Νίκος Ρωμανός: “Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή”

Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή

Σήμερα θα ξεκινήσω να μιλάω για να πω αυτά που πρέπει να αποτυπωθούν ως μια αυθεντική κατάθεση ψυχής στην επαναστατική μνήμη. Την δική μου κατάθεση ψυχής για ένα γεγονός το οποίο αποτέλεσε τον πυροκροτητή για την εντατικοποίηση της ένοπλης εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα της εξουσίας. Ένα γεγονός το οποίο συνέβαλε αποφασιστικά στην δημιουργία ενός σημείου χωρίς επιστροφή για όσους οπλίστηκαν και φόρτωσαν στις βαλίτσες τους όνειρα και ελπίδες για έναν κόσμο ελευθερίας· σε μια τέτοια βαλίτσα φόρτωσα και εγώ το μίσος μου μαζί με ρούχα και μερικά ενθύμια και έφυγα οριστικά από το σπίτι μου μια μέρα πριν η αστυνομία εισβάλει για να με εντοπίσει και να με πάει σιδηροδέσμιο να καταθέσω στο δικαστήριο των μπάτσων-δολοφόνων. Έβαλα φωτιά στις γέφυρες της παρελθοντικής μου ζωής και πέρασα στις γραμμές του παράνομου αναρχικού αγώνα. Παρότι ήμουν δεκαέξι χρονών είχα πλήρη επίγνωση των πράξεών μου και γνώριζα ότι, αν και είχα πολύ μεγαλύτερο ηθικό ανάστημα απ’ ό,τι όλα αυτά τα γελοία ανθρωπάκια που βρισκόντουσαν σε αυτή την αίθουσα, δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα να ειπωθούν όλα όσα πρέπει, δεν ήταν ούτε ο κατάλληλος χρόνος, ούτε εγώ ήμουν πραγματικά έτοιμος συνειδησιακά να σηκώσω ένα τέτοιο ιστορικό βάρος. Γι’ αυτό και προτίμησα να σιωπήσω και να αφοσιωθώ στον πόλεμο εναντίον της εξουσίας, στον ίδιο πόλεμο που εφτά χρόνια μετά βρίσκομαι στην ίδια θέση μάχης ως αιχμάλωτος. Ένα ιστορικό βάρος που απέφυγα προσωρινά αλλά ποτέ δεν αποποιήθηκα και θα το σηκώσω τώρα.
Το δικαστήριο στο οποίο αρνήθηκα να παρευρεθώ αλλά και αυτό που θα ακολουθήσει επιχειρούν να βάλουν ένα τέλος με την μορφή της θεσμικής επικύρωσης σε μια πτυχή της ανατρεπτικής ιστορίας, μια πτυχή που ντρόπιασε την δημοκρατία καθώς ανέδειξε το άρωμα του θανάτου που σέρνει πίσω της. Η συγκεκριμένη πτυχή, αναπόσπαστο κομμάτι μιας ιστορίας που θα υπάρχει όσο οι καταπιεσμένοι θα εξεγείρονται ενάντια στους καταπιεστές τους, διαδραματίστηκε ένα βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 στην συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια.
Αυτά που θα πω σε καμία περίπτωση δεν λέγονται ώστε να διευκολύνουν τους δικαστικούς μηχανισμούς να εκδώσουν μια μελλοντική δίκαιη ετυμηγορία. Δεν πιστεύω ούτε στους νόμους, ούτε στα δικαστήρια, ούτε στις φυλακές που υψώνονται απειλητικές για να πειθαρχήσουν όσους αποκλίνουν από την έννομη τάξη θάβοντάς τους ζωντανούς ανάμεσα σε τσιμέντο και κάγκελα.
Έχω το θάρρος να πιστεύω στην δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου, στην δυνατότητα του αυτοκαθορισμού του μέσα σε έναν κόσμο καθολικής υποταγής, στην προοπτική της αναρχικής επανάστασης και στην πρακτική της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης.
Θα ξεκινήσω την αφήγησή μου με γνώμονα να απευθυνθώ στην ιστορία, να σταθώ αντάξιος απέναντί της, να συμβάλω στην δημιουργία μιας καθαρής παρακαταθήκης που δεν θα λερώνει την μνήμη των νεκρών μας, να στείλω ένα αντάρτικο σινιάλο σε εκείνους που ενδιαφέρονται να γίνουν οι δράστες που θα διαμορφώσουν την εξέλιξή της όπως της αρμόζει. Με συνεχή αγώνα, με όλα τα μέσα, με πάθος για την ελευθερία και μίσος για όσους συντηρούν την νέα τάξη πραγμάτων βαμμένη στο αίμα όσων αντιστάθηκαν στην παντοδυναμία της.
Το κύκνειο άσμα για την φιλία μου με τον Αλέξανδρο ξεκινάει…
Με τον Αλέξανδρο γνωρίστηκα στο σχολείο· αρχίσαμε να κάνουμε πολύ παρέα καθώς μέναμε σχετικά κοντά. Ήταν ένας άνθρωπος που σιχαινόταν τους καθωσπρεπισμούς και την υποκρισία που επικρατούσε στο σχολικό μας περιβάλλον. Πάντα έψαχνε να βρει διεξόδους απέναντι σε αυτή την συνθήκη και κάπου εκεί ταίριαξαν τα χνώτα μας. Γνωριστήκαμε καλά μέσα από τις κοπάνες που κάναμε δραπετεύοντας από την ρουτίνα της σχολικής πλήξης, τους ατελείωτους περιπάτους μας εξερευνώντας άγνωστα για εμάς σημεία της πόλης, τις καθημερινές μας κουβέντες και τις συζητήσεις μας για όλα όσα μας προβλημάτιζαν. Ο καιρός περνούσε και εμείς συνεχίζαμε να βαδίζουμε σε μονοπάτια διευρυμένων αναζητήσεων και έντονων αμφισβητήσεων για τον κόσμο που μας περιτριγύριζε.
Γύρω στα 14 είχαμε την πρώτη μας επαφή με τους αναρχικούς· μας άρεσε όταν βλέπαμε στην τηλεόραση εικόνες από συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, ήταν κάτι που με τις άγουρες αντιλήψεις μας που είχαμε αρχίσει να σχηματίζουμε το θεωρούσαμε ως έναν τρόπο αντίστασης στην καθημερινή αδικία των κοινωνικών ανισοτήτων. Εξάλλου για εμάς, που όλη την ημέρα αλητεύαμε σε πάρκα και πλατείες, δεν ήταν και δύσκολο να αντιπαθήσουμε την αστυνομία – ακόμα και από ένστικτο, μπορούμε να πούμε. Είχαμε δει τους μπάτσους να ξεφτιλίζουν μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, είχαμε δει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόντουσαν στους τοξικο-εξαρτημένους και στους άστεγους προσβάλλοντάς τους. Αυτά βέβαια είναι πράγματα που με μερικές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας μπορεί να δει ο καθένας. Η αντίφαση που βιώναμε όμως ήταν όταν τους βλέπαμε να υποκλίνονται και να γλύφουν τους πλούσιους εκεί που μέναμε. Εκεί καταλάβαμε πραγματικά τι διπρόσωπα σκουλήκια και θρασύδειλοι είναι αυτή η σιχαμένη φάρα.
Έτσι πήραμε την απόφαση να κατέβουμε μαζί σε μια πορεία να δούμε από κοντά όλα αυτά τα οποία παρατηρούσαμε και για τα οποία είχαμε αναπτύξει ένα έντονο ενδιαφέρον. Έτσι και έγινε· θυμάμαι ακόμα η πρώτη πορεία που είχαμε κατέβει ήταν εκείνη της 17ης Νοεμβρίου το 2007. Τότε είχαν υπάρξει συγκρούσεις με τους μπάτσους στις οποίες είχαμε συμμετάσχει και εμείς. Βέβαια τότε ήμασταν πολύ διστακτικοί, απλώς ακολουθούσαμε και αντιγράφαμε τις κινήσεις των ανθρώπων που συγκρούονταν με την αστυνομία. Είδαμε από κοντά άσχετους ανθρώπους να τσακίζονται στο ξύλο από τους ΜΑΤατζήδες, νιώσαμε την ασφυξία που προκαλούν τα δακρυγόνα και βιώσαμε για πρώτη φορά την αστυνομική καταστολή των διαδηλώσεων. Μόλις τελείωσε η πορεία κατεβήκαμε στα Εξάρχεια, όπου καθίσαμε μέχρι αργά το βράδυ συζητώντας τα γεγονότα με έναν ενθουσιασμό για αυτό που μόλις είχε γίνει. Τον ενθουσιασμό που νιώθουν όλοι οι άνθρωποι όταν αρχίζουν να έρχονται σε επαφή με την αυθεντική πλευρά της ζωής.
Ένα σημαντικό σημείο αναφοράς υπήρξε για εμάς η αντιφασιστική πορεία στις 2 Φεβρουαρίου του 2008· τότε είχε καλεστεί συγκέντρωση από την Χρυσή Αυγή για τα Ίμια και οι αναρχικοί είχαν καλέσει σε αντισυγκέντρωση με στόχο να συγκρουστούν με τους φασίστες.
Ήμασταν και εμείς εκεί και είδαμε τους φασίστες να βγαίνουν πίσω από τις γραμμές των ΜΑΤ για να μαχαιρώσουν συντρόφους, είδαμε τα γουρούνια της αστυνομίας να συντονίζουν τις εφόδους τους μαζί τους. Είδαμε συντρόφους να μαχαιρώνονται και φασίστες να τσακίζονται από τα τσεκούρια και τα παλούκια των συντρόφων. Και για να μην ξεχνιόμαστε, οι άνθρωποι που βρισκόντουσαν στην εμπροσθοφυλακή των φασιστών είναι τώρα βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου – αναφέρομαι στον Ηλία Παναγιώταρο, τον Γιάννη Λαγό και τον Ηλία Κασιδιάρη πριν αποκηρύξουν το παρελθόν τους και επικαλεστούν την νομιμότητα και την δημοκρατία.
Μόλις τελείωσε η συμπλοκή με τους φασίστες και τους μπάτσους κλειστήκαμε στην Πρυτανεία και περιμέναμε μέχρι το βράδυ, όπου και αποχωρήσαμε συντεταγμένα με πορεία. Η πορεία τότε είχε χτυπηθεί από την πρώτη στιγμή που στάθηκε στον δρόμο από τους μπάτσους και είχαν υπάρξει προσαγωγές, συλλήψεις και τραυματισμοί.
Από τότε σχεδόν σε καθημερινή βάση κατεβαίναμε στα Εξάρχεια και αρχίσαμε να έχουμε επαφές με ανθρώπους που σύχναζαν και αυτοί εκεί. Ξεκινήσαμε να διαβάζουμε αναρχικά έντυπα, να ενημερωνόμαστε από σελίδες αντιπληροφόρησης, να συχνάζουμε σε καταλήψεις όπως η Βίλα Αμαλίας και Πραποπούλου. Ταυτόχρονα συμμετείχαμε και σε όλες τις διαδηλώσεις εκείνης της περιόδου που αφορούσαν τις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό και τα φοιτητικά ενάντια στον γνωστό νόμο πλαίσιο με μοναδικό κίνητρο τις συγκρούσεις και τις αναταραχές στον δρόμο, στις οποίες συμμετείχαμε κάθε φορά με μεγαλύτερη θέληση και αποφασιστικότητα.
Την ίδια περίοδο μαζί με κάποιους άλλους μαθητές δημιουργήσαμε μια αναρχική συλλογικότητα με το όνομα αναρχική επίθεση μαθητών και κάναμε και κάποιες συνελεύσεις με θέμα τα σχολεία και τον ρόλο της εκπαίδευσης στην λειτουργία της κοινωνικής μηχανής.
Θυμάμαι επίσης λίγες μέρες πριν την 17η Νοεμβρίου του 2008 είχαμε συμμετάσχει στην επίθεση στην νεολαία του ΠΑΣΟΚ, που τότε είχε τα γραφεία της στα Εξάρχεια. Το περιστατικό είχε διαρκέσει αρκετή ώρα γιατί οι ΠΑΣΠΙΤΕΣ είχαν προσλάβει κάτι μπράβους για να τους προστατεύουν όπως είχαν κάνει και τα προηγούμενα χρόνια στις πορείες της 17Ν όπου μάλιστα οι μπράβοι τους είχαν επιτεθεί σε αναρχικά μπλοκ, και ουσιαστικά η αντιπαράθεση δεν ήταν με την νεολαία του ΠΑΣΟΚ αλλά με τους μπράβους που φύλαγαν τα γραφεία τους. Στο τέλος καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι τα γραφεία τους, και όσοι δεν πρόλαβαν να κλειδωθούν μέσα δέχθηκαν την περιποίηση που τους αναλογούσε, με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα ο φοιτητής της ΠΑΣΠ που κρατούσε την σημαία του Πολυτεχνείου να είναι με σπασμένο χέρι σε όλες τις φωτογραφίες που κοσμούσαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Το επόμενο γεγονός που ανασύρω από την μνήμη μου είναι στην συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Ευελπίδων για τους τότε φυλακισμένους αναρχικούς Τσουραπά και Κοντορεβυθάκη, που δικαζόντουσαν για εμπρηστική επίθεση σε γραφεία της δημοτικής αστυνομίας· μόλις τελείωσε το δικαστήριο οι αλληλέγγυοι που βρισκόμασταν εκεί φύγαμε πεζοί προς τα Εξάρχεια, στο ύψος του Πεδίον του Άρεως έγινε συμπλοκή με δυο μπάτσους από την ομάδα Ζ από τους οποίους πάρθηκαν και τα κράνη που είχαν αφήσει πάνω στις μηχανές τους, κατά την διάρκεια της συμπλοκής τότε οι μπάτσοι είχαν τραβήξει όπλα και πυροβόλησαν αρκετές φορές όχι μόνο στον αέρα αλλά και σημαδεύοντας κόσμο για να μας τρέψουν σε φυγή.
Επόμενο καρέ σε αυτή την αφήγηση είναι εκείνη η καταραμένη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου. Καθόμουν εγώ, ο Αλέξανδρος και κάποια άλλα παιδιά στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου όπως κάναμε σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Μετά από λίγη ώρα ήρθε ένας σύντροφος και μας πρότεινε να πάμε στην Χαριλάου Τρικούπη να περιμένουμε να περάσει κάποιο περιπολικό για να του πετάξουμε κάτι πέτρες που είχε μαζέψει. Όντως λοιπόν πήγαμε και περιμέναμε ενώ ο Αλέξανδρος καθόταν πιο πίσω. Μετά από λίγη ώρα πέρασε το περιπολικό με τον Κορκονέα και τον Σαραλιώτη.
Χωρίς να το ξέρω το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει για όλους μας, ήταν η στιγμή που θα άλλαζε τα πάντα. Η κλεψύδρα της ζωής γύρισε την στιγμή που η πέτρα έπεφτε πάνω στο περιπολικό του Κορκονέα. Στην συνέχεια γυρίσαμε και καθίσαμε στον πεζόδρομο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά ενώ ο Κορκονέας με τον Σαραλιώτη πέρασαν με το περιπολικό από την Ζωοδόχου Πηγής για να δουν ποιοι τους επιτέθηκαν· εκεί ξαναπετάχτηκαν από μας προς το περιπολικό κάποια μικροαντικείμενα· αφού λοιπόν είδαν την παρέα μας, πήγαν πάρκαραν το περιπολικό στην διμοιρία των ΜΑΤ που φυλούσε τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και κατέβηκαν πεζοί στην συμβολή των οδών Τζαβέλα και Ζωοδόχου Πηγής.
Μόλις είδαμε τους μπάτσους σηκωθήκαμε για να φύγουμε καθώς πιστέψαμε ότι μαζί με αυτούς θα είχε έρθει και η διμοιρία των ΜΑΤ όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Εκείνη την στιγμή οι δυο μπάτσοι άρχισαν να βρίζουν και τότε παρατηρήσαμε ότι είχαν έρθει μόνοι τους χωρίς κάποια υποστηρικτική αστυνομική δύναμη. Έτσι κάποιοι από εμάς κινήθηκαν προς το μέρος τους και ο Αλέξανδρος, ο οποίος είχε πάει πιο μπροστά, τους πέταξε κάτι μπουκάλια μπύρας από αυτά που πίναμε. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα ο Κορκονέας έβγαλε το όπλο του και ολοκλήρωσε με σφαίρες την συγκεκριμένη αντιπαράθεση που είχε ξεκινήσει πριν λίγη ώρα.
Μια σφαίρα στην καρδιά του Αλέξανδρου για να κλείσει ο κύκλος της παντοδυναμίας της κρατικής μηχανής. Μια κηλίδα από αίμα στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου για να ανοίξει ο κύκλος της εξέγερσης που έκανε συντρίμμια την έννομη τάξη και έσπειρε το χάος και την αναρχία σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.
Όπως είναι λογικό οι συνήγοροι υπεράσπισης προσπάθησαν και θα προσπαθήσουν να ισχυριστούν ότι ήταν μια κακιά στιγμή, ένας εξοστρακισμός, ένα μεμονωμένο περιστατικό. Από την δική μου οπτική, όσο αντιφατικό και αν ακούγεται, σε δικαστικό και όχι φυσικά σε πολιτικό επίπεδο κάτι τέτοιο εξυπηρετεί και τις δικές μου επιθυμίες. Δεν πιστεύω στον θεσμό του εγκλεισμού καθώς τον θεωρώ ένα από τα εργαλεία της δημοκρατικά χορηγούμενης με δόσεις φρίκης που έχει στο οπλοστάσιό της η κυριαρχία για να εξασφαλίζει την ομαλή αναπαραγωγή της.
Πιστεύω στην επαναστατική αυτοδικία και στην προσπάθεια του κάθε ανθρώπου να λύνει μόνος του τους λογαριασμούς του μακριά από την διαμεσολάβηση των μπάτσων, των δικαστών, των νόμων, των φυλακών, της επιστημονικά μελετημένης καταστολής, της τεχνοκρατικής ασχήμιας που λερώνει την ομορφιά των άγριων ενστίκτων και της ελεύθερης βούλησης. Κατά συνέπεια για μένα στους μπάτσους-δολοφόνους αξίζει μια χαοτική πιθανότητα μιας προοπτικής να παρθεί εκδίκηση για όλες τις χαμένες ψυχές που αναζητούν την δική τους βίαιη λύτρωση. Αυτό είναι το μόνο δίκαιο στο δικό μου σύστημα αξιών.
Εξάλλου εμείς δεν βασανίζουμε ανθρώπους όπως κάνει συστηματικά ο σύγχρονος εξουσιαστικός πολιτισμός, το μεγαλύτερο τερατούργημα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, που έχει καταφέρει να κανονικοποιήσει ακόμα και τον θάνατο και να θέσει στην υπηρεσία της κυριαρχίας του τις λέξεις και τα νοήματα μέσα από τους μηχανισμούς προπαγάνδας των πάντοτε αντικειμενικών παγκόσμιων ενημερωτικών κέντρων.
Γιατί όλοι εμείς οι εχθροί της εξουσίας μπορεί να έχουμε συμβιβαστεί με την φυλακή ή ακόμα και τον θάνατο ως ένα πιθανό ενδεχόμενο, όμως ποτέ δεν έχουμε αποδεχτεί την ύπαρξή του ως μια είδηση στην κατασκευασμένη εικονική πραγματικότητα από την οποία βομβαρδιζόμαστε.
Το πιο γελοίο της υπόθεσης είναι η προσπάθεια που γίνεται από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κυριαρχίας να προβληθούν οι δολοφονίες που διαπράττουν οι μπάτσοι ως μεμονωμένα περιστατικά από διαταραγμένες προσωπικότητες, ως ατυχήματα που πάντοτε συμβαίνουν από αμέλεια.
Οι δολοφονίες των μπάτσων δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά ούτε ελληνικό φαινόμενο. Είναι η ακραία έκφραση της δημοκρατικής επιβολής ενάντια στο κοινωνικό περιθώριο, στους φτωχοδιάβολους, τους παραβατικούς, τους ανυπότακτους, τους μετανάστες, είναι η επιβεβαίωση της ύπαρξης του απελευθερωτικού πολέμου όταν αυτές οι δολοφονίες εφαρμόζονται στοχευμένα εναντίον όσων εξεγερμένων μάχονται ένοπλα την κυριαρχία με την φλόγα της ελευθερίας να καίει στην καρδιά τους.
Είναι η λογική συνέπεια των αντιλήψεων γύρω από τον ρόλο τους με τις οποίες αυτά τα άτομα γαλουχούνται για να στελεχώσουν τις κατασταλτικές μηχανές που θωρακίζουν την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνικής μηχανής.
Τα όπλα των μπάτσων λοιπόν δεν εκπυρσοκροτούν με δολοφονικές προθέσεις μόνο στην Ελλάδα, δολοφονούν 15χρονους στην Τουρκία επειδή συμμετείχαν σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, δολοφονούν 16χρονους στην Ιταλία επειδή δεν σταμάτησαν σε τροχαίο σήμα της αστυνομίας, δολοφονούν μητέρες και παιδιά στην Παλαιστίνη, δολοφονούν δεκάδες αφροαμερικανούς στις ΗΠΑ με καθαρά ρατσιστικά κίνητρα, δολοφονούν μετανάστες στα προάστια της Σουηδίας, δολοφονούν νεαρούς στις φτωχογειτονιές της Αγγλίας, δολοφονούν κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή σε όλες τις γωνιές του πλανήτη για να επιβάλλουν την κοινωνική ειρήνη.
Και αν τα παραδείγματα που έφερα είναι γνωστά, καθώς έχουν συνδυαστεί με μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις ως αντίδραση στις κρατικές δολοφονίες, δεν παύουν να αποτελούν μια απλή σταγόνα σε σχέση με την καταιγίδα των δολοφονικών πογκρόμ που εξαπολύουν τα σώματα ασφαλείας για να υπερασπιστούν την καπιταλιστική κυριαρχία.
Αν κλείσουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας στην ακατάπαυστη ροή της κυρίαρχης προπαγάνδας μπορούμε να αφουγκραστούμε τους χιλιάδες ανώνυμους θανάτους στα αστυνομικά τμήματα, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα ψυχιατρεία και τις φυλακές, στις εμπόλεμες ζώνες της Μέσης Ανατολής, στα εργασιακά κάτεργα εξόντωσης των σύγχρονων σκλάβων. Μπορεί ο καθένας να ακούσει τις κραυγές των ανθρώπων που βασανίζονται μέσα στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων, που αυτοκτονούν από απελπισία μέσα σε κάποιο χώρο εγκλεισμού, που θαλασσοπνίγονται στα παγωμένα νερά της Μεσογείου από τους λιμενικούς, που τσακίζουν τα σώματά τους στις μηχανές παραγωγής των πολυεθνικών στις χώρες του τρίτου κόσμου, που ισοπεδώνονται κάτω από τα χαλάσματα των τυφλών βομβαρδισμών των καπιταλιστικών αυτοκρατοριών.
Κατά συνέπεια όλη η κουβέντα που ανοίγει γύρω από την αξία της ανθρώπινης ζωής είναι στην ρίζα της υποκριτική και βαθιά προσβλητική.
Εμείς από την δική μας πλευρά έχουμε μια πολύ διαφορετική προσέγγιση γύρω από την έννοια του φυσιολογικού και την αξία της ανθρώπινης ζωής σε σχέση με το πώς αυτά καθορίζονται από τις κυρίαρχες νόρμες.
Δεν θεωρούμε φυσιολογικό που οι άνθρωποι των δυτικών κοινωνιών τρώνε με απάθεια το φαγητό τους μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθούν πολεμικά αεροσκάφη να βομβαρδίζουν τυφλά τα εδάφη του τρίτου κόσμου. Αντίθετα, θεωρούμε φυσιολογικό την μεταφορά αυτού του πολέμου στο εσωτερικό των αστικών κέντρων δημιουργώντας ένα πολιτικό κόστος στις δολοφονικές επεμβάσεις των κυρίαρχων υπερδυνάμεων.
Δεν θεωρούμε φυσιολογικό να βομβαρδίζονται άμαχοι ως μια πολεμική στρατηγική των κρατών για να τσακιστεί το ηθικό των αντιστεκόμενων λαών όπως αυτός της Παλαιστίνης. Αντίθετα, θεωρούμε φυσιολογικό να χτυπιούνται με κάθε μέσο όσοι χαμηλόβαθμοι ή υψηλόβαθμοι στρατιώτες επανδρώνουν στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίων αμάχων.
Δεν θεωρούμε φυσιολογικό το να παρουσιάζονται όλα αυτά ως ανθρωπιστικές επεμβάσεις των κυρίαρχων υπερδυνάμεων για την εξασφάλιση της ειρήνης. Δεν θεωρούμε φυσιολογικό που όλος ο πολιτισμένος κόσμος χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς στην Γαλλία ενώ τα ίδια κράτη και οι μυστικές τους υπηρεσίες, που επεμβαίνουν πνίγοντας στο αίμα ολόκληρους πληθυσμούς, είναι αυτά τα οποία αποδεδειγμένα εκπαίδευσαν, εξόπλισαν και χρηματοδότησαν το τέρας του ισλαμοφασισμού για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, τέρας το οποίο όπως έχει συμβεί επανειλημμένα όταν αποκτάει δύναμη αυτονομείται και στρέφεται ενάντια στους ευεργέτες του.
Δεν θεωρούμε φυσιολογικό τα κοράκια των οικονομικών λόμπι να λεηλατούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των αποσταθεροποιημένων χωρών στο όνομα της ειρήνης και της ανάπτυξης.
Θεωρούμε όμως φυσιολογικό να επιτεθούμε με κάθε διαθέσιμο μέσο στα αφεντικά, στους κρατικούς αξιωματούχους, στους τραπεζίτες, σε όσους κατέχουν θέσεις πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, σε όσους προστατεύουν με τα όπλα την δολοφονική κοινωνική ειρήνη, στους εκπροσώπους της δικαιοσύνης, στα στελέχη των πολυεθνικών εταιρειών, σε όλα τα πρόσωπα και τις υποδομές που συντηρούν και αναπαράγουν ένα σύστημα που ευθύνεται για όλη την ασχήμια που υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη.
Αυτές είναι διαφορές που δεν θα μπορέσουν ποτέ να γεφυρωθούν μεταξύ τους παρά μόνο να συγκρουστούν μέχρι τέλους· είναι η εξέλιξη της εξέγερσης και της αντιεξέγερσης και η προωθημένη διαλεκτική που αναπτύσσεται μέσα σε κάθε στρατόπεδο.
Όσον αφορά την δική μας πλευρά με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα κενό ανάμεσα στα πεδία όπου οργανώνεται ο κοινωνικός έλεγχος και ανθίζουν τα ματωμένα λουλούδια της απάθειας, ένα επικίνδυνο κενό που στοχεύει να τσακίσει την οργανωμένη καταπίεση και την βία της εξουσίας, ο απρόβλεπτος παράγοντας, το στατιστικό λάθος στα διαγράμματα των τεχνοκρατών, ο απρόσκλητος καλεσμένος με την μορφή του εσωτερικού εχθρού που οργανώνεται, οπλίζεται και χτυπάει τους εχθρούς της ελευθερίας.
Αυτή είναι η διαρκής αναρχική εξέγερση και η φιλοσοφία της που μολύνει τον εξουσιαστικό ιστό εξαπλώνοντας την αναρχία στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Και είναι σαφές ότι ούτε συνθηκολογεί, ούτε υποχωρεί παρά μονάχα αναδιπλώνεται για να επιτεθεί ξανά και ξανά. Γιατί το όλα για όλα δεν είναι μια ακίνδυνη φράση γραμμένη σε έναν τοίχο, είναι το νόημα που συμπυκνώνει την ζωή εκείνων των συντρόφων, αυτών και άλλων εποχών, που έπεσαν μαχόμενοι τον εχθρό. Γι’ αυτό και η διαρκής αναρχική εξέγερση θα συνεχίσει να πολιορκεί την κυριαρχία μέχρι ο τελευταίος εξουσιαστής να κρεμαστεί από τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη.
Ξαναβρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο όπου οι μαχόμενες μειοψηφίες ανατρέπουν την μαζική παραγωγή νομοτελειακών συμπερασμάτων, εκεί που όλα είναι εφικτά, εκεί που αιφνιδιαστικές εισβολές στο κατειλημμένο από την εξουσία έδαφος πλήττουν την στρατιωτική και πολιτική υπεροχή της.
Γιατί δεν αρκεί να μιλάς για αναρχία αν δεν εξασφαλίσεις την επιβίωσή της μέσα από πράξεις ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την κοινωνία και τον πολιτισμό τους· γιατί η αναρχία πάντα θα είναι ένας πόλεμος χωρίς όρια κόντρα στις πιθανότητες των “ειδικών”.
Αυτό ήταν για μένα πάντα το διακύβευμα της σύγκρουσης, αυτή ήταν, είναι και θα είναι η μόνη σταθερή πηγή ανάλυσης της ιστορίας.
Ο Αλέξανδρος λοιπόν είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ιστορίας· δεν ξέρω να πω τι θα γινότανε αν είχαν εξελιχτεί αλλιώς τα γεγονότα, εξάλλου το αν δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον εσωτερικό δαίμονα του πληγωμένου. Μπορώ όμως να μιλήσω για αυτό που ήταν ο Αλέξανδρος μέχρι να πέσει νεκρός από τις σφαίρες του μπάτσου. Στην μικρή μα περιπετειώδη ζωή του έζησε αυθεντικά, ήταν ένας νεαρός εξεγερμένος, γοητευμένος με την ιδέα της αναρχίας σαν αυτούς που τώρα καταλαμβάνουν τα στενά της πόλης, εκτοξεύουν μολότοφ στους μπάτσους και καίνε περιπολικά της αστυνομίας, ήταν ανυπότακτος και πεισματάρης, ήταν ένας άνθρωπος ειλικρινής με ευγενική ψυχή και ανιδιοτελή κίνητρα σε ό,τι και αν έκανε. Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε με ένταση τα πάθη του και τις απογοητεύσεις του.
Αγάπησε και αγαπήθηκε από πολλούς συντρόφους και θα είναι πάντα ένα σημείο αναφοράς για πολλούς ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται αιχμάλωτοι στις φυλακές της δημοκρατίας. Και μπορεί να λείπει από κοντά μας αλλά ξέρω ότι συνεχίζει να καταστρώνει μικρές και μεγάλες ανταρσίες με τους δικούς μας νεκρούς, τον Μαουρίσιο, τον Κάρλο, τον Σεμπαστιάν, τον Μιχάλη, τον Λάμπρο, τον Χρήστο και δεκάδες άλλους υπέροχους ανθρώπους που έφυγαν αφήνοντας ανεκπλήρωτα τα όνειρά τους.
Στο ερώτημα που ευλόγως διατυπώνεται, γιατί πρέπει να ειπωθούν τώρα όλα αυτά, η απάντηση είναι απλή.
Στο σύγχρονο περιβάλλον, όπου η ταχύτητα του ιστορικού χρόνου έχει εκτροχιαστεί, όπου τα γεγονότα αποσυνδέονται με ευκολία από τις συνθήκες που τα γέννησαν, όπου η πραγματικότητα αλλοιώνεται από τους παραμορφωτικούς φακούς δημοσιολόγων κάθε απόχρωσης, όπου η καθημερινότητα διαμορφώνεται ανάλογα με την εικόνα που πέφτει από τον ψηφιακό κόσμο μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων, είναι αναγκαιότητα να κρατήσουμε ζωντανή την επαναστατική μνήμη, να γίνουν γνωστές όλες οι πτυχές της χωρίς να αφήνονται στην λήθη σημεία που θα βοηθήσουν στην διαστρέβλωσή της.
Καθώς νέοι κύκλοι ριζοσπαστικών εμπειριών ανοίγονται, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης από την σύνδεσή της με το σημείο αναζωπύρωσής της. Γιατί είναι κοινή παραδοχή ότι ένα κομμάτι της γενιάς των αναρχικών με τις μικρές και μεγάλες διαφωνίες τους που οπλίστηκε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και τώρα βρίσκεται κλειδωμένο στα κελιά των ελληνικών φυλακών είχε ως σημείο αφετηρίας τις νύχτες όπου οι εξεγερμένοι βρισκόντουσαν πίσω από τα οδοφράγματα και η αναρχία ανέπνεε ζωντανή ανάμεσα στα κατεστραμμένα σύμβολα της εξουσίας.
Καθώς οι δικές μας ανατρεπτικές εμπειρίες απομακρύνονται από το πεδίο των καθημερινών μας βιωμάτων μέσα στην αιχμάλωτη καθημερινότητα που ζούμε, επιχειρούμε να δημιουργήσουμε ένα σημείο σύνδεσης και ταυτόχρονα μια νέα αφετηρία. Ένα σημείο σύνδεσης με τις ιστορικές και πολιτικές μας καταβολές, μια νέα αφετηρία που θα αποτελέσει το πεδίο συνάντησης εξεγερμένων, που δεν θα κατέβει ευκαιριακά στον δρόμο αλλά θα συμβάλει στην δημιουργία μιας άτυπης πλατφόρμας συντονισμού και δράσης της αναρχίας, εκεί που η στρατηγική επιβάλλει την μονιμοποίηση της οργής, εκεί που η επαναστατική διαλεκτική επιβάλλει την ολόψυχη στράτευση στον απελευθερωτικό αγώνα.
Γιατί ο Μαύρος Δεκέμβρης δεν αποτελεί μια σκηνοθετική επανάληψη προηγούμενων εξεγερτικών γεγονότων αλλά έναν κύκλο αγώνα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν αναζητώντας ένα μέλλον όπου η καθημερινότητά μας θα κατακλύζεται από πράξεις επίθεσης και ανταρσίας ενάντια στην εξουσία.
Γιατί, αν και τα σώματά μας βρίσκονται έγκλειστα ανάμεσα σε τείχους και κάγκελα, οι ψυχές μας βρίσκονται σε κάθε σημείο του πλανήτη που υψώνονται οι σημαίες της αντίστασης για έναν κόσμο ελευθερίας. Γιατί οι καρδιές μας εξακολουθούν πεισματικά να χτυπάνε στους ρυθμούς της άγριας ελευθερίας, δίπλα στους συντρόφους του Αναρχικού Αντάρτικου Κινήματος στην Βραζιλία που πυρπόλησαν τραπεζικά υποκαταστήματα καλώντας και αυτοί με την σειρά τους σε έναν Μαύρο Δεκέμβρη, στους πυρήνες της FAI και στις αντάρτικες συντροφιές που περνάνε στην επίθεση, στους μαχητές της ελευθερίας που πολεμάνε τους ισλαμοφασίστες στα εδάφη της Ροζάβα, στους αναρχικούς συντρόφους που με ρίσκο και αυταπάρνηση βοηθάνε στην ανοικοδόμηση του Κομπάνι, στους ταραχοποιούς της Μεγάλης Βρετανίας που εκδηλώνουν την οργή τους βίαια σπάζοντας τον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο, στους αναρχικούς στην Ισπανία που χτυπιούνται από τις αντιαναρχικές επιχειρήσεις του ισπανικού κράτους, στους δρόμους της Χιλής όπου οι εξεγερμένοι συγκρούονται με τους μπάτσους και ανατινάζουν αστυνομικά τμήματα, στις πλατείες της Τουρκίας όπου οι σύντροφοί μας έχουν πληρώσει με την ζωή τους την αντιπαράθεση με το κράτος-μαφία του Ερντογάν, στους συντρόφους που ανάψανε τις φωτιές της καταστροφής στους δρόμους των Βρυξελλών στο Βέλγιο. Παρ’ όλες τις χιλιομετρικές αποστάσεις ο αγώνας μας είναι κοινός και μοιραζόμαστε την ίδια χαρά και τους ίδιους πόνους με όλους αυτούς τους ανθρώπους που διαχέουν το δηλητήριο της ελευθερίας στον εξουσιαστικό κοινωνικό ιστό.
Κάπου εδώ φτάνω στο τέλος αυτής της αφήγησης.
Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος και αυτός είμαι εγώ. Δεν μετανιώνω για κάτι και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η μόνη αξιοπρεπής επιλογή στις μέρες μας είναι αυτή του πολύμορφου ανατρεπτικού αγώνα για την αναρχία. Για όλους τους λόγους του κόσμου η αναμέτρηση μεταξύ του κόσμου της ελευθερίας και του κόσμου της υποδούλωσης θα συνεχιστεί μέχρις εσχάτων.
Τιμή για πάντα σε όλους τους νεκρούς του απελευθερωτικού αγώνα!

Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη!

Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!

Αλληλεγγύη και δύναμη σε όλους τους αναρχικούς αιχμαλώτους!

Ζήτω η Αναρχία!

Νίκος Ρωμανός
Υ.Γ Για να τελειώσει η κοροϊδία των τελευταίων ημερών με την υποτιθέμενη “φωτογραφική” τροπολογία της συμμορίας παλιάτσων του Σύριζα για τις εκπαιδευτικές άδειες, ας ξεκαθαριστεί ότι εδώ και τρία χρόνια που είμαι φυλακή δεν έχω πατήσει ποτέ το πόδι μου εκτός και ούτε προβλέπεται κάτι τέτοιο, αφού είναι φανερό ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μου δοθεί άδεια από κανέναν εισαγγελέα είτε λέγεται Νικόπουλος είτε Περιμένη. Οπότε τα επικοινωνιακά τρικ του Σύριζα είναι κινήσεις εκ του πονηρού για την καλλιέργεια θετικών εντυπώσεων σε όσους αριστερούς ψηφοφόρους τού έχουν απομείνει και εκ του ασφαλούς αφού έτσι και αλλιώς σε ένα μήνα τελειώνει το δικαστήριο που με κρατάει υπόδικο και μου έχει γίνει πολύ ξεκάθαρο από την υπηρεσία της φυλακής ότι όσο συνεχίζω να βγάζω κείμενα και να “ενοχλώ” μέσα από την φυλακή –πράγμα που θα συνεχίσω να κάνω γιατί δεν σκοπεύω να κάνω εκπτώσεις στην στάση μου– το αποτέλεσμα θα παραμένει μονίμως αρνητικό.

ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΠΡΕΣΒΗ

Να μπλοκάρουμε την έκδοση των 5 αγωνιστών φοιτητών

Την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, μέρα γενικής απεργίας, αστυνομικοί, με συνοδεία εισαγγελέα, εισβάλουν στα σπίτια πέντε φοιτητών από την Αγία Παρασκευή και τους συλλαμβάνουν, μετά από απαίτηση του Ιταλικού κράτους, το οποίο έχει εκδώσει Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης εναντίον τους. Την ίδια μέρα, στο Μιλάνο, η ιταλική αστυνομία συλλαμβάνει πέντε Ιταλούς, οι οποίοι βρίσκονται κατηγορούμενοι για την ίδια υπόθεση. Με μοναδική σαφή κατηγορία τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση No Expo στο Μιλάνο, την 1η Μάη 2015, ζητείται από τις ελληνικές δικαστικές αρχές και εμμέσως πλην σαφώς από την κυβέρνηση να εκδώσουν τους πέντε νέους για να δικαστούν στην Ιταλία, χωρίς καν, προς το παρόν, να υπάρχει η πλήρης δικογραφία στα χέρια του συμβουλίου εφετών, το οποίο και θα αποφασίσει για την έκδοσή τους ή μη. Το μόνο στοιχείο που “παραχωρείται” είναι μια γενικόλογη κατηγορία ότι εθεάθησαν να συμμετέχουν σε επεισόδια, χωρίς να διευκρινίζεται ούτε το από ποιόν εθεάθησαν, ούτε το τί ακριβώς εθεάθησαν να κάνουν.Αυτά αφήνονται στη διακριτική ευχέρεια και την πολιτική βούληση των εφετών να κρίνουν αν είναι απαραίτητα στοιχεία για να κατηγορηθεί κάποιος ή όχι.

 Νο ΕXPO – Σαν να λέμε “Φτάνει Πια!”

 Τι ήταν όμως η διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν οι 5 φοιτητές;

Το 2015, η παγκόσμια έκθεση Expo διοργανώθηκε στο Μιλάνο. Οι εκθέσεις Expo είναι παγκόσμιες εκθέσεις που διοργανώνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, σε διαφορετική κάθε φορά πόλη, για να εκθειαστούν και να διαφημιστούν τα προϊόντα της βιομηχανίας και του καπιταλισμού, να κανονιστούν λογής λογής εμπορικές συμφωνίες. Με λίγα λόγια είναι άλλο ένα από τα γνωστά καπιταλιστικά πανηγύρια (λέγε με Ολυμπιάδα, Παγκόσμιο Κύπελλο, Biennale κτλ.), κατά τη διάρκεια των οποίων η σαμπάνια ρέει άφθονη, σερβιρισμένη από εθελόδουλους και απλήρωτους εθελοντές, τα αστειάκια δίνουν και παίρνουν ανάμεσα σε γούνες και χρυσαφικά, και οι νέες συνθήκες εκμετάλλευσης των “από τα κάτω” σφραγίζονται με χρυσές πένες από τη διεθνή ελίτ του καπιταλισμού. Και προφανώς, για να στηθεί όλο αυτό το πανηγύρι, δεν έλειψαν οι μίζες σε μαφιόζους και μεγαλοεργολάβους, τα οικονομικά σκάνδαλα και οι μαύρες τρύπες στον προϋπολογισμό, παράλληλα με τις άθλιες συνθήκες -συχνά απλήρωτης- εργασίας πριν και κατά τη διάρκεια της έκθεσης, τις εκτοπίσεις πληθυσμών από τις φτωχογειτονιές, τα έκτακτα μέτρα ασφαλείας κτλ. Ε, τόσο κόσμο θα υποδεχτούμε! Μην αφήσουμε τη μιζέρια και την εκμετάλλευση της καθημερινότητας να μας χαλάσει τη γιορτή!

Και μην ξεχνάμε ότι όλο αυτό το πολυέξοδο πανηγύρι, κατά τη διάρκεια του οποίου φέυγουν και μερικά εκατομμύρια δεξιά κι αριστερά έγινε στη γειτονική Ιταλία, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ψηφίζει μέτρα λιτότητας και ζητάει από τους φτωχούς να σφίξουν ακόμα περισσότερο το ζωνάρι!

Κι αν όλα αυτά θυμίζουν κάτι από Ελλάδα (Ολυμπιάδα, κρίση, μνημόνια) δεν είναι τυχαίο, λέγεται παγκόσμιος καπιταλισμός...

Απέναντι λοιπόν σε αυτήν τη φιέστα υποτίμησης των ζωών μας, ορισμένες χιλιάδες ανθρώπων από ολόκληρη την Ιταλία και από άλλες χώρες αποφάσισαν να ανταποκριθούν σε ένα πανευρωπαϊκό κάλεσμα αγωνιστών από το Μιλάνο, και να ενώσουν τις φωνές τους και τις πρακτικές τους σε ένα συλλογικό “Φτάνει Πια!”, αρκετά με την εκμετάλλευση! Καλέστηκε λοιπόν μία αντισυγκέντρωση τη μέρα των εγκαινίων της Expo, η οποία ονομάστηκε No Expo και στηρίχθηκε από το σύνολο των πολιτικών κινημάτων και εργατικών φορέων στο πλαίσιο της διαδήλωσης για την 1η Μάη. Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες συγκεντρώσεις, διαφορετικές λογικές και πρακτικές συνυπάρχουν και διαμορφώνουν ένα πολύμορφο κίνημα κοινωνικής αντίστασης.

 Μα καλά, τί δουλειά είχαν εκεί 5 Αγιοπαρασκευιώτες;

 Οι 5 κατηγορούμενοι φοιτητές συμμετέχουν στο ελληνικό φοιτητικό κίνημα, δραστηριοποιούνται στις συνελεύσεις των γειτονιών τους και έχουν πάρει μέρος σε ορισμένους από τους πολλούς εργατικούς/ταξικούς αγώνες που ξέσπασαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Με λίγα λόγια, είναι κάποιοι από τους χιλιάδες που κατέβηκαν τους δρόμους τα τελευταία χρόνια για να αγωνιστούν για την αξιοπρέπεια τους και την κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι μία σταγόνα στο ωκεανό των εκατομμυρίων ανθρώπων που αντιστέκονται, είτε οργανωμένα είτε σπασμωδικά, στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση των ζωών τους, στην καθημερινή βία της εξουσίας, που φτάνει μέχρι τις ωμές δολοφονίες (είτε ως εργατικά ατυχήματα είτε ως εν ψυχρώ εκτελέσεις από τους μπάτσους), στην Ελλάδα, την Αργεντινή, την Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Βοσνία, την Τουρκία, το Μεξικό, τη Βραζιλία και αλλού.

Όντας στην Ιταλία, οι 5 πολιτικά ενεργοί φοιτητές ήταν φυσικό να συμμετέχουν στη διαδήλωση που εναντιωνόταν στα σχέδια των από πάνω. Την επομένη της διαδήλωσης, στα πλαίσια μαζικών προσαγωγών στο σωρό, προσάγονται από μία καφετέρια με κριτήριο την έξοδό τους από κατειλημμένο κοινωνικό χώρο. Στη συνέχεια αναγκάζονται σε βίαιη λήψη αποτυπωμάτων και γενετικού υλικού (DNA), χωρίς παρουσία διερμηνέα. Μετά από πολύωρη κράτηση και χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, αφήνονται.

 Κι όσο ξυπνάν οι από κάτω, τρέμουν οι από πάνω

 Απέναντι στις γενικευμένες αντιστάσεις των από κάτω, οι κρατικοί μηχανισμοί δε μένουν προφανώς απαθείς, αλλά θωρακίζονται σε όλα τα επίπεδα. Από τη μία επιτίθενται ακόμα περισσότερο στα εργασιακά δικαιώματα και σε ό,τι μπορεί να εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή ζωή, ώστε να εντείνουν την εκμετάλλευση και το φόβο, και άρα να περιορίσουν τα περιθώρια αντίδρασης που έχουμε. Με λίγα λόγια, να μας υποχρεώσουν να περνάμε τη ζωή μας με σκυμμένο το κεφάλι, ζητιανεύοντας για ψίχουλα και να λέμε κι ευχαριστώ, ώστε να μην έχουμε τον χρόνο, τη δύναμη και την ενέργεια να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας.

Οργανώνονται βέβαια και στο επίπεδο της αστυνομικής βίας και καταστολής, με τις εθνικές αστυνομίες να μοιάζουν όλο κα περισσότερο με στρατούς, τόσο στις τακτικές τους όσο και στον οπλισμό τους. Είναι το ίδιο νήμα που ενώνει την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, τις κτηνωδίες ματάδων, δελτάδων και λοιπόν μπάτσων στις γενικές απεργίες και αλλού, με τις δολοφονίες στις φαβέλες της Βραζιλίας, τα αμερικανικά γκέτο και τα γαλλικά προάστια, τη δολοφονία του Τζιουλιάνι στην Γένοβα το 2001, και βέβαια τις δολοφονίες των μεταναστών στην Μεσόγειο και αλλού, τις οποίες ονομάζουν “ναυάγια”. Είναι η ίδια προειδοποιητική ταμπέλα που αναβοσβήνει πάνω από τα κεφάλια των κολασμένων αυτής της γης, που λέει “Καθίστε ήρεμα, γιατί οι ζωές σας για εμάς δεν έχουν καμία αξία!”

Τέλος, το σύστημα οργανώνει την καταστολή του και στο δικαστικό επίπεδο. Άλλωστε, το Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης βάση του οποίου ζητά η Ιταλία να εκδοθούν οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές έχει κυρωθεί στο ελληνικό δίκαιο με τον τρομονόμο νο2 (2004). Το πλαίσιο των τρομονόμων είναι αυτό που καταπατά και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως για παράδειγμα το ότι στην Ιταλία δεν υπάρχει ανώτατο όριο προφυλάκισης. Με λίγα λόγια, αν εκδοθούν οι 5 φοιτητές, μπορεί να περάσουν πέντε χρόνια στις Ιταλικές φυλακές, μακριά από τους δικούς τους, και όταν γίνει η δίκη να αθωωθούν, όπως είναι το πιο πιθανό με βάση τα ανύπαρκτα στοιχεία με τα οποία κατηγορούνται. Επίσης η έκδοσή τους στην Ιταλία θα σημαίνει την πλήρη απομόνωση, την οικονομική τους εξόντωση και την αδυναμία υπεράσπισής τους (άλλη γλώσσα και άλλο δίκαιο) Η ευρωπαϊκή κατασταλτική ολοκλήρωση χτίζει ένα γενικευμένο Γκουαντάναμο που πολύ θα ήθελε να δει όλες και όλους εμάς που κατεβαίναμε όλα αυτά τα χρόνια στις απεργιακές και τις υπόλοιπες δυναμικές κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας, στη φυλακή.

 Είναι σαφές ότι η μόνη κατηγορία που βαραίνει τους 5 φοιτητές, είναι το ότι ένωσαν τη φωνή τους με χιλιάδες άλλους στο Μιλάνο και αλλού, το ότι αποφάσισαν να αντισταθούν στη μοίρα που μας επιφυλάσσουν οι δυνατοί αυτού του κόσμου!

Είναι όμως εξίσου σαφές, ότι η αλληλεγγύη μας απέναντι στους ανθρώπους που αγωνίζονται είναι αδιαπραγμάτευτη!

Να μην εκδοθούν οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές από την Αγία Παρασκευή

Παύση κάθε δίωξης

Αλληλεγγύη στους 5 Ιταλούς κατηγορούμενους για την ίδια υπόθεση

Τρίτη 24/11 Συγκέντρωση στην Ιταλική Πρεσβεία 18.00, Σέκερη και Β. Σοφίας

 Σάββατο 28/11 Πορεία Μοναστηράκι 12.00, στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής ημέρας αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του No Expo

Συνέλευση αλληλεγγύης στους 5 αγωνιστές φοιτητές

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Στις 16 Νοεμβρίου και ενώ η κινητοποίηση που έχουμε ξεκινήσει και αφορά πάγια και δίκαια αιτήματα των αγώνων των κρατουμένων συνεχίζεται, η επόπτης εισαγγελέας των φυλακών Κορυδαλλού κα Περιμένη κάλεσε την επιτροπή αγώνα αφού εκκρεμούσε η αίτηση ακρόασης που είχαμε κάνει από την αρχή της κινητοποίησης.

Από την πρώτη στιγμή της συνάντησης ξεκαθαρίστηκε από την πλευρά μας πως αυτό που ζητάμε είναι να συναντηθούμε με έναν εκπρόσωπο του Υπουργείου για να έχουνε την δυνατότητα να του μεταφέρουμε τα αιτήματα μας.

Η κα Περιμένη παρ' ότι δεν έχει καμία θεσμική δικαιοδοσία απαξίωσε αλλοδαπό κρατούμενο αμφισβητώντας το γεγονός ότι γνωρίζει τα αιτήματα των κρατουμένων, ενώ συνέχισε να υποτιμάει τους κρατούμενους δηλώνοντας ότι “δεν είμαστε όλοι το ίδιο”!!!

Οι κρατούμενοι απάντησαν το αυτονόητο, πως δεν ζηλεύουν την επαγγελματική της καριέρα, και αποχώρησαν.

Αυτό που έχει σημασία να τονιστεί είναι ότι όλες αυτές τις μέρες που αρνούμαστε το μεσημεριανό κλείδωμα αλλά και το καθιερωμένο βραδινό στις 20:00, η διεύθυνση της φυλακής δεν διστάζει να απειλεί είτε ευθέως είτε με έμμεσους τρόπους τους κρατούμενους με πειθαρχικές διώξεις, και μεταγωγές.

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης όχι μόνο γνωρίζει αλλά επικροτεί τις συγκεκριμένες πρακτικές για αυτό και αρνείται να στείλει κάποιον εκπρόσωπο του να συναντηθεί με την επιτροπή αγώνα.

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να απειλεί, να θίγει και να προσβάλει την αξιοπρέπεια κανενός κρατουμένου.

Οι κρατούμενοι δεν είναι μόνοι

Φυλακές Κορυδαλλού

Επιτροπή Αγώνα

Πτέρυγες Α, Β, Γ, Δ, Ε

Αναρχική Ομοσπονδία: Πορεία αλληλεγγύης σε πρόσφυγες, μετανάστες/τριες,Σάββατο 21/11,πλ.Βικτωρίας

Από την κόλαση του πολέμου στην Ευρώπη Φρούριο

Η Ε.Ε, οι Η.Π.Α., η Ρωσία, το ελληνικό, τουρκικό και συριακό Κράτος καθώς και οι φονταμενταλιστές του ISIS οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο και στην εξαθλίωση.

Η ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση συμφερόντων και οι κρατικοί ανταγωνισμοί και πόλεμοι τους ξεριζώνουν από τα σπίτια τους, τους κλείνουν τα χερσαία περάσματα και τους πνίγουν στις θάλασσες, τους στοιβάζουν στα λιμάνια και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.  Όσοι επιβιώσουν και καταφέρουν να περάσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα, θα συνεχίσουν να εξαθλιώνονται, είτε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, είτε μαζί με όλους εμάς τους ντόπιους, στα γρανάζια της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Να αγκαλιάσουμε τα ταξικά μας αδέρφια γιατί μαζί τους θα βρεθούμε ενάντια σε αυτούς που λεηλατούν, ελέγχουν και καταπιέζουν τη ζωή μας, που εκμεταλλεύονται την εργασία μας, και ξεριζώνουν λαούς από τα σπίτια τους – για να μην ξεχνάμε πως άρχισαν όλα στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, τη Βόρειο Αφρική.
Να σπάσουμε τα σύνορα που θέλουν να χτίσουν ανάμεσα σε ντόπιους και ξένους, ρίχνοντας τα σύνορα και τους φράχτες που οδηγούν στις καθημερινές εκατόμβες ανθρώπων.
Ανθρώπων της δικής μας τάξης.

Σχετικά με τα γεγονότα στις 15/11 στο Πολυτεχνείο.

Σήμερα 15/11 πραγματοποιήσαμε επίθεση σε μπλοκ αριστερών σχημάτων στην πύλη της Στουρνάρη στο Πολυτεχνείο. Αυτή η επίθεση ήταν άστοχη και λανθασμένη καθότι ουδέποτε είχαμε πρόθεση να επιτεθούμε σε μπλοκ αριστερών σχημάτων και αναρχικών(προφανώς).
Η επίθεση που δέχτηκε το μπλοκ αριστερών και αναρχικών συντροφισσών και συντρόφων είναι απόροια μίας πολύ κακής ενημέρωσης και πληροφόρησης σχετικά με τον κόσμο που προσέγγιζε την πύλη του Πολυτεχνείου εκείνη την ώρα. Οι άνθρωποι που συμμετείχαμε στην επίθεση αυτή περιμέναμε το μπλοκ της ΚΝΕ προκειμένου να δώσουμε μία απάντηση για την τακτική που ακολούθησε η ηγεσία του ΚΚΕ και διεκπαιρεώθηκε από κομμάτια της βάσης της όσον άφορα για το μεταναστευτικό και προφυγικό ζήτημα στο εργατικό κέντρο Μυτιλήνης οπού τα ΚΝΑΤ εισέβαλαν και στην ουσία έκαναν ‘’έξωση’’ τόσο στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που διέμεναν εκεί όσο και στους αναρχικούς και αριστερούς αλληλέγγυους. Η απόφαση ήταν σαφής.
Σε καμία των περιπτώσεων δεν θα εμποδίζαμε, και πώς θα μπορούσαμε άλλοστε, μέλη αριστερών σχημάτων να προσεγγίσουνε το χώρο του Πολυτεχνείου. Παρ’όλες τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες, τα σχήματα αυτά για εμάς αποτελούν οργανικό κομμάτι του ευρύτερου ριζοσπαστικού και ανταγωνιστικού κινήματος, σάρκα από τη σάρκα της εργατικής τάξης και δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε απέναντί τους. Η ενημέρωση που είχαμε ήταν συγκεκριμένη. Το μπλοκ της ΚΝΕ βρίσκεται στην λοκομοτίβα και κατευθύνεται με αλυσίδες και συνθήματα στην πύλη της Στουρνάρη.
Γνωρίζαμε πως το μπλοκ της ΚΝΕ προσεγγίζει το Πολυτεχνείο από την Πατησίων, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο τονίσαμε να επιβεβαιωθεί διπλά και τριπλά ότι το εν λόγο μπλοκ ήταν όντως της ΚΝΕ. Η τραγική ‘’επιβεβαίωση’’ ήρθε και κινηθήκαμε προς το μπλοκ. Η τραγική κατάληξη ήταν να βρεθούμε απέναντι στο μπλοκ των αριστερών σχημάτων και να διαπιστώσουμε αργά, ενώ η συμπλοκή είχε ήδη συμβεί, ότι αυτό το μπλοκ δεν ήταν της ΚΝΕ. 
Όταν καταλάβαμε ποιοι ήταν απεναντί μας μέσα σε αυτή τη συνθήκη της συμπλοκής αρχίσαμε να φωνάζουμε στον κόσμο να σταματήσει αλλά ήταν αργά γιατί ήδη σύντροφοι και συντρόφισσες είχαν τραυματιστεί. Εμείς τους είχαμε τραυματίσει. Κάποιοι από εμάς μπήκαμε μπροστά προκειμένου να μην χτυπηθεί κόσμος με αποτέλεσμα να χτυπηθούμε οι ίδιοι. Αφού αντιληφήκαμε αυτό το πραγματικά τραγικό λάθος επιστρέψαμε στο Πολυτεχνείο για να απολογηθούμε και να θέσουμε στη διάθεση των συντρόφων και συντροφισσών την παρουσία μας. Σπεύσαμε εκείνη την ώρα στα γραφεία του ΝΑΡ, όπου είχαν επιστρέψει αρκετοί από το αριστερό μπλοκ, για να τους ζητήσουμε συγγνώμη και να ρωτήσουμε για τους τραυματίες. Τους είπαμε πως εμείς τους επιτεθήκαμε και πως θα μπορούσαν να πράξουν αναλόγως σε βάρος μας καθώς και να επιστρέψουν στο Πολυτεχνείο. Η επιστροφή πραγματοποιήθηκε από κοινού μαζί με το σχήμα του ΝΑΡ πίσω στο Πολυτεχνείο. Παράλληλα επιστρέψαμε στην πύλη όπου βρίσκονταν οι σύντροφοι της Ροσινάντε για να απολογηθούμε εκ νέου και σε αυτούς. Κατόπιν φύγαμε για το νοσοκομείο προκειμένου να συναντήσουμε τους τραυματίες και να κάνουμε οτιδήποτε περνούσε από το χέρι μας προκειμένου να βοηθήσουμε. 
Το να ζητούν σχήματα να καταδικαστεί αυτή η επίθεση είναι κάτι αυτονόητο όσο και δεδομένο. Εμείς πρώτοι καταδικάζουμε σφοδρότατα την πράξη μας αυτή και ζητάμε εκ νέου και δημόσια μία ειλικρινή συγγνώμη από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες. 
Μείναμε και αναλάβαμε εκείνη τη στιγμή, όπως και τώρα, την πλήρη ευθύνη αυτού του τραγικού περιστατικού. Είπαμε τόσο το πρωί όσο και τώρα ειλικρινώς πως αυτή η κίνηση σε βάρος τους ήταν τουλάχιστον απαράδεκτη. Αυτή η κίνηση αναλογεί να απολογισθεί δημόσια όπως πρέπει να γίνεται η σκληρή αυτοκριτική μακριά από υπεκφυγές, ωραιοποιήσεις και δικαιολογίες.
Αυτό το τραγικό λάθος το τοποθετούμε στη δημόσια σφαίρα, όπως και τη σκληρή αυτοκριτική με τον ειλικρινή απολογισμό ως το ελάχιστο που μπορούμε να πράξουμε.
Κλείνοντας, δεν βλέπουμε ούτε φιλοδοξούμε προφανώς να προκληθεί <<κλίμα βίας>> και << εμφυλίου πολέμου στο εσωτερικό του κινήματος>>. Είμαστε μακρία και απέχουμε από τη λογική της ύπαρξης ή δημιουργίας εμφυλίου ανάμεσα στη ριζοσπαστική αριστερά και στο αναρχικό κίνημα. Θεωρούμε ότι βρισκόμαστε από την ίδια πλευρά και σε ένα κοινό μέτωπο. Λυπούμαστε βαθιά γι’ αυτό το περιστατικό καθώς και για τους τραυματίες που υπήρξαν. Στο κομμάτι που μας αναλογεί παραθέτουμε αυτή τη δημόσια δήλωση κάποιων από εμάς που συμμετείχαμε στο πρωινό περιστατικό.

Για μια νέα θέση μάχης της αναρχικής εξέγερσης – Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη

[Ελληνικές φυλακές] Για μια νέα θέση μάχης της αναρχικής εξέγερσης – Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη

Μισώ το άτομο που γονατίζει κάτω από το βάρος μιας άγνωστης δύναμης ενός τυχαίου Χ, ενός θεού. Μισώ όλους εκείνους που, υποκύπτουν από φόβο, από παραίτηση, και που ένα μέρος της ανθρώπινης ισχύος τους, ο τρόμος και η ηλίθια αδράνεια που τους χαρακτηρίζει δεν τσακίζει μόνο τους ίδιους, αλλά μαζί κι εμένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Μισώ, ναι, τους μισώ, γιατί το αισθάνομαι, εγώ δεν γονατίζω μπροστά στα γαλόνια του αξιωματικού, μπροστά στη λουρίδα του δήμαρχου, μπροστά στο χρυσάφι του κεφαλαίου, μπροστά σ’ όλες τις ηθικές και τις θρησκείες. Εδώ και πολύ καιρό ξέρω ότι όλα αυτά δεν είναι παρά μια αβεβαιότητα που θρυμματίζεται σαν το γυαλί.
Albert Zozef (Libertad)

Υπάρχουν στιγμές μέσα στην ιστορία που η τυχαιότητα μερικών γεγονότων μπορεί να προκαλέσει δυναμικές μεταβλητές, ικανές να παραλύσουν, σχεδόν εξολοκλήρου, τον κοινωνικό χωροχρόνο.

Ήταν Σάββατο βράδυ, στις 6/12/2008, όταν, μέσα σε λίγες στιγμές, διαδραματίστηκε η κορύφωση μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μία, η νεανική, ενθουσιώδης, αυθόρμητη και ορμητική εξεγερτική βία και, από την άλλη, ο επίσημος κρατικός θεσμικός φορέας που, νομιμοποιημένα, διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας, μέσω της καταστολής.

Όχι, δεν επρόκειτο για ένα αθώο παιδί και έναν παρανοϊκό μπάτσο, που βρέθηκαν σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, αλλά για έναν εξεγερμένο νεαρό σύντροφο, που επιτέθηκε σε ένα περιπολικό, σε μια περιοχή όπου οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ήταν συχνές, και για έναν μπάτσο που περιπολούσε στην ίδια περιοχή και, από μια προσωπική του αντίληψη για την τιμή και την υπόληψη της αστυνομίας, αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους ταραξίες μόνος του. Ήταν μια σύγκρουση μεταξύ δύο αντίρροπων δυνάμεων: από τη μία η Εξέγερση κι από την άλλη η Εξουσία, και οι βασικοί πρωταγωνιστές της σύγκρουσης αυτής εκπροσωπούσαν ο καθένας τη δική του πλευρά.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα και οι μεγάλες ταραχές που ακολούθησαν, προκάλεσαν ένα ισχυρό κοινωνικό ηλεκτροσόκ πολλών βαθμών, καθώς θρυμματίστηκε η εικόνα της “κοινωνικής ειρήνης” και έγινε ορατή η ύπαρξη αυτών των δύο αλληλοσυγκρουόμενων κόσμων, με τον πλέον έκδηλο τρόπο, προκαλώντας καταστάσεις απ’ τις οποίες δεν υπήρχε εύκολη επιστροφή, χωρίς τουλάχιστον να δημιουργηθούν και να εκδηλωθούν γεγονότα, τη δυναμική των οποίων κανείς δε θα μπορούσε πλέον να υποκριθεί ότι δεν αντιλήφθηκε, ότι δεν είδε, ότι δεν άκουσε, ότι δεν έλαβε υπόψη του.

Η εξέγερση του 2008 συγκλόνισε μια κοινωνία που απολάμβανε ακόμα, στην πλειονότητά της, την καταναλωτική της ευδαιμονία και τον πολιτισμό του δυτικού lifestyle και που αγνοούσε τις δυσβάστακτες επιπτώσεις της επερχόμενης οικονομικής κρίσης. Προκάλεσε αμηχανία, μούδιασμα και αντιληψιακή παράλυση, καθώς η πλειοψηφία του κοινωνικού σώματος αδυνατούσε να αντιληφθεί από πού ξεφύτρωσαν τόσες χιλιάδες ταραχοποιοί, που δημιουργούσαν τέτοιας έντασης επεισόδια.

Στον απόηχο της εξέγερσης, μια σειρά διανοούμενων, πολιτικών αναλυτών, καθηγητών, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων, εγκληματολόγων, ακόμα και καλλιτεχνών, εκμεταλλευόμενοι ο καθένας το δικό του επαγγελματικό κύρος και αναγνωρισιμότητα, προσήλθαν στο δημόσιο διάλογο προκειμένου, όχι μόνο να ερμηνεύσουν το Δεκέμβρη του ’08, αλλά και να τον απονοηματοδοτήσουν, συκοφαντώντας τον και καταδικάζοντας συλλήβδην τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, κάνοντας σαφές ποιος είναι ο κοινωνικός τους ρόλος.

Υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν για το Δεκέμβρη του ’08 και της εξεγερτικής κληρονομιάς του, όπως αυτή εκδηλώθηκε απ’ τις δεκάδες ομάδες άμεσης δράσης, που πολλαπλασιάστηκαν εκρηκτικά σε όλη τη χώρα, δημιουργώντας ένα μέτωπο εσωτερικής απειλής. Μια περίοδος όπου η αναρχική άμεση δράση υπονόμευε, σχεδόν καθημερινά, την κοινωνική ομαλότητα. Όμως, αυτό που θέλουμε κυρίως είναι να θυμηθούμε…

Να θυμηθούμε τι ήταν ο Δεκέμβρης του ’08 και πώς η αναρχία συνέβαλλε, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, στην εκδήλωση δυναμικών καταστάσεων που απέκτησαν απήχηση στο διεθνές αναρχικό κίνημα.

Να θυμηθούμε την εποχή που η αναρχία ξεπέρασε το φόβο της σύλληψης, της αιχμαλωσίας και της βίαιης καταστολής και γι’ αυτό απέκτησε μια τρομακτική αυτοπεποίθηση, προχωρώντας σε δράσεις και κινήσεις που, έως τότε, φαίνονταν αδύνατες· μια αυτοπεποίθηση η οποία εκδηλώθηκε σε όλο το εύρος της αναρχικής πολύμορφης δράσης, από τις απλές δημόσιες παρεμβάσεις έως τις καταλήψεις κάθε είδους, κι από τις αυθόρμητες συγκρουσιακές πρακτικές έως τις πιο οργανωμένες επιθετικές ενέργειες.

Θέλουμε να θυμηθούμε το νεαρό μας σύντροφο, που ήταν ένοχος για τον αυθορμητισμό του, κάτι που πλήρωσε με τη ζωή του. Ίσως να ήμασταν εμείς στη θέση του, κάτω από άλλες συνθήκες, καθώς ο ίδιος εξεγερτικός ενθουσιασμός μάς διακατέχει από τότε, και καλό είναι να θυμούνται ΟΛΟΙ τις καταβολές τους και όχι να τις ξορκίζουν.

Θέλουμε να θυμηθούμε την ομορφιά του να παραλύει ο κοινωνικός χωροχρόνος, μέσα από μικρότερα ή μεγαλύτερα κοινωνικά βραχυκυκλώματα.

Θέλουμε να θυμηθούμε πόσο επικίνδυνη γίνεται η αναρχία όταν θέλει…

Θέλουμε να ξαναζήσουμε τις μέρες που «ο θάνατος δε θα ’χει πια εξουσία και γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού και θα ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί»
(παραφρασμένοι στίχοι από ποίημα του Dylan Thomas).

* * *

«Έτσι μαθαίνουμε την πραότητα.
Πόσες φορές έκατσαν άνθρωποι μόνοι στο σπίτι,
περιμένοντας τους συντρόφους να επιστρέψουν;
Η μάχη είναι προγραμματισμένη.
Το κάθε λεπτό έχει μετρηθεί.
Η κάθε μια ξέρει τι έχει να κάνει.
Τα πάντα έχουν προσεχθεί.
Απόψε, πόσοι αντάρτες δίνουν μάχες;
Απόψε, λέει στο ράδιο πως η αστυνομία προσπαθεί να απομακρύνει
εκατοντάδες διαδηλωτές απ’ τους δρόμους.
Πέτρες εκτοξεύονται,
μπορείς να ακούσεις τα συνθήματα, τα σπασμένα γυαλιά,
τις σειρήνες πίσω από τις παπαρολογίες του ρεπόρτερ.
Έντεκα η ώρα.
Δεν έχει γίνει ακόμα.
Πόσα έχουν γίνει πριν από μας;
Η γραμμή επεκτείνεται προς τα πίσω, μέσα στην Ιστορία.
Πόσα ακόμα απομένει να κάνουμε;»

Φυλή του Περήφανου Αετού, Weather Underground

Ξεκινώντας με μια απλή διαπίστωση, ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να χαραχτεί μια στρατηγική με πυρήνα την πολύμορφη αναρχική δράση, η οποία θα συγκρουστεί μετωπικά με την εξουσία, έχουμε την πεποίθηση ότι η συνεισφορά μιας ακόμα θεωρητικής πρότασης γύρω από την αναρχική οργάνωση, από τη στιγμή που θα έμενε στα στενά πλαίσια της ιδεολογικής ακαμψίας, δε θα ήταν γόνιμη. Αν δεν αποπειραθούμε να εκτονώσουμε τις καθημερινές αντιφάσεις μας μέσα από πράξεις που θα συμπληρώνουν την ολότητα του απελευθερωτικού αγώνα, είμαστε καταδικασμένοι να πνιγούμε στην πλημμύρα της εσωστρέφειας που κατακλύζει τους αναρχικούς κύκλους.

Πιστεύουμε ότι για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε μια στρατηγική, στους άξονες της οποίας θα τέμνονται οι ομάδες συγγένειας, ο πολύμορφος αγώνας και η συνεχής αναρχική εξέγερση, πρέπει να δοκιμάσουμε στην πράξη τις αντοχές μας, τη δυναμική μας, τις δυνατότητές μας και τα όριά μας. Με αυτόν τον τρόπο, θα είμαστε σε θέση να καταθέσουμε τα σκεπτικά μας, πατώντας πάνω σε πραγματικές εμπειρίες αγώνα και όχι σε θεωρητικές ακροβασίες.
Ζούμε την αρχή του τέλους για τον κόσμο, με τον τρόπο που τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Η προσπάθεια ειρηνικής διευθέτησης των κοινωνικών συγκρούσεων από πλευράς του κράτους, αποτελεί ένα μακρινό παρελθόν, όπως εκείνο της οικονομικής ευημερίας· τα μοντέλα της κρατικής παρεμβατικότητας στην οικονομία πετιούνται στον κάδο των αχρήστων – αφού πλέον η κυριαρχία των πολυεθνικών και η δυνατότητα του κεφαλαίου να ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα χωρίς περιορισμούς, θεσμοθετείται από τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας, η ιστορική αφήγηση των εθνών-κρατών που εξυπηρέτησε για αρκετές δεκαετίες την καπιταλιστική ανάπτυξη, μέσω των εθνικών οικονομιών, καταρρέει, ο τεχνολογικός εκφασισμός δημιουργεί άπειρες δυνατότητες διαχείρισης των ανθρώπινων συναισθημάτων, η διαρκώς αυξανόμενη συνθετότητα της κοινωνικής διάρθρωσης αποσταθεροποιεί τους κοινωνικούς αυτοματισμούς και στρατιωτικοποιεί την κοινωνική ζωή μέσα στις μητροπόλεις, οι μηχανές ψηφιοποίησης της ζωής απονευρώνουν τη σύνθετη κριτική λειτουργία της σκέψης των ανθρώπινων όντων και δημιουργούν νεκροταφεία συνειδήσεων, οι εικόνες ανθρώπινης φρίκης αφομοιώνονται στην κοινωνική συνείδηση και παύουν να δημιουργούν συναισθήματα, πέρα από την αίσθηση του σοκ.

Βρισκόμαστε στη διαδικασία της ποιοτικής αναβάθμισης του “πολιτισμένου πολέμου”, όπου η ευτυχία του ενός συνυπάρχει με το μαρτύριο του άλλου· σ’ αυτό το νέο περιβάλλον εμφανίζεται το είδος των σύγχρονων ανθρώπων, γενετικά κατάλληλων για να αποδεχτούν, σαν αυτονόητο, έναν άρρωστο τρόπο ζωής, μέσα σε έναν εκφυλισμένο κόσμο, από τον οποίο όλη η αγριότητα της φύσης έχει εξαφανισθεί από την αστική ανάπλαση και την επεκτατική διάθεση των τεχνητών συνθηκών του πολιτισμού. Ζούμε ανάμεσα σε εργοστασιακά τρωκτικά που ζουν με ελεγχόμενη δίαιτα, σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον και μετατρέπονται σε κοινωνικά πρότυπα, τα οποία πρέπει να ακολουθήσουμε για να επιβιώσουμε.

Σ’ αυτό το περιβάλλον, η αναρχία αποκτά μια στρατηγική δυνατότητα να βάλει φωτιά σε όλες τις μορφές πολιτικής εκπροσώπησης και να αποτελέσει ένα μέτωπο ανοιχτού ανορθόδοξου πολέμου με την κυριαρχία, το οποίο θα μετατρέψει σε πλεονέκτημα τη διαφορετικότητα και τον πλουραλισμό θεωρήσεων εντός της αναρχικής κοινότητας και θα συσπειρώνει, στα κέντρα αγώνα που δημιουργούνται, τους καταπιεσμένους που αποφασίζουν να σπάσουν τις αλυσίδες της υποταγής τους. Μερικές φορές, οι πιο σημαντικές διαπιστώσεις λέγονται με τον πιο απλό τρόπο. Θέλουμε να δούμε τον κόσμο της εξουσίας να καταστρέφεται από τα οπλισμένα χέρια εξεγερμένων ανδρών και γυναικών. Ξεπερνάμε, λοιπόν, τα θεωρητικά σχήματα, επαναφέρουμε το βάρος της κουβέντας στο σημείο μηδέν, στο σημείο όπου η πέτρα φεύγει από το χέρι μας για να καταλήξει στο κεφάλι ενός μπάτσου, στο σημείο που αποφασίζουμε να σπάσουμε τα δεσμά της αιχμαλωσίας, στο σημείο που οι ανατρεπτικές διαθέσεις εκδηλώνονται μαχητικά στους δρόμους, στο σημείο που συναντιούνται οι δείκτες ενός ωρολογιακού μηχανισμού που θέλει να ανατινάξει τη δολοφονική ομίχλη της έννομης τάξης.

Αντιστρέφοντας την προκαθορισμένη ροή διαλόγου, δε συζητάμε προκαταβολικά για τον τρόπο με τον οποίο θα δράσουμε, αλλά προτείνουμε το συντονισμό της αναρχικής δράσης και την άτυπη δικτύωση των αναρχικών εγχειρημάτων, μέσα από τη ζωογόνο δύναμη της πολύμορφης δράσης· έτσι, θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας και, ταυτόχρονα, να σφυγμομετρήσουμε τις δυνατότητές μας, ώστε να προβούμε σε έναν κριτικό απολογισμό, ο οποίος θα αποτελέσει τα θεμέλια της στρατηγικής μας, που θα προκρίνει τη μετωπική αναρχική δράση, κόντρα σε κάθε εξουσία.

Η πρότασή μας να θέσουμε σε ισχύ το στοίχημα της συγκρότησης ενός πολύμορφου εξεγερτικού αναρχικού μετώπου είναι απλή· μια εκστρατεία δράσης με το όνομα «Μαύρος Δεκέμβρης», η οποία θα αποτελέσει τον πυροκροτητή για την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης, μέσα και έξω από τις φυλακές.

Ένας μήνας συντονισμένων δράσεων, με σκοπό να γνωριστούμε μεταξύ μας, να κατέβουμε στο δρόμο για να σπάσουμε τις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων, να καταλάβουμε σχολεία, πανεπιστήμια και δημαρχεία, να μοιράσουμε κείμενα που θα διαδίδουν το μήνυμα της ανταρσίας, να βάλουμε εμπρηστικούς μηχανισμούς σε φασίστες και αφεντικά, να κρεμάσουμε πανό σε αερογέφυρες και κεντρικές λεωφόρους, να πλημμυρίσουμε τις πόλεις με αφίσες και τρικάκια, να ανατινάξουμε σπίτια πολιτικών, να πετάξουμε μολότοφ στους μπάτσους, να γεμίσουμε τους τοίχους με συνθήματα, να σαμποτάρουμε την ομαλή ροή εμπορευμάτων μέσα στα Χριστούγεννα, να λεηλατήσουμε τις βιτρίνες της αφθονίας, να πραγματοποιήσουμε δημόσιες εκδηλώσεις και να ανταλλάξουμε εμπειρίες και σκεπτικά γύρω από διάφορες θεματικές αγώνα.

Να συναντηθούμε στα στενά της πόλης και να ζωγραφίσουμε με στάχτες πάνω στα άσχημα κτήρια των τραπεζών, των αστυνομικών τμημάτων, των πολυεθνικών, των στρατοπέδων, των τηλεοπτικών στούντιο, των δικαστηρίων, των εκκλησιών, των φιλανθρωπικών ομίλων.

Να απορρυθμίσουμε με χίλιους τρόπους τη θανάσιμη κοινωνική ομαλότητα των ψυχοφαρμάκων, της οικονομικής ασφυξίας, της μιζέριας, της εξαθλίωσης, της κατάθλιψης, ρυθμίζοντας την ύπαρξή μας στους ρυθμούς της αναρχικής εξέγερσης, εκεί που η ζωή αποκτάει νόημα· στην αδιάκοπη μάχη εναντίον της κυριαρχίας και των εκπροσώπων της. Να βάλουμε φωτιά στην εύθραυστη κοινωνική συνοχή και να βγούμε στους δρόμους, στραγγαλίζοντας πρώτοι το τέρας της οικονομίας, πριν μας εξοντώσει μέσα από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του και τους κουστουμαρισμένους δολοφόνους του, που στελεχώνουν τα κέντρα διοίκησης του οικονομικού πολέμου.

Ο Μαύρος Δεκέμβρης δεν επιδιώκει να γίνει απλά και μόνο μια ημερομηνία ταραχών· αντίθετα, αυτό που θέλουμε είναι να δημιουργηθεί, μέσω της πολύμορφης και πολυεπίπεδης αναρχικής δράσης, μια άτυπη πλατφόρμα συντονισμού, στη βάση της οποίας θα συσπειρωθεί η ανατρεπτική ώθηση. Μια αρχική απόπειρα άτυπου συντονισμού της αναρχίας, πέρα από τα προκαθορισμένα πλαίσια, η οποία φιλοδοξεί να αξιοποιήσει τη συγκεκριμένη εμπειρία αγώνα, ώστε να θέσει σε κίνηση ανατρεπτικές προτάσεις και στρατηγικές αγώνα.

Η πρότασή μας αυτή συνδέεται ταυτόχρονα και με αντίστοιχες παρακαταθήκες αγώνα πέρα από τα γεωγραφικά μας σύνορα· πριν λίγους μήνες, στο Μεξικό, μια ομάδα συντρόφων επιτέθηκε με εκρηκτικό μηχανισμό στο εθνικό εκλογικό ινστιτούτο και κάλεσε σε μια πολύμορφη και δυναμική αντιεκλογική εκστρατεία για έναν Μαύρο Ιούνιο, η οποία πλαισιώθηκε από ένα σημαντικό τμήμα του αναρχικού κινήματος. Εκλογικά κέντρα και υπουργεία παραδόθηκαν στις φλόγες, συγκρούσεις με τους μπάτσους εξαπλώθηκαν στους δρόμους των πόλεων, στήθηκαν μικροφωνικές και μοιράστηκαν κείμενα αναρχικής προπαγάνδας ενάντια στις εκλογές. Ένα μωσαϊκό πολύμορφης δράσης, με διαφορετικές πολιτικές αναφορές και αφετηρίες, το οποίο αποτέλεσε την απάντηση της αναρχίας στο εκλογικό τσίρκο της δημοκρατίας, με εργαλεία τις αρχές της οριζοντιότητας, του άτυπου συντονισμού και της συνεχούς εξέγερσης· τέτοιες εμπειρίες αγώνα, όπου η συλλογική φαντασία και η αποφασιστικότητα δημιουργούν απελευθερωτικές εστίες πολέμου στη νέα τάξη πραγμάτων, καθιστούν σαφή την προοπτική της έμπρακτης κατάργησης του γνωστού ψευδοδιπόλου μεταξύ νόμιμου και παράνομου και, ταυτόχρονα, επικαιροποιούν τα αναρχικά προτάγματα, μέσα από τις φωτιές της εξέγερσης.

Το στοίχημα της ανατροπής παραμένει ανοιχτό· η τύχη αυτής της πρότασης βρίσκεται στα χέρια των συντρόφων και των συντροφισσών, από όλο το φάσμα του αγώνα, που θα επιλέξουν αν αξίζει να τεθεί σε κίνηση.
«Την πρώτη νύχτα μέσα στο κελί οι σκέψεις από την ελεύθερη ζωή του ταξίδευαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους νευρώνες του εγκεφάλου του. Ήξερε πως η αιχμαλωσία είναι η λογική συνέπεια της αντιπαράθεσης με έναν εχθρό που κατέχει την υπεροπλία σε όλα τα επίπεδα.

Για όσους σαμπόταραν τις ράγες στη διαδρομή από το τρενάκι του τρόμου μιας κοινωνικής πραγματικότητας που εξοντώνει με κάθε πιθανό τρόπο όσους την αμφισβητούν, τα κάγκελα της φυλακής θα είναι μια πραγματικότητα χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα γίνει αποδεκτή χωρίς μάχη.

Με αυτές τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι του έκλεισε τα μάτια και ονειρεύτηκε όχι αυτά που θα ήθελε να ζήσει έξω από τα τείχη αλλά τον μακροχρόνιο εφιάλτη της αδράνειας, της αναμονής, της αλλοίωσης των ενστίκτων.

Το επόμενο πρωί αντικρίζοντας για πρώτη φορά τη μονοτονία μιας αιχμάλωτης επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας είχε ήδη βαρεθεί να κάνει υπομονή, την είχε δει να ταξιδεύει άσκοπα μέσα στους λαβύρινθους της ανοχής στα πρώτα δείγματα μιας συγκαλυμμένης δειλίας. Κλείδωσε το μίσος του στη βαλίτσα των ανέπαφων συναισθημάτων δίπλα στην αγάπη του για την ελευθερία και έδωσε το κλειδί σε ένα σύντροφο για να το αφήσει δίπλα στους τάφους των δολοφονημένων συντρόφων που έπεσαν μαχόμενοι τον εχθρό.

Τα χρόνια περάσαν και το μόνο που κατάφερε η φυλακή ήταν να τον γεμίσει οργή, να τον κάνει ανυπόμονο για το μετά, να αναζητήσει τρόπους για την πρακτική εφαρμογή του αναρχικού πολέμου· είχε αντιληφθεί πως η μόνη εφικτή συμμαχία είναι αυτή με τον κόσμο των πιθανοτήτων.

Πιθανοτήτων λίγων για να πείσει την πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής της κοινωνίας ότι η επιλογή του δεν αποτελεί κάτι μεταξύ τρέλας και αδιέξοδου αλλά αρκετών ώστε να αξίζει να ποντάρεις πάνω τους για τη μεγάλη ιδέα της καταστροφής. Της μεγάλης ιδέας για μια μετωπική σύγκρουση με τον κόσμο των σκιών και τους υποτακτικούς του. Η πόρτα της φυλακής ανοίγει και τώρα ξέρει τι πρέπει να κάνει, να διατηρήσει τη μνήμη ζωντανή, να μην αφήσει χώρο στη λήθη, να μην ξεχάσει τους συντρόφους που μείναν πίσω, να ξαναπιάσει το νήμα της εξέγερσης από εκεί που είχε διακοπεί, να χύσει το δηλητήριο της ανυποταξίας στα δίκτυα αναπαραγωγής της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Για τη διαρκή αναρχική εξέγερση!
Καμία ανακωχή με την εξουσία και τις μαριονέτες της!»

Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη!

Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!

Υ.Γ. Στις 11/12 συμπληρώνονται δυο χρόνια από τότε που χάθηκε ο αδερφός μας Σεμπαστιάν Άνγκρυ Οβερσλούιχ στη διάρκεια ένοπλης απαλλοτρίωσης τράπεζας στη Χιλή από τα πυρά ενός ένστολου υπηρέτη του συστήματος. Πιστεύουμε πως αυτός ο Μαύρος Δεκέμβρης είναι μια ευκαιρία να τιμήσουμε τη μνήμη του αναρχικού μας αδερφού ενοποιώντας την αναρχική μνήμη και καταργώντας στην πράξη σύνορα και αποστάσεις.

Νίκος Ρωμανός

Παναγιώτης Αργυρού, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF