Κάλεσμα στην αντιφασιστική συγκέντρωση-πορεία στο Ν.Ηράκλειο [ Δίστομο – ΑΣΥΝΦ]

Έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε που έκλεισαν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Ν. Ηράκλειο. Τόσο το ορμητικό αντιφασιστικό κύμα που είχε ξεσπάσει στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και μετά, όσο και οι δράσεις μαχητικού αντιφασισμού από διάφορες συλλογικότητες και στέκια, κατάφεραν να στείλουν τους νεοναζί στις τρύπες τους.
Όμως, το τελευταίο διάστημα, παρατηρούμε μια προσπάθεια επανεμφάνισής τους στο Ν. Ηράκλειο. Από συνθήματα σε τοίχους, τρικάκια και φυλλάδια, μεχρι τραμπουκισμούς σε όποιους θεωρούν ως αναρχικούς ή κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος . Τελευταίο τους κατόρθωμα ήταν τα ξημερώματα πρωτομαγιάς στην πλατεία του Ν. Ηρακλείου ρωτόντας τον κόσμο που άραζε “ποιός είναι αναρχικός” και χτυπώντας έναν αγωνιστή αντιφασίστα που βρισκόταν εκείνη την ώρα στο σημείο.

Οι φασίστες επιθυμούν την επανεμφάνισή τους πάση θυσία στο Ν. Ηράκλειο ως κομμάτι μιας ευρύτερης στρατηγικής εδαφικής και κοινωνικής εδραίωσης. Γνωρίζουν,ωστόσο, πως οι γειτονιές του Ν. Ηρακλείου, της Ν. Ιωνίας και της Ν. Φιλαδέλφειας έχουν οξυμμένα αντιφασιστικά αντανακλαστικά. Ταυτόχρονα, κανέναν δεν πείθει το δήθεν αντισυστημικό τους προφίλ. Οι φασίστες-παρακρατικοί στοχοποιούν τους αγωνιστές,τους μετανάστες, τους εργάτες εν γένει σκοπεύοντας μέσω της τρομοκράτησης, να ανοίξουν το δρόμο για τους σχεδιασμούς των αφεντικών και του κράτους τους.

Το αντιφασιστικό κίνημα οφείλει να υπερασπίζεται έμπρακτα τα θύματα αυτής της επίθεσης, να στέκεται απέναντι σε κάθε απόπειρα τρομοκράτησης του λαού, να αντιπαλεύει κάθε τεχνητό διαχωρισμό που θέλουν να επιβάλλουν τα αφεντικά ανάμεσα στην εργατική τάξη. Αποτελεί καθήκον του μαχόμενου αντιφασιστικού κινήματος να μπλοκάρει την επιθετικότητα των φασιστών-παρακρατικών και να δώσει δυναμική απάντηση στις συνεχιζόμενες προκλήσεις τους το τελευταίο διάστημα στην περιοχή του Ν. Ηρακλείου.

ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ-ΕΜΠΡΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ

Προσυγκέντρωση-Πορεία:  

Παρασκευή 25/5 στις 19.00 στον σταθμό ΗΣΑΠ Νέο Ηράκλειο

Αντιφασιστικό-Αντιεξουσιαστικό στέκι Δίστομο

Αναρχική συλλογικότητα Νέας Φιλαδέλφειας

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΣΤΙς 25/5, ΓΝΩΣΤΗ ΚΑΙ ΩΣ ΥΠΟΘΕΣΗ ''ΛΗΣΤΩΝ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ''

Κείμενο Σπύρο Χριστοδούλου από τις φυλακές Λάρισας όσον αφορά το δικαστήριο για την υποθεση των ληστειών που αρχίζει στις 25 /5.
 Δικάζομαι στις 25/5/2918 για ένοπλες ληστείες τραπεζών όπως επίσης για συμμετοχή και χρηματοδότηση στον  Επαναστατικό Αγώνα. Δεν πιστεύω και δεν αναγνωρίζω κανένα δικαστήριο όπως έχω πει στην κατάθεσή μου στο ειδικό εφέτη ανακριτή Νικόπουλο για υποθέσεις τρομοκρατίας.
Πιστεύω πως έχω δικαιωθεί και στις επιλογές μου και στο μίσος που τρέφω από παιδί για την κρατική εξουσία. Περνώντας πάνω από το 1/3 της ζωής μου στην φυλακή κατάλαβα από παιδί ότι στην ζωή πρέπει να διεκδικείς πολεμώντας τον εχθρό και όχι παρακαλώντας. Αυτό έπραττα και θα πράττω πάντα. Ο λόγος ο βασικός που δεν επιθυμώ να παραβρεθώ στο δικαστήριο - και που το έχω δηλώσει πριν από 2 χρόνια - είναι ότι εγώ ήμουν στην σύλληψή μου με έναν αγωνιστή πραγματικό που προτίμησε από το να προχωρήσει στους ‘’βρώμικους ‘’διαδρόμους της φυλακής να μείνει ελεύθερος γιατί έτσι γούσταρε, έτσι απλά. Τιμή στον Σπύρο Δραβίλα που τον γνώρισα όταν ήταν σε ηλικία 21 χρονών και η στάση του παρέμεινε ακέραια, δυνατή και αλληλέγγυα όπως επίσης και η συντροφικότητά του, αψηφώντας το οποιοδήποτε κόστος. Άλλωστε το είχε αποδείξει εμπράκτως με 2 παραβιά-σεις  αδειών και δικαζόταν για το ότι οργάνωσε και εκτέλεσε την απόδραση με τον ελικόπτερο που πήρε την πρώτη φορά τον Παλαιοκώστα.  Αξίζει σεβασμού και πιστεύω ότι είναι ιμοναδικός, μίλαγε με πράξεις και όχι με φιλοσσοφικά λόγια που δυστυχώς συνηθίζονται από κάποιους. Ο 2Ος λόγος που δεν γουστάρω να παραβρεθώ  είναι ότι δεν θέλω να υποκρίνομαι γιατί από παιδί σχεδόν σιχαινόμουν την υποκρισία γι’ αυτό διάλεξα τον δύσκολο δρόμο και δεν έχω μετανιώσει ποτέ. Απεναντίας θα πολεμώ τους εχθρούς μου πάντα και παντού με ό, τι όπλο διαθέτω και αψηφώντας το κόστος . Άλλωστε το έχω αποδείξει και το 2001 στα διόδια των Αφιδνών όταν δεν παραδόθηκα και δέχτηκα πισώπλατα από τους μπάτσους 8 σφαίρες γιατί είχα παραβιάσει την άδεια και γιατί υπερασπίζομαι εμπράκτως την διαδρομή μου. Για μένα το υπέρτατο ιδανικό είναι η ελευθερία του ανθρώπου άλλωστε το έχω αποδείξει με τόσες σφαίρες που δέχτηκα πισώπλατα στην προσπάθεια μου να την υπερασπίσω, και γι’ αυτό το ιδανικό θα μάχομαι όσο ζω.
Δεν αποδέχομαι καμία κατηγορία και όσοι είναι μέλη οργανώσεων έχουν ιδανικά και μάχονται για ανιδιοτελείς σκοπούς επιστρέφοντας ένα ελάχιστο μέρος από την κρατική βία.

Την αποστροφή για την μισθωτή εργασία την είχα μέσα μου από παιδί. Θυμάμαι σε ηλικία 12-13 χρονών το θείο μου από την Ν. Ιωνία  Βόλου που είχε βγάλει 17-18 χρόνια εξορία σε αρκετά δύσκολες συνθήκες και με ιδιαίτερες πολιτικές ιδέες να μου διηγείται πόσο δύσκολα πέρναγε και πραγματικά, μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι με γονείς που πολεμάγανε για την επιβίωση κατάλαβα πως πρέπει να πάρω την ζωή στα χέρια μου και αυτό έκανα, έτσι απλά.
Δεν συμμετείχα σε καμία συγκεκριμένη συλλογικότητα βιώνοντας τον αγώνα από μία ατομικιστική θέση γιατί διέφερα από τους συνομηλίκους μου και είχα ένα διαφορετικό στυλ, όπως  και ελεύθερη σκέψη.
Πάντα η πολιτική εξουσία δίνει προβλήματα σε αυτούς που αντιστέκονται στην κρατική  σφαγή τους. Πιστεύω πως η ληστεία τράπεζας είναι μια επαναστατική όπως επίσης έχει και υλική θέση. Το να ληστεύει κάποιος τους κλέφτες και αυτούς που διαχειρίζονται τους κόπους και τον ιδρώτα των ανθρώπων και καταπατώντας τους κάθε δικαίωμα ελεύθερης βούλησης και δεν νομίζω πως με νοιάζει ούτε τι θα πει κάποιος,  ούτε το πώς θα με κρίνουν κάποιοι  γιατί  ούτε τους υπολογίζω, ούτε και με νοιάζει η γνώμη τους. Μέσα μου ξέρω πως είναι ο σωστός δρόμος και πως θα έρθουν καλύτερες και δυνατές μέρες. Το να ληστεύουν τράπεζες αποτελεί τον υψηλότερο βαθμό συνειδητοποίησης της τάξης των καταπιεσμένων. Έτσι επίσης πιστεύω πως ο αναρχισμός είναι κομμάτι στις πράξεις του κάθε ανθρώπου και όχι αν είναι ενταγμένος στο κίνημα ή τη φιλοσοφική θεωρία να την ‘’κατέχεις’’ και να την ‘‘πλασάρεις’’. Όπως δεν θα πρέπει να γίνονται επιλεκτικές συνελεύσεις αλλά ούτε και επιλεκτική αλληλεγγύη που βασίζεται στο φραπέ αλλά σε πράξεις αλληλέγγυες και διαχρονικές. Αλλά για να το στηρίξει αυτό ο καθένας από εμάς πρέπει και να έχει πράξει ανάλογα στην ζωή του. Γι’ αυτό και δεν θα το αναλύσω αυτό τώρα δημόσια, αλλά να είναι σίγουροι κάποιοι επειδή ξέρουν καλά τι εννοώ, θα το αναλύσω μπροστά τους με επιχειρήματα όταν θα έρθει η ώρα face to face. Kαι αυτό το λέω γι’ αυτούς που γνωρίζουν πως ‘‘πλασάρονται’’ κάποιοι και τι ιδέες κουβαλάνε. Για τους λόγους αυτούς δεν αναγνωρίζω και δεν επιθυμώ καμία στήριξη από την συνέλευση της Αθήνας με θέμα ‘’ληστές του Διστόμου ’’ εξαιρώντας μόνο τον Γρηγόρη Τζιρώνη. Με το πέρασμα των 7 και κάτι χρόνων που πέρασα κυνηγημένος κατάλαβα ότι πρέπει μια συλλογικότητα να έχει την ιδέα, την κατάλληλη διαδρομή αλλιώς χάνεται η ουσία όλη. Και όντως το διαπίστωσα αυτό, μετέπειτα μέσα στην φυλακή εμπράκτως, από την στάση κάποιων. Η ιδεολογία δεν πουλιέται ούτε αγοράζεται είναι έμφυτη και πράττεται με πράξεις  και όχι με επιλεκτικούς χειρισμούς και προβολές. Γιατί η ζωή του κάθε ανθρώπου δεν είναι ταινία αλλά διαδρομή εμπειριών και κατασταλαγμένων πράξεων χωρίς ‘‘κλαμματάκια’’ και κοιτώντας κάποιοι τον εαυτούλη τους, αλλά με γέλιο και δύναμη στο να προχωράμε για πιο δυνατές μέρες που θα ακολουθήσουν.
Για το σύστημα ο εξεγερμένος καθίσταται απειλή τόσο πραγματική όσο και ιδεολογική αφού υποτίθεται πως ‘’καταχρά και εξαπατά’’, πως δίνει το κακό παράδειγμα, το αντικοινωνικό. Στα μάτια ενός κράτους που θέλει να είναι ισχυρό και ηγεμονικό, η ύπαρξη ενός εξεγερμένου αποτελεί ‘‘ανυποταξία’’ και γι’ αυτό  το κράτος καλείται να λειτουργήσει με συνέπεια ώστε να τον εξοντώσει και να τον εξουδετερώσει.
Είμαι εραστής της ελευθερίας  και μπορώ να προσφέρω τον σεβασμό και την αλληλεγγύη μου από δω και στο εξής μόνο σε αυτούς που έχουν την αξία και την αξιοπρέπεια να είναι πραγματικοί εχθροί της εκμετάλλευσης και της δυστυχίας και δεν νιώθω κανένα αίσθημα συμπόνιας γι’ αυτούς που στο όνομα των προνομίων βασανίζουν, φυλακίζουν και δολοφονούν.
Δεν φοβήθηκα ποτέ τις βαριές ποινές. Σαν εξεγερμένο άτομο είχα πάντα την ελευθερία στο αίμα μου, παρ’ ότι είμαι στη φυλακή. Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Αυτό το συναίσθημα το έχω ξεπεράσει από το 2001 που δέχθηκα καταιγισμούς σφαιρών πισώπαλατα από τους κωλόμπατσους. Ποτέ μου δεν γονάτισα ενώπιον των επίγειων δικαστηρίων παρά το  μόνο με ενδιαφέρει είναι η κρίση των δικών μου, των συντρόφων μου και αυτών που αγωνίζονται για ένα καινούριο κόσμο. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η κρίση των δικών μου, όσων αγωνίζονται  σπαθένια και όχι όπως συνηθίζουν κάποιοι με μπλοφαδόρικους  χειρισμούς.
Όπως είναι γνωστό δεν έχω ούτε προσδοκίες  αλλά ούτε και ψευδαισθήσεις ότι η δίκη θα γίνει από μια ανεξάρτητη αρχή, όπως επίσης σαν εξεγερμένο άτομο όπως εγώ, δεν πρέπει να συντάσσομαι  με τα θεσμικά μέσα του κράτους. Και αυτό το λέω καθαρά και μόνο για την δικιά μου θέση  και για το πώς εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Θα συνεχίσω την δράση μου σύμφωνα με αυτά και θέλω, το ίδιο θέλω και από τον κόσμο που δείχνει την αλληλεγγύη  του σε μένα, να σεβαστεί την θέση μου. Όταν βρισκόμουν σε παρανομία η αστυνομία και τα παπαγαλάκια της αντιτρομοκρατικής με κατονόμαζαν οπλισμένο και επικίνδυνο. Δηλώνω ότι παραμένω οπλισμένος και επικίνδυνος. Επικίνδυνος για τον καπιταλισμό γιατί αν και είμαι ακόμα πίσω από τα κάγκελα αρνούμαι να αποδεχθώ τις συνθήκες εκμετάλλευσης και ενθαρρύνω και τους υπόλοιπους να εξεγερθούν. Παραμένω κλεισμένος γιατί έχω την θέληση και τα κότσια  να είμαι αλληλέγγυος και δεν φοβάμαι καμιά νομική διαδικασία. Άλλωστε το έχω αποδείξει και με την στάση μου και με τις πράξεις μου τόσα χρόνια μέσα στην φυλακή όπως και τόσα χρόνια κυνηγημένος. Η αλληλεγγύη και η εξεγερτικότητα είναι όπλα που κουβαλάω από παιδί. Συνεχίζω να τα κουβαλάω και είμαι πάντα πανέτοιμος να τα χρησιμοποιώ. Αυτό είναι κάτι που το έχω κάνει πάμπολλες φορές και θα το κάνω πάντα όσο ζω. Ο αναρχισμός αφορά το άτομο όχι μόνο σε σχέση με την συλλογικότητα αλλά και σε σχέση με τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο αναρχισμός δεν απευθύνεται στον ‘’πολίτη’’ αλλά στον άνθρωπο. Και πρέπει να το χωνέψουν καλά κάποιοι που μιλάνε για ιδεολογία… αλλά κοιτάνε μόνο τον εαυτούλη τους. Ευτυχώς η φυλακή δεν προκαλεί σε όλους τους κρατούμενους  εξοντωτικά αποτελέσματα.  Ακριβώς εδώ βρισκόμαστε εμείς οι εξεγερμένοι απέναντι στο κράτος σας, και είμαστε χαρούμενοι με την δική σας μεγάλη ανησυχία και φόβο. Πάντα θα γελάμε με την ανησυχία σας και θα παίρνουμε μεγαλύτερη δύναμη από τον φόβο σας.
Θέλω επίσης να πω κάτι όπως ότι είναι πολύ σημαντική  η  αλληλεγγύη που έχω δεχθεί απλόχερα από ανθρώπους της περιφέρειας και  ότι  πραγματικά το πνεύμα αλληλεγγύης που προσφέρουνε είναι πολύ σημαντικό για τους αγώνες εντός και εκτός των τειχών. Και τους ευχαριστώ.
Εγώ σαν κρατούμενος δεν ήθελα και δεν προσαρμόστηκα ποτέ στους κανόνες που επιβάλει η ψεύτικη δημοκρατία. Πιστεύω στην επανάσταση όπως πιστεύω και στην δυνατότητα να απαντάει στη εξουσία το κάθε εξεγερμένο άτομο με σωστό συντονισμό, με ενεργή συμμετοχή και σοβαρό επίπεδο δράσης. Έτσι θα βγαίνουνε κερδισμένοι όλοι οι αγώνες. Και γι’ αυτό χρειάζονται οι αγώνες  να γίνονται με θυσίες και όχι με ‘‘μπαμπινιώτικα λόγια’’ και δυσφημήσεις ατόμων που πραγματικά έχουν δείξει το πόσο αποτελεσματικοί είναι,  αλλά και το πόσο αλληλέγγυοι υπήρχαν και υπάρχουν. Γιατί όλοι γνωρίζουμε πως τα ιδανικά κάθε ατόμου είναι έμφυτα αρκεί να καλλιεργούνται σωστά και δίκαια.
Μου είναι δύσκολο να εκφράσω όλα αυτά που σκέπτομαι αλλά μου είναι πάρα πολύ εύκολο να πράξω αυτά που μπορώ και θα το κάνω όταν μου δοθεί η ευκαιρία.
Πιστεύω σε μεγάλο βαθμό ότι αυτό που εμποδίζει κάποιους να αγωνίζονται αποτελεσματικά είναι οι τοίχοι που χτίζουν οι ίδιοι και όχι η εξουσία, οι δεσμοφύλακες  και  οι ‘‘χάρτινες’’ φυλακές τους.
Κάποιοι  είναι περήφανοι Επαναστάτες όχι μόνο ως ατομικότητες αλλά και με ένα τρόπο πιο συντονισμένο. Το να συντονίσουμε όλοι τις προσπάθειές μας σε μια καινούρια πραγματικότητα είναι κάτι εφικτό και κάτι πολύ απλό, αρκεί να το θέλουμε και να αψηφούμε το κόστος. Οι ξεκάθαρες ιδέες πάντα φέρνουν μια αλλαγή και πρέπει όλοι να συντονιστούμε να αλλάξουν τα πράγματα έτσι όπως ακριβώς ονειρευόμαστε. Όπως επίσης λέω πως όποιοι δεν είναι έτοιμοι να πρωταγωνιστούν σε κάποιους αγώνες να δίνουν την θέση τους σε κάποιους άλλους απλόχερα και όχι υπονομεύοντας με καταστάσεις που είναι ευνοϊκές για τους ίδιους και για τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν. Η ιστορία ανήκει στο κάθε άτομο και μόνο αυτό αποφασίζει τι θα κάνει με αυτήν όπως επίσης και κάποιοι βασανιστές εντός και εκτός των τειχών θα ζούνε πάντα με τον φόβο της απομόνωσής τους και θα αισθάνονται οργή για την δραματική κατάσταση που επιλέξανε να ζούνε. Αλλά αυτό τους αξίζει, και αυτό θα αισθάνονται πάντα.
Ας μπούμε λίγο στα του δικαστηρίου. Εγώ είχα βρεθεί στο σπίτι της ‘‘Χρυσής Ακτής Παναγιάς’’ με τον Σπύρο τον  Δραβίλα και καλέσαμε και τον Γρηγόρη τον Τσιρώνη. Ο Σπύρος επέλεξε να ελευθερωθεί  με τον δικό του τον τρόπο. Στο άκουσμα των ΕΚΑΜ προτίμησε αντί να συλληφθεί να δώσει τέλος στην διαδρομή του με αξιοπρέπεια και τόλμη. Βαρύ το τίμημα για εμάς που μείναμε πίσω όμως  πιο πολύ για την οικογένειά του.
Είναι ένας πραγματικός αγωνιστής που έδινε την αλληλεγγύη του απλόχερα κα αδιαφορούσε για το κόστος. Κρίμα που δεν πρόλαβα να τον σώσω γιατί το έκανε άξαφνα και γρήγορα.  Σπύρο μου θα είσαι πάντα στη σκέψη μου και στην καρδιά μου.
Ο Γρηγόρης ο Τσιρώνης βρέθηκε  σε λάθος τόπο την λάθος στιγμή και έτσι πλήρωσε το τίμημα και μπήκε στην φυλακή αδίκως επειδή ήρθε να πιούμε έναν καφέ και έτυχε την ώρα της σύλληψης. Ο Τσιρώνης ο Γρηγόρης είναι αθώος και καμιά παράνομη δραστηριότητα δεν με συνδέει μαζί του. Το να είναι αναρχικός και να υπερασπίζει τις πολιτικές του πεποιθήσεις δεν σημαίνει ότι είναι και ληστής τραπεζών. Όπως επίσης δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να πιεί έναν καφέ με κυνηγημένους, δυσφημισμένους και ‘’επικίνδυνους’’ όπως αποκαλούσαν εμένα και τον Δραβίλα τα παπαγαλάκια της αντιτρομοκρατικής.
Ο  Γ.Τσιρώνης  είναι  αθώος  και καμία παράνομη  συναλλαγή δεν είχα μαζί του. Τον Πετρακάκο τον Γιώργο τον είχα συναντήσει  μια – δυο φορές, και δεν γνωρίζω ούτε την Μαρία την Θεοφίλου ούτε τους συγκατηγούμενούς του τους έχω δει ποτέ. Ποτέ μου δεν είχα ούτε με τον ίδιο αλλά και ούτε με αυτούς που προανέφερα καμία παράνομη συναλλαγή. Το να πιω έναν καφέ με τον Πετρακάκο δεν σημαίνει ότι κάναμε ληστείες μαζί που αναφέρουν στην αντιτρομοκρατική αλλά και ούτε μπορούν να αποδείξουν τα ανυπόστατο ψέματά τους.
Να αφήσουν ήσυχη την Μαρία την Θεοφίλου να μεγαλώσει τα παιδιά της που όπως πληροφορήθηκα έχει αποκτήσει με τον Γιώργο και να μην χαλάνε την γαλήνη που πραγματικά αναζητάνε τα 2 ανήλικα παιδιά τους. Το να είσαι κυνηγημένος δεν σημαίνει ότι δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις και να δημιουργήσεις οικογένεια όπως επίσης το να έχεις γνωστούς ή φίλους δεν σημαίνει ότι κάνεις κάποιο αδίκημα γιατί είναι στη φύση της ζωής στο να συναναστρέφεσαι με κόσμο.
Όσο για την ένταξή μου και την συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα με ανυπόστατα ψεύδη της αντιτρομοκρατικής στο να δικαστώ, πιστεύω ότι οι προσπάθειές τους θα πέσουν στο κενό. Αυτοί οι τρομοκράτες της αντιτρομοκρατικής θέλουν την ρεβάνς από μένα γιατί με κυνηγούσανε και δεν πιάναμε ούτε την σκόνη μου. Και έτσι βάζανε τους ψευδομάρτυρες διευθυντές τραπεζών, ταμίες, υπαλλήλους και πελάτες και αναφερόντουσαν σε εμένα και μάλιστα με τρόποπου φαίνεται  ότι στο μεγαλύτερο μέρος των ληστειών να έχω ηγετικό ρόλο. Πράγμα που σημαίνει ότι είμαι ένοχος προτού ακόμα φτάσω  στο δικαστήριο. Αυτό άλλωστε το αποδείξανε εμπράκτως δικάζοντάς με 25 χρόνια για 2 ληστείες και άλλα 4-5 χρόνια για οπλοφορίες κλπ. Η τύχη μου προδιαγραμμένη από την κρατική καταστολή .
Είμαι γαλουχημένος από την οικογένειά μου με αρχές αγάπης για το δίκιο και μίσος για την αδικία όπως βέβαια είμαι αλληλέγγυος και υπερασπίζομαι τις ιδέες μου έχοντας τιμή και αξιοπρέπεια. Οι δυνατές στιγμές που έζησα στην φυγοδικία μου με έκαναν πιο δυνατό.
Και γι’ αυτούς που πραγματικά μάχονται με ιδανικά για ελευθερία και δικαιοσύνη πάντα θα είμαι αλληλέγγυος. Για κάποιους άλλους που μάχονται για ίντριγκες και βρώμικες χειραφετήσεις θα είμαι πάντα εχθρός και σε κάθε ευκαιρία θα τους το δείχνω αυτό εμπράκτως. Η ζωή είναι μικρή για διπλωματίες και κάποιοι πραγματικά πρέπει να χωνέψουν την καταστροφική και άνανδρη πορεία τους αλλά στο τέλος θα δουν την πραγματικότητα. Όποιοι κάνουν πώληση ιδεών πρέπει να έχουν και τα κότσια να τις πράττουν. Τελειώνοντας, θέλω να σας πω πως δεν αναγνωρίζω ούτε σε αυτό αλλά ούτε και σε κανένα άλλο δικαστήριο το δικαίωμα να με κρίνει.
Η ειρήνη που κάποιοι θέλετε να κατασκευάσετε με βασανισμένους και νεκρούς, είναι μια ειρήνη που ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει γι’ αυτό μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία. Λευτεριά σε όλους τους αναρχικούς και πολιτικούς κρατούμενους και νίκη  απέναντι στο σωφρονιστικό και ποινικό κώδικα που θέλουν να επιβάλλουν.
ΦΥΛΑΚΕΣ ΛΑΡΙΣΑΣ - ΣΠΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Εισήγηση της εκδήλωσης αλληλεγγύης στον αναρχικό Μ.Σεϊσίδη: το χρονικό μιας ληστείας

Εισήγηση της εκδήλωσης αλληλεγγύης στον 
αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη: το χρονικό μιας ληστείας


Η πρωτόδικη εξοντωτική ποινή των 36 χρόνων στο σύντροφο Μάριο Σεϊσίδη, επιβλήθηκε από μια σύνθεση δικαστών που κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να αποσιωπήσουν τον πολιτικό χαρακτήρα της δίωξης, που μιλούσαν για την υπόθεση στο επίπεδο των αστυνομικών ρεπόρτερ και της προσβολής της νοημοσύνης, που αδιαφορούσαν για τα πραγματικά δεδομένα και τα συμπεράσματα της ακροαματικής διαδικασίας, και που στο τέλος ανακοίνωσαν την προειλημμένη απόφαση με έκδηλη εμπάθεια και χωρίς να κρύβουν ότι διατελούσαν σε εντεταλμένη υπηρεσία. Σίγουρα δεν είναι η μοναδική προκλητική εκδήλωση της καταστολής. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε από το τελευταίο διάστημα την πρωτόδικη καταδίκη και την παράταση της φυλάκισης της Ηριάννας Β.Λ. και του Περικλή Μ., την κυνική κωλυσιεργία απέναντι στην απεργία πείνας και δίψας του Κωνσταντίνου Γιαγτζόγλου για τη μεταφορά του στις φυλακές Κορυδαλλού, τις εξοντωτικές καταδίκες αναρχικών αγωνιστών στη βάση του νεοεισαγόμενου θεωρήματος περί "ατομικής τρομοκρατίας", το εισαγγελικό αίτημα αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης του εφετείου για την υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου. Πέρα από την αυθαιρεσία ή μη των εκάστοτε φορέων της δικαστικής εξουσίας ή τις εσωτερικές τριβές μέσα στους θεσμούς που ενίοτε παίζουν ρόλο στην εξέλιξη μιας δίωξης, αυτό που χρειάζεται να αναδειχτεί είναι ο χαρακτήρας της "αντιτρομοκρατικής" πολιτικής και η σημασία της για το κράτος.

Η "αντιτρομοκρατική" πολιτική προωθείται με συνέχεια και συνέπεια από το ελληνικό κράτος τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ανατρέχοντας στα αρχικά της βήματα, το 2001 έχουμε την ψήφιση του πρώτου τρομονόμου, το 2002 τις επιχειρήσεις για την εξάρθρωση και την απονοηματοδότηση της ιστορίας των ένοπλων οργανώσεων της 17Ν και του ΕΛΑ, το 2004 την ψήφιση του δεύτερου τρομονόμου με φόντο τη ρητορεία για την ασφάλεια των ολυμπιακών αγώνων. Το Γενάρη του 2006 με την απαλλοτρίωση της Εθνικής τράπεζας στη Σόλωνος, τον τραυματισμό και τη σύλληψη του Γιάννη Δημητράκη, έχουμε το άνοιγμα της υπόθεσης που θα γινόταν ο επόμενος σημαντικός σταθμός ως προς την εμπέδωση της "αντιτρομοκρατικής" πολιτικής. Παρότι είχαν υπάρξει κάποιες ατελέσφορες ή ανεπιτυχείς απόπειρες εφαρμογής αυτής της πολιτικής σε προηγούμενες διώξεις συντρόφων, αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα εφαρμοζόταν τόσο ολοκληρωμένα εναντίον αναρχικών. Την υπόθεση ανέλαβε η "αντιτρομοκρατική" υπηρεσία, προωθήθηκε το αστυνομικό-μηντιακό κατασκεύασμα των "ληστών με τα μαύρα", ασκήθηκε δίωξη με τις επιβαρυντικές διατάξεις του άρθρου 187, έγινε προσπάθεια ανάκρισης του Γιάννη Δημητράκη στην εντατική του νοσοκομείου, έγιναν απαγωγές και ανακρίσεις ανθρώπων από το συντροφικό και κοινωνικό του περιβάλλον, στοχοποιήθηκαν οι κοντινοί του σύντροφοι Σίμος Σεϊσίδης, Γρηγόρης Τσιρώνης και Μάριος Σεϊσίδης, δημοσιεύθηκαν οι φωτογραφίες τους και αργότερα το 2009 έγινε και η επικήρυξή τους με εξακόσιες χιλιάδες ευρώ, ενώ μέχρι και τώρα επιστρατεύονται εκθέσεις dna μήπως και στηρίξουν την καταρρακωμένη δικογραφία. Από το Σεπτέμβρη του 2009, από την "υπόθεση Χαλανδρίου" και έπειτα, έχουμε την κλιμάκωση της "αντιτρομοκρατικής" πολιτικής απέναντι στους αναρχικούς, με στόχο κυρίως τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, τον Επαναστατικό Αγώνα και κάθε επιλογή ένοπλης δράσης, με συνέπεια βαρύτατες καταδίκες και πολύχρονες φυλακίσεις σε αγωνιστές των ένοπλων οργανώσεων και άλλους αναρχικούς αγωνιστές. 

Πρόκειται για μια συγκεκριμένη στρατηγική καταστολής, για ένα ειδικό αστυνομικό-ποινικό πλαίσιο για τον έλεγχο και την εξουδετέρωση των ριζοσπαστικών πολιτικών υποκειμένων. Ένα πλαίσιο που ορίζεται από τις επιβαρυντικές διατάξεις των τρομονόμων, από την "αντιτρομοκρατική" υπηρεσία και τις ανεξέλεγκτες παρακολουθήσεις και ανακριτικές μεθόδους, τις επίλεκτες συνθέσεις δικαστηρίων με οσμή έκτακτων στρατοδικείων, τις συνθήκες απομόνωσης στις φυλακές, τη μεθοδική αστυνομική παραπληροφόρηση, τη μηντιακή προπαγάνδα. Εδώ μικρή σημασία έχουν τα στερεότυπα της αστικής δικαιοσύνης, τα τεκμήρια αθωότητας, η αναγκαιότητα αποδεικτικών στοιχείων, τα δικαιώματα των κατηγορουμένων. Εδώ σκοπός είναι η συνεχής και συστηματική επιτήρηση και αδρανοποίηση ολόκληρων πολιτικών χώρων και κινημάτων και ο εξοστρακισμός των ανατρεπτικών προταγμάτων από το κοινωνικό σώμα. Κάποιος είναι ύποπτος μόνο και μόνο επειδή κινείται ή απλώς σχετίζεται με τους στοχοποιημένους χώρους και καθίσταται ένοχος αρκεί να το απαιτούν τα σενάρια και οι ορέξεις των υψηλόβαθμων στελεχών του κατασταλτικού ιερατείου. Εδώ σημασία έχει η σημειολογία της κρατικής ισχύος με τον διωκόμενο περικυκλωμένο από τους πάνοπλους κουκουλοφόρους των ειδικών μονάδων.

Όμως η στρατηγική της "αντιτρομοκρατίας" δεν παίρνει ανοιχτά το χαρακτήρα μιας δικτατορικής εκτροπής. Οργανώνεται έτσι ώστε να ισορροπεί εντός της δημοκρατικής κανονικότητας και κατά το δυνατό να μην διακυβεύει τις ψευδαισθήσεις της και την απόσπαση ευρύτερων συναινέσεων στις κρατικές επιλογές και χειρισμούς. Σε κάθε "αντιτρομοκρατική" επιχείρηση οι ασφαλήτικες "διαρροές" και οι αστυνομικοί ρεπόρτερ πιάνουν δουλειά. Η κατασκευασμένη εικόνα έρχεται να αποκόψει τους διωκόμενους αγωνιστές από αυτό που πραγματικά είναι, από τις πραγματικές εμπειρίες και επιλογές τους μέσα στον αγώνα. Τα ονόματά τους πρέπει να ταυτιστούν στο κοινωνικό φαντασιακό με σκοτεινούς, επικίνδυνους ή γραφικούς τύπους, που ενεργούν με αόριστα, ύποπτα ή ιδιοτελή κίνητρα. Οι δημοσιοποιημένες φωτογραφίες τους πρέπει να παραπέμπουν σε "δημόσιο κίνδυνο" ή έστω σε φιγούρες ανάξιες ενδιαφέροντος και υπεράσπισης. Η ποινική τους εξόντωση πρέπει να συμβαδίζει με την αποπολιτικοποίηση, την ηθική απαξίωση και την κοινωνική απομόνωσή τους. Πρόκειται για οργανωμένο ιδεολογικό πόλεμο και όταν μένει αναπάντητος είναι ικανός να σπέρνει τη λήθη και τη σύγχυση και να επιβάλλει διλήμματα ακόμα και μέσα στο κίνημα.

***

Στην αυγή της νέας χιλιετίας η επιτακτική επιβολή των "αντιτρομοκρατικών" πολιτικών -σε εγχώριο αλλά και σε παγκόσμιο ή διεθνές επίπεδο- ίσως να μην γινόταν ξεκάθαρα κατανοητή. Τα πιστωτικά όρια μπορούσαν ακόμα να συντηρούν στο προσκήνιο μια επίπλαστη κοινωνική ειρήνη και να θολώνουν τη σημασία του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού. Ωστόσο η επέλαση της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης ήταν εδώ και καιρό η αδιαπραγμάτευτη επιλογή του κεφαλαίου για τη διασφάλιση της κερδοφορίας του. Η υποτίμηση και οι νέοι όροι πειθάρχησης της εργατικής δύναμης, η σταδιακή αποδιάρθρωση των προηγούμενων μηχανισμών ενσωμάτωσης και συναίνεσης του λεγόμενου κράτους πρόνοιας, το άνοιγμα των ανισοτήτων και η αύξηση των φτωχοποιημένων και περιθωριοποιημένων στρωμάτων, απαιτούσαν όλο και περισσότερο τη θωράκιση του κράτους και έφερναν τον εξοπλισμό της καταστολής και τη ρητορεία περί ασφάλειας σε πρώτο πλάνο. Η εκκωφαντική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 δεν υποδήλωνε παρά τις ρήξεις που είχαν επέλθει στον κοινωνικό ιστό και δεν προμήνυε παρά τις θύελλες που επαπειλούνταν.

Ως μια διαδικασία αντιεξέγερσης -όπως συνήθως ονομάστηκε- ή προληπτικής αντεπανάστασης, το κράτος επιτάχυνε ακόμα περισσότερο τον βηματισμό του όσον αφορά τον εξοπλισμό της καταστολής, τη ρητορεία υπεράσπισης του νόμου και της τάξης καθώς και τη διέγερση των πιο δεξιών και συντηρητικών ανακλαστικών μέσα στο κοινωνικό σώμα. Και το έκανε κοιτώντας όχι μόνο προς το χθες αλλά κυρίως προς το αύριο, μπαίνοντας σε μια εποχή που θα την όριζε το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και η έλευση των μνημονιακών πολιτικών, η ραγδαία και ολοκληρωτική ταξική επίθεση του κεφαλαίου, η γενικευμένη απαξίωση των όρων διαβίωσης των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, η εξάπλωση των φαινομένων ένδειας και εξαθλίωσης, η μεγάλη κοινωνική ανασφάλεια και η αναζήτηση νέων ιδεολογικών αναφορών και ταυτοτήτων, η εισβολή του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού στο προσκήνιο και οι μεγάλες ταραχές. Μια εποχή αστάθειας και ρευστότητας που εμπεριέχει ακόμα και την αδίστακτη κατρακύλα του συστήματος στην κτηνωδία του φασισμού και του πολέμου.

Έτσι στην πάροδο αυτών των χρόνων είδαμε την κλυδωνιζόμενη καπιταλιστική κανονικότητα να στηρίζεται όλο και πιο πολύ στη επίδειξη της κρατικής πυγμής και ισχύος. Να στηρίζεται στη στρατιωτικοποίηση και την επιθετική διάταξη της αστυνομίας, τις "αντιτρομοκρατικές" επιχειρήσεις, τις μαζικές προληπτικές προσαγωγές, τον κουκουλονόμο, τις εισβολές σε αναρχικά στέκια και καταλήψεις, τα κατά καιρούς σχέδια περιστολής των διαδηλώσεων, τις εισαγγελικές παρεμβάσεις κατά σχολικών καταλήψεων ή αγροτικών κινητοποιήσεων, τις επιστρατεύσεις απεργών, την αντεργατική ή την αντιμεταναστευτική πολιτική και τα κέντρα κράτησης, τα σχέδια για φυλακές υψίστης ασφαλείας, τον ηλεκτρονικό έλεγχο των τηλεπικοινωνιών και των προσωπικών δεδομένων, την εισαγωγή τεχνικών ανάλυσης γενετικού υλικού και βιομετρικών δεδομένων. Και αν συγκυριακά η τελευταία αριστεροδεξιά κυβέρνηση εξυπηρετείται να πλασάρει ένα επιφανειακά πιο ήπιο προφίλ, έχοντας καταφέρει να πουλήσει ψεύτικες ελπίδες, να αναστείλει τη μαζική αντίσταση στο δρόμο και τελικά να συμβιβάσει το κοινωνικό φαντασιακό με τα μνημόνια και την ταξική επίθεση του κεφαλαίου, αυτό δεν αμφισβητεί τον κατασταλτικό υπερεξοπλισμό και τις αυξημένες δυνατότητες άσκησης της κρατικής βίας, που συνεχίζουν κανονικά και με επιμέλεια να συντηρούνται και να περιφρουρούν την καπιταλιστική κανονικότητα.

Η "αντιτρομοκρατική" πολιτική βρίσκεται στον πυρήνα της κρατικής θωράκισης. Και σίγουρα δεν στοχεύει μόνο τους αναρχικούς. Έστω και συγκυριακά μπορεί να επιστρατευτεί ενάντια σε κάθε αγώνα ή συλλογικό υποκείμενο που ριζοσπαστικοποιείται ενάντια στις επιταγές του κεφαλαίου. Όπως έγινε και με τον αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές που αντιστέκονται στη λειτουργία των μεταλλείων χρυσού. Είναι όμως μια πραγματικότητα ότι οι αναρχικοί βρίσκονται μονίμως και κατά προτεραιότητα στο στόχαστρό της, γιατί αρνούνται τον καπιταλισμό και κάθε μορφή εξουσίας και προτάσσουν το όραμα μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, γιατί αμφισβητούν το μονοπώλιο της κρατικής βίας και αναλαμβάνουν στο βαθμό που τους αναλογεί και συχνά με μεγάλο κόστος δράση ενάντια στη βαρβαρότητα, γιατί αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή συλλογική μνήμη, τη συνέχεια και την εξέλιξη στο σήμερα των πιο ριζοσπαστικών και μαχητικών παραδόσεων. Και γιατί σήμερα περισσότερο από ποτέ, στις παρούσες συνθήκες αστάθειας και ρευστότητας, θα μπορούσε να αποδειχτεί πραγματικά επικίνδυνη η αλληλεπίδρασή τους με τις ασφυκτιούσες κοινωνικές ανάγκες και αγωνίες. 

***

Αναμφίβολα στα 12 χρόνια που μεσολάβησαν από την απαλλοτρίωση της Εθνικής τράπεζας στη Σόλωνος, η υπόθεση αυτή είχε πολύ βαριές συνέπειες για τους συντρόφους που κυνηγήθηκαν από την καταστολή. Ωστόσο ήταν μια υπόθεση που προκάλεσε έντονες διεργασίες μέσα στο κίνημα. Ενθάρρυνε τη συζήτηση γύρω από τη μισθωτή σκλαβιά και τις δυνατότητες ή τα όρια του προτάγματος της άρνησης εργασίας, γύρω από την πρακτική της απαλλοτρίωσης ως μια μορφή επίθεσης στα καπιταλιστικά σύμβολα και δομές, γύρω από τη φυγοδικία ως στάση αντίστασης ενός αγωνιστή για να προασπίσει τη ζωή και την ελευθερία του. Αποτέλεσε έναυσμα για τη στοχοποίηση των κατασταλτικών σχεδιασμών και των καπιταλιστικών δομών μέσω της έκφρασης πολιτικού λόγου και της εκδήλωσης πολύμορφων δράσεων. Ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της στήριξης των συντρόφων που κυνηγήθηκαν και δυνάμωσε τις σχέσεις αλληλεγγύης πλατιά μέσα στο κίνημα και παρά τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές αποστάσεις που μπορεί να υπήρχαν. Στεκόμαστε δίπλα στο σύντροφο Μάριο Σεϊσίδη σε αυτή την τελευταία φάση αυτής της πολύχρονης υπόθεσης. Στεκόμαστε δίπλα του στη δύσκολη μάχη που έχει να δώσει στο εφετείο, υπερασπιζόμενοι τον ίδιο και την παρακαταθήκη αντίστασης και αλληλεγγύης που έχει αφήσει αυτή η υπόθεση μέσα στην ιστορία του κινήματος. 


Συνέλευση αλληλεγγύης στον Μάριο Σεϊσίδη

18.5.2018


---------------------------------------- 
η δίκη του συντρόφου στο εφετείο έχει οριστεί για την Τετάρτη 6 Ιούνη

Εξάρχεια: Καταγγελία για τις μικροσυμπλοκές στο Πολυτεχνείο κατά την διάρκεια των φοιτητικών εκλογών

Στις 16/5 απόγευμα γύρω στις 6 έγιναν μικροσυμπλοκές μιας μικρής ομάδας με την περιφρούρηση των ΕΑΑΚ στη πύλη της Στουρνάρη. Είχαν 2 πρώτες γραμμές (η πρώτη γραμμή ήταν από κοκκινογραμμίτες (αναγνωριστήκαν άτομα) με ασπίδες του διστόμου και παλούκια και στην πίσω γραμμή ήταν τα ΕΑΑΚ.

Την δεύτερη φορά που τα ΕΑΑΚ (και κοκκινογραμμιτών) έτρεξαν πάνω στη Στουρνάρη την μικρή ομάδα μέχρι το κινέζικο (το μικρούλι), πέταξαν άδεια μπουκάλια, πυροτεχνήματα και ένα δυναμίτη εναντίον της μικρής ομάδας όσο και στον άκυρο κόσμο που είχε εκείνη την στιγμή η Στουρνάρη (και που κατέβηκε να δει τι γίνετε). Κάποιος από την περιφρούρηση απείλησε την μικρή ομάδα με οχτάβολο και άρχισε να ρίχνει, η μικρή ομάδα τους φώναζε να σταματήσουν γιατί έχει και άκυρο κόσμο και οι βολές και τα μπουκάλια έπεφταν όπου να ‘ναι.

Ρουβίκωνας: Βίντεο Επίθεση στο συμβολαιογραφείο της Δάλλας Πολυζώη Θηρεσία

Δεν είναι περίοδος για μακροσκελείς θεωρητικές αναλύσεις. Όταν χιλιάδες άνθρωποι της τάξης μας απειλούνται με κατασχέσεις σπιτιών είναι η ώρα για δράση. Όσοι συμμετέχουν σε διαδικασίες εξώσεων, κατασχέσεων και πλειστηριασμών των λαικών κατοικιών θα βιώνουνε και την αντίδραση των από τα κάτω.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ