ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ Θ. ΣΙΨΑ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ !

Στις 19 Σεπτέμβρη και μετά από αρκετές αναβολές ξεκίνησε η δίκη του σ. Θ. Σίψα που αφορά στην υπόθεση του εμπρησμού  στην τράπεζα Marfin και το θάνατο τριών εργαζομένων σ’ αυτήν. Κατά την πρώτη συνεδρίαση έγινε η απαγγελία των κατηγοριών από την έδρα και ξεκίνησαν οι καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων. O ίδιος ο Θ. Σίψας δήλωσε ότι από το 2011 έχει καταδικάσει δημόσια την ενέργεια, για την οποία κατηγορείται. Η δεύτερη συνεδρίαση για τη δίκη του συντρόφου έχει οριστεί για την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016.

   Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με τη σειρά. Στις 5 Μάη του 2010, ημέρα της ψήφισης του 1ου μνημονίου, στο κέντρο κάθε μεγάλης πόλης του ελλαδικού χώρου, πραγματοποιούνται μαζικότατες διαδηλώσεις  από πλήθος ανθρώπων  που με τη φωνή και τη μαχητικότητά τους εκφράζουν την άρνησή τους να υπακούσουν στο καθεστώς σύγχρονης δουλείας.

Επειδή άλλη μάνα με γέννησε

και σ’ άλλη γλώσσα άκουσες εσύ

τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια…

μη με φωνάζεις «ξένο»

το ψωμί σου δε διαφέρει απ’ το δικό μου

το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,

σαν τη φωτιά καίει

και η δική μου φωτιά.

Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;

Επειδή σ’ άλλους δρόμους βρέθηκα

και σ άλλο λαό γεννήθηκα

και άλλες θάλασσες γνώρισα

και απ’αλλού σάλπαρα;

Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο

η ίδια εξάντληση

στην πλάτη μας βαραίνει,

αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό

μέσ’ απ’ του χρόνου τα σκοτάδια

από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί

κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει

όσοι διχάζουν

και σκοτώνουν το φτωχό,

αυτοί που κλέβουν

και μοιράζουν ψέμματα,

αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς

και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας

όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη

τη σκληρή: «ξένος».

λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη

που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.

Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός

σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»

αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,

πιο πέρα απ’ το μίσος

ας φθάσει η ματιά σου,

ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.

Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ

Όχι, δεν είμαι «ξένος»!

H επανάσταση

η επανάσταση δεν έχει αρχή και τέλος
γεννιέται και πεθαίνει κάθε στιγμή
η επανάσταση κυνηγάει τη χίμαιρα
είναι ένα ποίημα με όπλο
μια μήτρα γεμάτη σπέρμα
ένας έρωτας της αρμονίας τού γίγνεσθαι
κι ακόμα είναι
ψωμί για τα παιδιά του κόσμου

η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο

Εκείνο το βράδυ..

Εκείνο το βράδυ τον είδα στο πλάι μου
μέσα στους καπνούς των δακρυγόνων
μπροστά σε μια κυλίδα αίμα

Δεν έκλαιγε ούτε μάτωνε

Φορούσε μαντίλι 
και κρατούσε στο χέρι μια πέτρα

Ένας τόσος δα πιτσιρικάς
που ούρλιαζε με θράσος

"Γουρούνια με λυγίσατε
Αλλά θα σας δώσω κάτι να με θυμάστε για πάντα".

Βρίσκομαι αιχμάλωτος σε κελί.

Βρίσκομαι αιχμάλωτος σε κελί
βρώμικο και σκοτεινό
το φως από τη χαραμάδα
ενοχλεί ένα ποντίκι
δεν το αφήνει να παίξει
το δικό του παιχνίδι της ζωής.

Πριν με μπαγλαρώσουνε
είχα επιδοθεί σε βαρυσήμαντες αναλύσεις
για την ψυχολογία, την πάλη των τάξεων
το στρουκτουραλισμό
Κι όταν με δέσανε
ήμουνα μόνος
Οι σύντροφοι είχανε χαθεί πριν από καιρό
φωνάζανε -βοήθεια!-
Εγώ τότε δεν άκουγα δε γνώριζα
γνώριζα μονο για τις φιλολογικές διαμάχες
γύρω από το ζήτημα του διαλεκτικού υλισμού
Είχα ξεχάσει τη γεύση που'χε ένα φιλί,
τη μυρωδιά της,
τη μυρωδιά καμμένου πλαστικού
ανακατεμένη με δακρυγόνο,
πώς ακούγεται σαν κεραυνός ένα γέλιο
πέντε το πρωί που ξυπνάει τη γειτονιά ολόκληρη,
και τον ήχο της μπλουζ κιθάρας που 'παιζε ένας φίλος.

Τώρα πια είναι αργά να θυμηθώ.
Πολύ αργά.

Αχ καημενη αναρχια μου

αχ καημενη αναρχια μου , ποσοι σε βαλαμε στο στομα μας και στο μυαλο μας   χωρις  μια δευτερη σκεψη  ;

ποσα κανουμε στο ονομα σου ;  ολους τους χωρας   και αυτο ειναι που σου κλεβουμε  , για αυτο σε αγαπαμε .

αχ καημενη αναρχια μου , ποσος σφετερισμος  γινετε στο ονομα σου ;

κανεναν δεν πετας εξω , ολους τους χωρας , ολους μας αγκαλιαζεις

και εμεις σε παταμε , σε ξεφτιλιζουμε , σε κανουμε φτηνη , σε βαζουμε μπροστα σε οτι δεν μπορουμε αλλιως να πουμε .

αχ καημενη αναρχια μου , σε πουλανε σε μπλουζακια και γραφουμε για σενα σε φτηνα μπλοκάκια .

Σε βλεπω σε clubakia και πανω σε διασημα ατομάκια , Tatoo και τρεντυ ρουχαλακια

Δεν σ’ αρεσαν  οι σπουδαγμενοι και κοιμασε στα παγκακια .

Γεμισαμε τους τοιχους με το ονομα σου και φανταστηκαμε την

θωριά σου κλεισμενη σε κυκλο .

αχ καημενη αναρχια μου , χωρας τα παντα

και μεσα  απο τις σταχτες γεννας   χαρουμενα  μωρα

με αιμα πληρωσανε για σενα αλλοι

που ποτε δεν σκυψανε το κεφαλι

σε οτι λαθος και σωστο σε βαλαμε μπροστα

σου δωσαμε χρωματα και για σενα εκτελεσαμε εκτρωματα

αχ καημενη αναρχια μου ποσο χωρας τα παντα

και ποσοι ακομα θα ταξιδεψουν μαζι σου μπερδεμενοι

ψαχνωντας να σε βρουνε ;

αχ καημενη αναρχια μου εγινες κυρία καθωσπρεπει

και απο τα μαλλια σε τραβηξαν να σε χωρεσουν οι λεξεις

αχ καημενη αναρχια μου , ολα τα συγχωρεις και τιποτα δεν

αφηνεις χωρις να εκδικηθεις

αχ καημενη αναρχια  συνωνυμο της  ουτοπιας

ποσοι ακομα θα χαθουν πισω απο καγκελα και σύρτες κλειδωμενους

και θα σε ονειρευονται τα βραδια σαν κοιμουνται ;

αχ καημενη αναρχια μου , συγνωμη