσος και τη βαθιά οργή ενός λαού που έχει υπομείνει σιωπηλά για πάρα πολύ καιρό. Το «δημοκρατικό» καθεστώς που εγκαινιάστηκε το 1990 με επικεφαλής το Concertación de Partidos por la Democracia (Δημοκρατικό Κόμμα, Σοσιαλιστικό Κόμμα, Ριζοσπαστικό Κόμμα, Κόμμα για τη Δημοκρατία), δεν είχε σαν αποτέλεσμα τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των λαϊκών μαζών. Αυτή είναι η «δημοκρατία των πλουσίων». Αυτή η δημοκρατία δεν σταμάτησε τις ιδιωτικοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της δικτατορίας και αρνήθηκε για χρόνια να αμφισβητήσει τους θεμελιώδεις πυλώνες του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος που σχεδιάστηκε και δημιουργήθηκε κάτω από τη δικτατορία. Αυτό που διακυβεύεται είναι η επιβίωση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που εξυπηρετεί μόνο τον παγκόσμιο καπιταλισμό και μια μειονοτική ομάδα μέσα στην χιλιανή κοινωνία.

Σε αντίθεση με ό,τι περιγράφηκε, υπογραμμίζουμε ότι σε λίγα χρόνια έχει παγιωθεί η ύπαρξη λίγων οικονομικών ομάδων που συνδέονται με το πολυεθνικό κεφάλαιο. Είναι μεταξύ των πλουσιότερων στον κόσμο. Η Χιλή είναι δικιά τους. Τα πολιτικά κόμματα της Χιλής είναι δικά τους. Το Κοινοβούλιο είναι δικό τους. Λίγα κόμματα και βουλευτές αποφεύγουν την πίεση, τον εκβιασμό και τη διαφθορά, που δημιουργούνται από αυτές τις γιγαντιαίες δυνάμεις.

Η κυβέρνηση και οι μεγάλες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν αυτήν την εξέγερση με σοβαρή ανησυχία. Δεν είναι αυτό που είχαν προβλέψει. Έχουν εκπλαγεί και ξέρουν ότι δεν έχουν έγκυρο συνομιλητή για να φιμώσουν τη διαμαρτυρία. Θα προσπαθήσουν να αναστήσουν τους νεκρούς για να διαδραματίσουν το ρόλο των «εκπροσώπων του λαού». Μεταξύ αυτών φανταζόμαστε κομμουνιστές, σοσιαλιστές, την CUT [Central Unitaria de Trabajadores], ακόμη και τις προσωπικότητες του Frente Amplio.

Χθες, 19 Οκτωβρίου 2019, συγκλήθηκε η Coordinadora feminista 8 de marzo (Φεμινιστικός Συντονισμός 8 Μαρτίου) και μαζί με τους μαθητές που συμμετείχαν στην Asamblea Coordinadora de Estudiantes Secundarios (ACES – Συνέλευση Συντονισμού Μαθητών της Δευτεροβάθμιας) και την Movimiento Ecologista Agua y Territorios (MAT - Οικολογική Κίνηση για τη Γης και και για το Νερό), πραγματοποιήθηκε σήμερα μια συνέντευξη Τύπου. Συμμετείχαν πολλοί μαθητές, κάτοικοι, φεμινίστριες και περιβαλλοντολογικές οργανώσεις καθώς και ορισμένες οργανώσεις εργαζομένων. Η CUT δεν συμμετείχε. Επίσης δεν συμμετείχε το Movimiento No Mas AFP. Σίγουρα αυτά τα δύο τελευταία κινήματα περιμένουν ήσυχα στα σπίτια τους για μια κρατική πρόσκληση, ώστε να μπορέσουν να εμφανιστούν ως έγκυροι συνομιλητές.

Η συνέντευξη τύπου πραγματοποιήθηκε σήμερα. Κατ’ αρχάς καλέσαμε γενική απεργία για αύριο, Δευτέρα 21 Οκτωβρίου. Απαιτήσαμε επίσης το τέλος της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Το τέλος της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Καλέσαμε σε οργάνωση των περιοχών που θα τους παρέχει μια πολιτική ταξικής ανεξαρτησίας και δυσπιστίας για εκείνους που μας προδώσανε ξανά και ξανά.

Στη συνέχεια συναντήσαμε τον Συντονισμό της 8ης Μαρτίου, για να προγραμματίσουμε αύριο τη δράση μας που θα είναι η πρώτη μας γενική απεργία στο πλαίσιο της «δημοκρατίας». Η πόλη είναι ανήσυχη, με τις υπηρεσίες μεταφορών να διακόπτονται, με διακοπές νερού, με εμπορικά κέντρα να λεηλατούνται, και σταθμούς μετρό να πυρπολούνται. Και τα ξεσπάσματα εξαπλώνονται στις περιοχές που ξεσηκώνονται ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, τη λεηλασία των υδάτων, το υψηλό κόστος ζωής και την ιδιωτικοποίηση των δρόμων και των σιδηροδρομικών γραμμών.

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης διατάχθηκε αρχικά για το Σαντιάγο και το Πουέντε Άλτο. Στη συνέχεια επεκτάθηκε στο Βαλπαραΐσο, το Οχίγκινς, το Μπίο Μπίο και το Κοκίμπο. Δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί αυτή η κατάσταση. Έχουμε ήδη νεκρούς, τραυματίες και φυλακισμένους. Δεν ξέρουμε πόσους. Θα ενημερώσουμε όταν θα είναι δυνατόν.

Αυτή η κοινωνική εξέγερση στη Χιλή, μια «υποδειγματική» χώρα που υποτάχθηκε στις επιταγές του υπερεθνικού κεφαλαίου, είναι μία ακόμη που συμβαίνει εντός της Λατινικής Αμερικής. Εκφράζει την επιδείνωση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Καλούμε όλες τις διεθνείς οργανώσεις να έχουν μια κοινή αντίληψη αυτής της στιγμής και να ενταχθούν στις επαναστατικές δυνάμεις για να ανατρέψουν τον αιμοσταγή καπιταλισμό που μας υποτάσσει στη δυστυχία και το θάνατο.

Tendencia Socialista Revolucionaria (TSR)

20 Οκτωβρίου 2019

Σαντιάγκο της Χιλής

Μετάφρση: e la libertà

Tendencia Socialista Revolucionaria, «The October 2019 uprising», International Viewpoint, 21 Οκτωβρίου 2019.